کارْلوسیان (Carlists)
(یا: کارلیست ها) طرفداران دون کارلوس د بوربون (۱۷۸۸ـ۱۸۵۵ ) و اعقاب او که مدعی تاج و تخت اسپانیا بودند. جنبش کارلوسیان به سبب این که فردیناند هفتم، پادشاه اسپانیا، دختر نونهال خود ایزابلّای دوم را به عنوان جانشین خود معرفی کرده بود، به وقوع پیوست. اما، با مرگ وی در ۱۸۳۳، روحانیان و اشراف ضد لیبرال دون کارلوس (۱۷۸۸ـ۱۸۵۵) برادر پادشاه متوفی را پادشاه اعلام کردند. اینان، که از پشتیبانی ساکنان استان های کوهستانی باسک و کاتالونیا برخوردار بودند، تا ۱۸۳۹ با دولت جنگیدند، و در این سال شکست خوردند. کارلوسیان اغلب به هواداری از امتیازات محلی استان های کوهستانی، در برابر قدرت و اختیارات روبه تزاید دولت مرکزی مبارزه کردند. مقارن پایان قرن ۱۹، این جنبش درنتیجۀ شکست هایی که متحمل شد و نیز به سبب ظهور خیزش جنبش ملی گرایی باسک و هواداران آزادی خواه کاتولیک رو به ضعف گذاشت. جنبش کارلیسم در قالب حزب سنّت گرایان تا ۱۹۳۷ به حیات خود ادامه داد و در این سال با ادغام با جنبش فالانژ تنها حزب قانونی رژیم فرانکو را تشکیل داد. در ۱۹۷۷ حزب سیاسی کارلوسیان قانونی شد و کارلوس هوگو د بوربون پارما (۱۹۳۰ـ ) از ادعای خود نسبت به تاج و تخت دست کشید و با خوان کارلوس، پادشاه اسپانیا، آشتی کرد.
(یا: کارلیست ها) طرفداران دون کارلوس د بوربون (۱۷۸۸ـ۱۸۵۵ ) و اعقاب او که مدعی تاج و تخت اسپانیا بودند. جنبش کارلوسیان به سبب این که فردیناند هفتم، پادشاه اسپانیا، دختر نونهال خود ایزابلّای دوم را به عنوان جانشین خود معرفی کرده بود، به وقوع پیوست. اما، با مرگ وی در ۱۸۳۳، روحانیان و اشراف ضد لیبرال دون کارلوس (۱۷۸۸ـ۱۸۵۵) برادر پادشاه متوفی را پادشاه اعلام کردند. اینان، که از پشتیبانی ساکنان استان های کوهستانی باسک و کاتالونیا برخوردار بودند، تا ۱۸۳۹ با دولت جنگیدند، و در این سال شکست خوردند. کارلوسیان اغلب به هواداری از امتیازات محلی استان های کوهستانی، در برابر قدرت و اختیارات روبه تزاید دولت مرکزی مبارزه کردند. مقارن پایان قرن ۱۹، این جنبش درنتیجۀ شکست هایی که متحمل شد و نیز به سبب ظهور خیزش جنبش ملی گرایی باسک و هواداران آزادی خواه کاتولیک رو به ضعف گذاشت. جنبش کارلیسم در قالب حزب سنّت گرایان تا ۱۹۳۷ به حیات خود ادامه داد و در این سال با ادغام با جنبش فالانژ تنها حزب قانونی رژیم فرانکو را تشکیل داد. در ۱۹۷۷ حزب سیاسی کارلوسیان قانونی شد و کارلوس هوگو د بوربون پارما (۱۹۳۰ـ ) از ادعای خود نسبت به تاج و تخت دست کشید و با خوان کارلوس، پادشاه اسپانیا، آشتی کرد.
wikijoo: کارلوسیان