کارْناپ، رودولْف (۱۸۹۱ـ۱۹۷۰)(Carnap, Rudolf)
کارْناپ، رودولْف
کارْناپ، رودولْف
کارْناپ، رودولْف
فیلسوف آلمانی و عضو حلقۀ وین. در ۱۹۳۱ وین را ترک کرد و در پراگ به مقام استادی فلسفه رسید. سپس از ترس نـازی ها به ایالات متـحد گـریخت. در ۱۹۳۵ در شیـکاگو در مقام استاد به تدریس پرداخت. سپس از ۱۹۵۲ تا ۱۹۶۱ در دانشگاه کالیفرنیا در لوس آنجلس کار تدریس را پی گرفت. کارناپ شاید بیش از هر متفکر دیگری در تلفیق تجربه گرایی پایه با ابزارهای منطقی ِ فرآوردۀ فرگه و راسل، مؤثر بوده است و دستاوردها و دشواری های عمدۀ پوزیتیویسم منطقی در آثار او بهتر از هر جای دیگری انعکاس یافته اند. نخستین اثر عمده اش ساخت منطقی جهان (۱۹۲۸) کوششی پدیدار گرایانه بود برای تقلیل همۀ متعلقات شناخت، از طریق ایجاد رده های حسی معادل، که نوعی رابطۀ ابتدایی یادآوری مشابهت ها، پیوندشان را برقرار می کند و بنیانی است خودتنها انگارانه از بنای جهان بیرونی؛ گو این که کارناپ بعدها با تقدم مابعدطبیعی آشکاری که در این جا برای تجربه قائل است، مخالفت می کند. دیری نگذشت که خصومتش با مابعد الطبیعه به نگرش اصلی پوزیتیویسم، که پرسش های مابعدطبیعی را پرسش های کاذب می داند، تحول یافت. نقادی های نویرات علاقۀ کارناپ را به وحدت علوم معطوف کرد، با این فرض که مفاهیم و پیشنهادهای علوم خاص و جداگانه به مجموعه ای از واژگان بنیادی فیزیکی ترجمه پذیرند، واژگانی که قضایای واجب القبول آن ها توصیف کنندۀ تجربه نیستند بلکه کیفیات نقاطی در فضا ـ زمان را بیان می کنند. کارناپ درنحو منطقی زبان (۱۹۳۴) نیز همان هدف روشن سازی ساختارهای زبان ریاضی و علمی (یگانه هدف مشروع فلسفۀ علمی) را دنبال کرده است. او در معنا و ضرورت (۱۹۴۷) به تلطیف و پالایش دیدگاه های نحوی و معنا شناختی خود ادامه داد، اما تعدیل کلی آرمان اولیۀ تقلیل در ۱۹۵۰ در اثر بزرگ او، مبانی منطقی احتمالات، به اوج خود رسید. این کتاب یگانه اثر بسیار مهم در نظریۀ تصدیق به شمار می رود. آثار دیگر او به ساختار علم فیزیک و مفهوم آنتروپی مربوط می شوند. کارناپ در سرتاسر آثارش به ضدیت با مابعد الطبیعه ادامه داد و بر این باور بود که پرسش هایی نظیر این که آیا اعداد وجود دارند صرفاً به انتخاب چارچوبی مربوط می شوند که برای توصیف اختیار می کنیم و البته انتخاب مزبور می تواند متفاوت باشد. از آن جا که نظرات کارناپ غالباً صریح و تکامل یافته اند، او همیشه آماجی مناسب برای منتقدان ساختارهایی بوده است که پوزیتیویسم می کوشد به تفکر دربارۀ زبان و علم تحمیل کند. با این حال طیف گستردۀ آثار و پافشاری اش بر دقت در فلسفه او را به یکی از بانفوذترین فیلسوفان قرن ۲۰ تبدیل کرده است.
کارْناپ، رودولْف
کارْناپ، رودولْف
کارْناپ، رودولْف
فیلسوف آلمانی و عضو حلقۀ وین. در ۱۹۳۱ وین را ترک کرد و در پراگ به مقام استادی فلسفه رسید. سپس از ترس نـازی ها به ایالات متـحد گـریخت. در ۱۹۳۵ در شیـکاگو در مقام استاد به تدریس پرداخت. سپس از ۱۹۵۲ تا ۱۹۶۱ در دانشگاه کالیفرنیا در لوس آنجلس کار تدریس را پی گرفت. کارناپ شاید بیش از هر متفکر دیگری در تلفیق تجربه گرایی پایه با ابزارهای منطقی ِ فرآوردۀ فرگه و راسل، مؤثر بوده است و دستاوردها و دشواری های عمدۀ پوزیتیویسم منطقی در آثار او بهتر از هر جای دیگری انعکاس یافته اند. نخستین اثر عمده اش ساخت منطقی جهان (۱۹۲۸) کوششی پدیدار گرایانه بود برای تقلیل همۀ متعلقات شناخت، از طریق ایجاد رده های حسی معادل، که نوعی رابطۀ ابتدایی یادآوری مشابهت ها، پیوندشان را برقرار می کند و بنیانی است خودتنها انگارانه از بنای جهان بیرونی؛ گو این که کارناپ بعدها با تقدم مابعدطبیعی آشکاری که در این جا برای تجربه قائل است، مخالفت می کند. دیری نگذشت که خصومتش با مابعد الطبیعه به نگرش اصلی پوزیتیویسم، که پرسش های مابعدطبیعی را پرسش های کاذب می داند، تحول یافت. نقادی های نویرات علاقۀ کارناپ را به وحدت علوم معطوف کرد، با این فرض که مفاهیم و پیشنهادهای علوم خاص و جداگانه به مجموعه ای از واژگان بنیادی فیزیکی ترجمه پذیرند، واژگانی که قضایای واجب القبول آن ها توصیف کنندۀ تجربه نیستند بلکه کیفیات نقاطی در فضا ـ زمان را بیان می کنند. کارناپ درنحو منطقی زبان (۱۹۳۴) نیز همان هدف روشن سازی ساختارهای زبان ریاضی و علمی (یگانه هدف مشروع فلسفۀ علمی) را دنبال کرده است. او در معنا و ضرورت (۱۹۴۷) به تلطیف و پالایش دیدگاه های نحوی و معنا شناختی خود ادامه داد، اما تعدیل کلی آرمان اولیۀ تقلیل در ۱۹۵۰ در اثر بزرگ او، مبانی منطقی احتمالات، به اوج خود رسید. این کتاب یگانه اثر بسیار مهم در نظریۀ تصدیق به شمار می رود. آثار دیگر او به ساختار علم فیزیک و مفهوم آنتروپی مربوط می شوند. کارناپ در سرتاسر آثارش به ضدیت با مابعد الطبیعه ادامه داد و بر این باور بود که پرسش هایی نظیر این که آیا اعداد وجود دارند صرفاً به انتخاب چارچوبی مربوط می شوند که برای توصیف اختیار می کنیم و البته انتخاب مزبور می تواند متفاوت باشد. از آن جا که نظرات کارناپ غالباً صریح و تکامل یافته اند، او همیشه آماجی مناسب برای منتقدان ساختارهایی بوده است که پوزیتیویسم می کوشد به تفکر دربارۀ زبان و علم تحمیل کند. با این حال طیف گستردۀ آثار و پافشاری اش بر دقت در فلسفه او را به یکی از بانفوذترین فیلسوفان قرن ۲۰ تبدیل کرده است.
wikijoo: کارناپ،_رودولف_(۱۸۹۱ـ۱۹۷۰)