کارل فریدریش شینکل ( به آلمانی: Karl Friedrich Schinkel ) ( زاده ۱۳ مارس ۱۷۸۱ – درگذشته ۹ اکتبر ۱۸۴۱ ) یک معمار، برنامه ریز شهری، نقاش، طراح اثاثیه منزل و صحنه بود. شینکل یکی از برجسته ترین معماران آلمان بود که هم ساختمانهای نئوکلاسیسم و هم نئو گوتیک طراحی کرد. [ ۱]
شینکل در شهر نویروپین در ایالت برندنبورگ در کشور آلمان به دنیا آمد. زمانی که شش سال داشت پدرش در آتش سوزی مصیبت بار سال ۱۷۸۷ نویروپین درگذشت. او در سال ۱۷۹۸ در سن ۱۷ سالگی، شاگرد معمار فریدریش گیلی شد. آن دو و همینطور پدرش دیوید گیلی در برلین دوستان نزدیک هم شدند.
پس از اینکه در سال۱۸۰۵ از اولین سفرش به ایتالیا به برلین بازگشت، شروع به کار و کسب درآمد از طریق نقاشی کرد. در سال ۱۸۱۶ برای نمایش «ملکه در شب» در اپرای فلوت سحرآمیز اثر ولفگانگ آمادئوس موزارت صحنه مزین به ستاره ای را درست کرده بود که حتی در اجراهای سالانه و جدید هم آورده شد. زمانی که نقاشی «سرگردان در دریای مه» اثر کاسپار داوید فریدریش را در نمایشگاه هنری برلین دید، فکر کرد که هرگز به چنین مهارتی در نقاشی سال ۱۸۱۰ دست نخواهد یافت بنابراین به معماری روی آورد. بعد از شکست ناپلئون، شینکل مشاور کمیسیون ساختمان پروس شد. در این مقام نه تنها مسئول بازسازی دوباره شهر نسبتاً غیر تماشایی برلین و تبدیل آن به پایتخت نماینده پروس بود، بلکه مسئول سرکشی به پروژه های قلمروهای گسترش یافته پروس از راین لند در غرب تا کونیگسبرگ در شرق مثل کلیسای جدید آلتشتات بود.
از ۱۸۰۸ تا ۱۸۱۷ شینکل شولز روزنو، کوبرگ را به سبک احیا گوتیگ دوباره سازی و احیا کرد. [ ۲]
سبک شینکل، در خلاق ترین دوره زندگی اش، بازگشت به معماری یونانی بیش از معماری امپراتوری روم و تلاش برای دور شدن از سبک معماری در مستعمره های تازه فرانسه بود. بنابراین او طرفدار برجستهٔ احیا معماری یونانی بود. مشهورترین ساختمانهایی که او معماری کرد در برلین و اطراف آن یافت می شونداز جمله:پاسدارخانه جدید ( ۱۸۱۶ تا ۱۸۱۸ ) ، ساختمان مقبره ملی جنگهای آزادی، شوسگیل هاوس بین سالهای ۱۸۱۹ تا ۱۸۲۱ در گندرمن مارکت که بین سالهای ( ۱۸۱۸ تا۱۸۲۱ ) به جای ساختمان قبلی تئاتر که در آتش سوزی سال ۱۸۱۷ از بین رفته بود، و موزه آتس که به جای موزه آیلند از سال ۱۸۲۳ تا ۱۸۳۰ ساخته شد. او هم چنین کاخ ولیعهد را توسعه داد.
بعدها شینکل به طور کلی معماری کلاسیک را کنار گذاشت و در طراحی کلیسای فردریش وردر ( ۱۸۲۴–۱۸۳۱ ) به نئو گوتیک روی آورد. در بوکادمی ( ۱۸۳۲–۱۸۳۶ ) ابداعی ترین کار شینکل از قراردادهای تاریخی اجتناب کرد و به نظر می رسید به مسیر پیموده نشده معماری مدرن هدایت می کند که در آلمان فقط در آغاز قرن بیستم اهمیت می یافت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشینکل در شهر نویروپین در ایالت برندنبورگ در کشور آلمان به دنیا آمد. زمانی که شش سال داشت پدرش در آتش سوزی مصیبت بار سال ۱۷۸۷ نویروپین درگذشت. او در سال ۱۷۹۸ در سن ۱۷ سالگی، شاگرد معمار فریدریش گیلی شد. آن دو و همینطور پدرش دیوید گیلی در برلین دوستان نزدیک هم شدند.
پس از اینکه در سال۱۸۰۵ از اولین سفرش به ایتالیا به برلین بازگشت، شروع به کار و کسب درآمد از طریق نقاشی کرد. در سال ۱۸۱۶ برای نمایش «ملکه در شب» در اپرای فلوت سحرآمیز اثر ولفگانگ آمادئوس موزارت صحنه مزین به ستاره ای را درست کرده بود که حتی در اجراهای سالانه و جدید هم آورده شد. زمانی که نقاشی «سرگردان در دریای مه» اثر کاسپار داوید فریدریش را در نمایشگاه هنری برلین دید، فکر کرد که هرگز به چنین مهارتی در نقاشی سال ۱۸۱۰ دست نخواهد یافت بنابراین به معماری روی آورد. بعد از شکست ناپلئون، شینکل مشاور کمیسیون ساختمان پروس شد. در این مقام نه تنها مسئول بازسازی دوباره شهر نسبتاً غیر تماشایی برلین و تبدیل آن به پایتخت نماینده پروس بود، بلکه مسئول سرکشی به پروژه های قلمروهای گسترش یافته پروس از راین لند در غرب تا کونیگسبرگ در شرق مثل کلیسای جدید آلتشتات بود.
از ۱۸۰۸ تا ۱۸۱۷ شینکل شولز روزنو، کوبرگ را به سبک احیا گوتیگ دوباره سازی و احیا کرد. [ ۲]
سبک شینکل، در خلاق ترین دوره زندگی اش، بازگشت به معماری یونانی بیش از معماری امپراتوری روم و تلاش برای دور شدن از سبک معماری در مستعمره های تازه فرانسه بود. بنابراین او طرفدار برجستهٔ احیا معماری یونانی بود. مشهورترین ساختمانهایی که او معماری کرد در برلین و اطراف آن یافت می شونداز جمله:پاسدارخانه جدید ( ۱۸۱۶ تا ۱۸۱۸ ) ، ساختمان مقبره ملی جنگهای آزادی، شوسگیل هاوس بین سالهای ۱۸۱۹ تا ۱۸۲۱ در گندرمن مارکت که بین سالهای ( ۱۸۱۸ تا۱۸۲۱ ) به جای ساختمان قبلی تئاتر که در آتش سوزی سال ۱۸۱۷ از بین رفته بود، و موزه آتس که به جای موزه آیلند از سال ۱۸۲۳ تا ۱۸۳۰ ساخته شد. او هم چنین کاخ ولیعهد را توسعه داد.
بعدها شینکل به طور کلی معماری کلاسیک را کنار گذاشت و در طراحی کلیسای فردریش وردر ( ۱۸۲۴–۱۸۳۱ ) به نئو گوتیک روی آورد. در بوکادمی ( ۱۸۳۲–۱۸۳۶ ) ابداعی ترین کار شینکل از قراردادهای تاریخی اجتناب کرد و به نظر می رسید به مسیر پیموده نشده معماری مدرن هدایت می کند که در آلمان فقط در آغاز قرن بیستم اهمیت می یافت.
wiki: کارل فریدریش شینکل