کارول بلامی ( Carol Bellamy ) ( متولد ۱۴ ژانویه ۱۹۴۲ ) ، مدیر اجرایی غیرانتفاعی و سیاستمدار پیشین اهل ایالات متحده است. وی رئیس هیئت مدیره صندوق مشارکت اجتماعی و مقاومت جهانی ( GCERF ) می باشد. پیش از آن، وی به عنوان مدیر ارشد سپاه صلح، رئیس اجرائی صندوق کودکان سازمان ملل متحد ( یونیسف ) و رئیس و مدیر ارشد سازمان آموزش جهانی ( World Learning ) خدمت می کرد. وی همچنین رئیس یک سازمان دادخواهی حقوق کودکان، ECPAT اینترنشنال است، سازمانی که در راستای خاتمه بخشیدن به سوءاستفاده جنسی از کودکان کار می کند. پس از سه دوره خدمت در مجلس سنای ایالت نیویورک، وی نخستین زن در تاریخ نیویورک بود که به یک مقام در سطح ایالات، رئیس شورای شهر نیویورک، انتخاب گردیده و تا اینکه در ۱۹۸۵ میلادی به عنوان شهردار نیویورک انتخاب گردید، در آن سمت خدمت کرد؛ تنها یک نفر پس از وی در سمت رئیس شورای شهر نیویورک خدمت کرد.
... [مشاهده متن کامل]
بلامی در ۱۹۴۲ میلادی در پلینفیلد، نیوجرسی بدنیا آمد، در اسکاتچ پلینز بزرگ شد و در ۱۹۵۹ میلادی از مدرسه اسکاپ پلینز - فانوود فارغ شد. وی در کالج گتیسبرگ آموزش دید، در آنجا عضو باشگاه زنانه دلتا گاما شد و در ۱۹۶۳ میلادی از این کالج فارغ التحصیل گردید. وی مدرک جی دی ( دکترای حرفه ای ) خود را در ۱۹۶۸ میلادی از مدرسه حقوق دانشگاه نیویورک کسب نموده و از ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۵ میلادی به عنوان داوطلب سپاه صلح در گواتمالا خدمت کرد.
بلامی از ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۳ میلادی به عنوان مدیر عامل اجرایی شرکت بر استرنز، از ۱۹۸۶ تا ۱۹۹۰ میلادی به عنوان رئیس مورگان استنلی و از ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۱ میلادی به عنوان مسئول بنگاه حقوقی واقع در نیویورک بنام کاروات، سوین و مور خدمت کرد. در ۱۹۶۸ میلادی، وی یکی از موضوعات فیلمی بنام یکِ صبح ( که بعدتر بنام یکِ بعد از ظهر توسط دی. ای. پنی بیکر اکران شد ) از ژان - لوک گدار بود، فیلمی که طی آن وی فلسفه خود برای استفاده از رویکرد تجاری را برای نائل شدن به تغییر اجتماعی تشریح نمود. سخنرانی وی بعداً از سوی ریپ تورن، با پوشیدن لباس نظامی جنگ داخلی آمریکا، در مقابل مدرسه متوسطه بروکلین مورد انتقاد قرار گرفت.
مجلس سنای نیویورک بلامی از ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۷ میلادی عضو مجلس سنای نیویورک بوده و در جلسات ۱۸۰ام، ۱۸۱ام و ۱۸۲ام قانون گذاران ایالتی نیویورک شرکت کرد.
وی یک پیکار انتخاباتی بسیار دشوار برای رسیدن به ریاست شورای شهر نیویورک در ۱۹۷۷ میلادی برگزار کرد. با وجود اینکه رقبای وی صدها هزار دلار در کارزار انتخاباتی خود خرج کردند، اما بلی تنها با ۹۰٬۰۰۰ دلار به کارزار پرداخت و علی رغم اینکه وی در اوایل در میان مردم چندان شناخته شده نبود، اما توانست در انتخابات مقدماتی دموکرات ها با کسب ۲۵٪ رأی در رده دوم قرار گیرد؛ وی از متصدی پال او داور که ۳۰ درصد رأی بدست آورده بود عقب بود، اما نسبت به عضو شورای شهر کارتر بوردن، عضو مجلس لئونارد استاوسکی و توسعه گر ابی هرسچفلد پیشتاز بود. بخاطر اینکه هیچ یک از نامزدان قادر به دریافت ۴۰٪ آرا نشده بودند، بلامی و او داور دوباره یک هفته بعد در دور دوم انتخابات مقدماتی باهم مقابل شدند و بلامی این انتخابات را با کسب ۵۸٪ آرا به راحتی برنده شد. در انتخابات سراسری در ماه نوامبر، وی نامزد جمهوری خواه، عضو مجلس جان اسپوسیتو، را با حاشیه ۵ در مقابل ۱ به آسانی مغلوب نمود و به نخستین زنی مبدل شد که در یک سمت عمومی در نیویورک انتخاب می گردد. وی تا زمانی که در ۱۹۸۵ میلادی به عنوان شهردار نیویورک انتخاب شد، به عنوان رئیس این شورا خدمت کرد.
