کارْمِه (Carme)
در اخترشناسی، قمر کوچک سیارۀ مشتری، و چهاردهمین قمر شناخته شده از سمت این سیاره. حدوداً هر ۶۹۲ روز زمینی یک بار و در ارتفاع تقریبی ۲۲.۶میلیون کیلومتری مشتری را دور می زند. مدار کارمه بیضی شکل، و ۳۰ درجه نسبت به استوای مشتری مایل است. کارمه دارای مدار رجوعی است، به این معنا که از منظر قطب شمال مشتری مسیر حرکت آن ساعت گرد است. بیشتر قمرها و سیاره های منظومۀ خورشیدی ازجمله دوازده قمر داخلی مشتری، وقتی از قطب شمال جسمی که بر گرد آن مدار می پیمایند، دیده شوند، پادساعت گرد حرکت می کنند. کارمه حدود ۴۰ کیلومتر قطر دارد. از ساختار درونی یا ترکیب آن اطلاعی چندان در دست نیست، اما چگالی آن نشان می دهد که بیشتر از آن که یخی باشد سنگی است. کارمه یکی از چهار قمری است که با چگالی و مدار مشابه بر گرد مشتری می چرخند. این چهار قمر، از آن رو که نام لاتینی شان به حرف e ختم می شود، به قمرهای e معروف اند. بنابه نظر اخترشناسان قمرهای e در ابتدا، حدود ۴میلیارد سال پیش، به صورت سیارکی منفرد بر گرد خورشید مدارپیمایی می کردند. این سیارک با گذر از اَبرِ چگال محتوی غباری که مشتری را احاطه کرده بود، با ذرات درون اَبر برخورد کرد. این برخورد حرکت سیارک را کُند کرد و آن را درهم شکست. حرکت چهار قطعۀ بزرگ تر آن به حدی کُند شد که جذب نیروی گرانش مشتری شدند و قمرهای e را تشکیل دادند. کارمه را ست نیکلسون، اخترشناس امریکایی، در ۱۹۳۸ کشف کرد. نام این قمر از شخصیت اسطوره ای یونان گرفته شده است که معشوق زئوس بود. زئوس و کارمه والدین بریتومارتیس، ایزد بانوی کرت، بودند.
در اخترشناسی، قمر کوچک سیارۀ مشتری، و چهاردهمین قمر شناخته شده از سمت این سیاره. حدوداً هر ۶۹۲ روز زمینی یک بار و در ارتفاع تقریبی ۲۲.۶میلیون کیلومتری مشتری را دور می زند. مدار کارمه بیضی شکل، و ۳۰ درجه نسبت به استوای مشتری مایل است. کارمه دارای مدار رجوعی است، به این معنا که از منظر قطب شمال مشتری مسیر حرکت آن ساعت گرد است. بیشتر قمرها و سیاره های منظومۀ خورشیدی ازجمله دوازده قمر داخلی مشتری، وقتی از قطب شمال جسمی که بر گرد آن مدار می پیمایند، دیده شوند، پادساعت گرد حرکت می کنند. کارمه حدود ۴۰ کیلومتر قطر دارد. از ساختار درونی یا ترکیب آن اطلاعی چندان در دست نیست، اما چگالی آن نشان می دهد که بیشتر از آن که یخی باشد سنگی است. کارمه یکی از چهار قمری است که با چگالی و مدار مشابه بر گرد مشتری می چرخند. این چهار قمر، از آن رو که نام لاتینی شان به حرف e ختم می شود، به قمرهای e معروف اند. بنابه نظر اخترشناسان قمرهای e در ابتدا، حدود ۴میلیارد سال پیش، به صورت سیارکی منفرد بر گرد خورشید مدارپیمایی می کردند. این سیارک با گذر از اَبرِ چگال محتوی غباری که مشتری را احاطه کرده بود، با ذرات درون اَبر برخورد کرد. این برخورد حرکت سیارک را کُند کرد و آن را درهم شکست. حرکت چهار قطعۀ بزرگ تر آن به حدی کُند شد که جذب نیروی گرانش مشتری شدند و قمرهای e را تشکیل دادند. کارمه را ست نیکلسون، اخترشناس امریکایی، در ۱۹۳۸ کشف کرد. نام این قمر از شخصیت اسطوره ای یونان گرفته شده است که معشوق زئوس بود. زئوس و کارمه والدین بریتومارتیس، ایزد بانوی کرت، بودند.
wikijoo: کارمه