کاروانسرای صفی قلی

کتیبه سردرب ورودی، متشکل از سیزده بیت شعر، هنوز موجود و استوار است. متأسفانه قسمت هایی از این کاروان سرا و پیرامون آن در دوره های پهلوی اول و دوم به دست مالکین و خوانین وقت مورد دخل و تصرف قرار گرفته است. لازم است در اسرع وقت، نسبت به احیا و مرمت این میراث کم نظیر فرهنگی اقدام شود.
اشعاری که بر کتیبه سردرب ورودی کاروان سرا حکاکی شده، گوشه ای از مسائل را برای ما روشن می سازد. این اشعار بیشترین اشعار محکوکه است که در جویم دیده شده است. صفی در این اشعار، ضمن ستایش و ثنای حضرت ایزد تعالی، خود را غلام شاه لافتی علی مرتضی ( ع ) می خواند. وی اذعان می دارد که در ساخت کاروان سرا دراهم و جواهرات فراوان بخشیده است.
درم ریخت چون شاخ گل در بهار/ که تا شد مکمل به وضعی که خواست
بانی، چون به این موضوع می اندیشیده که در آینده و بعد از وفاتش احتمال دارد که حکّام و ارباب جور کاروان سرا را تصرف نموده و به محل استقرار و سکنای لوازم حکومتی مبدّل سازند، لذا صراحتاً از این گونه تصرفات غیر شرعی که در آن دوره اتفاق می افتاده، منع نموده، صرفاً جهت آسایش و استراحت رهگذران و مسافران و نیازمندان وقف نموده است.
غرض زین عمارت نبودش ریا / جز آسایش خلق خیری مخواست
بشرطی که حکام والامقام / کنند اندرو گر اقامت خطاست
چو دیگر کسان بر سبیل جواز/ کنند ار توقف در آن جا بجاست
آرامش و خنکی و راحتی و ثمانت از مختصات برجسته این بناست، چنان که پس از سه قرن و با وجودی که در این سال های طولانی مرمت و بازسازی نشده، همچنان استحکام و استواری خود را حفظ کرده و هنوز نیز بدون نیاز به وسایل خنک کننده امروزی، قابل استفاده در ماه های گرم تابستان است.
بود ذات او مصدر فیض و جود / بنایی که خیرش به هر سو بپاست
بتأسیس این روح پرور بنا / که مانند خلد برین جان فزاست
متن کامل اشعار کتیبه سر درب ورودی، کاروان سرای صفی چنین است:
به عهد شهنشاه شاه جهان / سلیمان که مهر سپهر خداست