... [مشاهده متن کامل]
بلامی در ۱۹۴۲ میلادی در پلینفیلد، نیوجرسی بدنیا آمد، در اسکاتچ پلینز بزرگ شد و در ۱۹۵۹ میلادی از مدرسه اسکاپ پلینز - فانوود فارغ شد. وی در کالج گتیسبرگ آموزش دید، در آنجا عضو باشگاه زنانه دلتا گاما شد و در ۱۹۶۳ میلادی از این کالج فارغ التحصیل گردید. وی مدرک جی دی ( دکترای حرفه ای ) خود را در ۱۹۶۸ میلادی از مدرسه حقوق دانشگاه نیویورک کسب نموده و از ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۵ میلادی به عنوان داوطلب سپاه صلح در گواتمالا خدمت کرد.
بلامی از ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۳ میلادی به عنوان مدیر عامل اجرایی شرکت بر استرنز، از ۱۹۸۶ تا ۱۹۹۰ میلادی به عنوان رئیس مورگان استنلی و از ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۱ میلادی به عنوان مسئول بنگاه حقوقی واقع در نیویورک بنام کاروات، سوین و مور خدمت کرد. در ۱۹۶۸ میلادی، وی یکی از موضوعات فیلمی بنام یکِ صبح ( که بعدتر بنام یکِ بعد از ظهر توسط دی. ای. پنی بیکر اکران شد ) از ژان - لوک گدار بود، فیلمی که طی آن وی فلسفه خود برای استفاده از رویکرد تجاری را برای نائل شدن به تغییر اجتماعی تشریح نمود. سخنرانی وی بعداً از سوی ریپ تورن، با پوشیدن لباس نظامی جنگ داخلی آمریکا، در مقابل مدرسه متوسطه بروکلین مورد انتقاد قرار گرفت.
مجلس سنای نیویورک بلامی از ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۷ میلادی عضو مجلس سنای نیویورک بوده و در جلسات ۱۸۰ام، ۱۸۱ام و ۱۸۲ام قانون گذاران ایالتی نیویورک شرکت کرد.
وی یک پیکار انتخاباتی بسیار دشوار برای رسیدن به ریاست شورای شهر نیویورک در ۱۹۷۷ میلادی برگزار کرد. با وجود اینکه رقبای وی صدها هزار دلار در کارزار انتخاباتی خود خرج کردند، اما بلی تنها با ۹۰٬۰۰۰ دلار به کارزار پرداخت و علی رغم اینکه وی در اوایل در میان مردم چندان شناخته شده نبود، اما توانست در انتخابات مقدماتی دموکرات ها با کسب ۲۵٪ رأی در رده دوم قرار گیرد؛ وی از متصدی پال او داور که ۳۰ درصد رأی بدست آورده بود عقب بود، اما نسبت به عضو شورای شهر کارتر بوردن، عضو مجلس لئونارد استاوسکی و توسعه گر ابی هرسچفلد پیشتاز بود. بخاطر اینکه هیچ یک از نامزدان قادر به دریافت ۴۰٪ آرا نشده بودند، بلامی و او داور دوباره یک هفته بعد در دور دوم انتخابات مقدماتی باهم مقابل شدند و بلامی این انتخابات را با کسب ۵۸٪ آرا به راحتی برنده شد. در انتخابات سراسری در ماه نوامبر، وی نامزد جمهوری خواه، عضو مجلس جان اسپوسیتو، را با حاشیه ۵ در مقابل ۱ به آسانی مغلوب نمود و به نخستین زنی مبدل شد که در یک سمت عمومی در نیویورک انتخاب می گردد. وی تا زمانی که در ۱۹۸۵ میلادی به عنوان شهردار نیویورک انتخاب شد، به عنوان رئیس این شورا خدمت کرد.
