کارولین مرچانت

مرچانت استدلال می کند که قبل از انقلاب علمی قرن هفدهم، طبیعت مادر خیرخواه همه چیز تصور می شد، هرچند گاهی اوقات وحشی. این استعاره به تدریج جای خود را به مدل «تسلط بر طبیعت» داد، زیرا انقلاب علمی طبیعت را عقلانی و کالبدشکافی کرد تا تمام اسرارش را نشان دهد. همان طور که طبیعت اسرار او را فاش کرد، او نیز توانست کنترل شود. هم این قصد و هم استعاره «طبیعت بی حجاب» هنوز در زبان علمی رایج است. تصورات از زمین به عنوان یک پرورش دهنده حیات به آرامی شروع به تبدیل شدن به یکی از منابع مورد بهره برداری کرد، زیرا علم اطمینان بیش تری پیدا کرد که ذهن انسان می تواند همه چیز را در مورد جهان طبیعی بداند و در نتیجه تغییراتی را که می خواهد بر روی آن اعمال کند.
زمین زن در کیهان شناسی که توسط انقلاب علمی و ظهور فرهنگ بازارمحور تضعیف شد، مرکزی بود. برای اروپاییان قرن شانزدهم استعاره ریشه ای که خود، جامعه و کیهان را به هم پیوند می دهد، استعاره یک ارگانیسم بود… نظریه ارگانیسمی بر وابستگی متقابل بین اجزای بدن انسان، تبعیت فرد از اهداف جمعی در خانواده، اجتماع و دولت تأکید می کند و زندگی حیاتی در کیهان تا پست ترین سنگ زمین نفوذ می کند.
مرچانت به استفاده فرانسیس بیکن از استعاره های زنانه برای توصیف استثمار طبیعت در این زمان اشاره می کند: «او یا آزاد است… یا به دلیل کج کاری، گستاخی و پیش روی ماده و خشونت موانع، از مسیر عادی خود خارج شده است… یا به وسیله هنر و دست انسان در قید و بند قرار می گیرد، قالب می گیرد و به گونه ای نوساخته می شود؛ مانند چیزهای مصنوعی… طبیعت از انسان دستور می گیرد و تحت اختیار او کار می کند». طبیعت باید «برای خدمت مقید شود» و برده اهداف انسانی برای بازیابی سلطه ما بر طبیعت از دست رفته در «سقوط از فیض» در عدن شود.