کارت امتیازی متوازن ( به انگلیسی: BSC ) یک ابزار مدیریتی برای اجرای استراتژی است؛ گزارش ساختاربندی شده و نیمه استانداردی که به مدیران اجازه می دهد بتوانند به راحتی بر روند اجرای فعالیت ها توسط کارمندان نظارت داشته باشند و نتایج این فعالیت ها را بررسی و کنترل کنند. ویژگی اصلی کارت امتیازی متوازن در اختیار گذاردن بستری مناسب برای شناخت قوانین و روابط علت و معلولی حاکم بر دنیای کسب و کار و همچنین استخراج برنامه های عملیاتی برای اجرایی کردن استراتژی سازمان است. [ ۱]
تا دو دهه قبل برنامه ریزی استراتژیک به موارد زیر محدود می شد:
• بررسی فرصت ها و تهدیدهای محیطی
• بررسی قابلیت های و ضعف های درونی
• بیانیه چشم انداز خروجی برنامه ریزی استراتژیک نیز با بررسی موارد بالا به انتخاب چند موضوع یا جهت گیری استراتژیک عمومی محدود می شد. این موضوع ها و جهت گیری های آن قدر کلی بودند ـ برای مثال، نفوذ به بازارهای جدید یا کاهش قیمت تمام شده ـ که می توانستند برای هر سازمانی به کار روند. در برخی موارد نیز برنامه ای عملیاتی توصیه می شد که در اغلب مواقع به سایر خروجی های پروژها ارتباط نداشت. حل این مشکلات در گرو ارائه راه حلی بود که نتایج حاصل از انتخاب استراتژی را به عملیات های روزمره پیوند بزند. به عبارت دیگر، آمال و آرزوهایی که در برنامه ریزی استراتژیک تدوین شده بودند، باید به عبارت های عملیاتی و قابل اندازه گیری ترجمه می شد. کارت امتیازی متوازن با چنین هدفی توسعه یافته است.
نقشی که کارت امتیازی متوازن در برنامه ریزی استراتژیک بازی می کند ایجاد ارتباط میان استراتژی سازمان و اقدام های اجرایی در زنجیره ای از روابط علت و معلولی است. به این ترتیب، نتایج برنامه ریزی استراتژیک معلق نمانده و به شکلی روشن و شفاف به اقدام پیوند می خورند.
کارت امتیازی متوازن ابزاری برای شناسایی موضوع های استراتژیک یا توسعه استراتژی های سازمان نیست، بلکه موضوع های استراتژیک را صورت بندی می کند و سنجه های اندازه گیری تحقق اهداف و اقدام های عملی را روشن می سازد و به این ترتیب استراتژی سازمان را به اقدام و عبارت های عملیاتی ترجمه می کند.
کارت امتیازی متوازن نظامی برای مدیریت عملکرد است؛ که ایده اولیه آن سال ۱۹۹۲، در خلال تحقیقات رابرت کاپلان و دیوید نورتون، در زمینه روش های نوین سنجش عملکرد سازمان ها شکل گرفت. این ایده در طول زمان توسعه و تکامل فراوان یافت تا جایی که از یک ابزار سنجش و اندازه گیری عملکرد، اکنون به یک نظام مدیریت استراتژیک تبدیل شده است. کارت امتیازی متوازن استراتژی سازمان را از چهار جنبه کلیدی «مالی»، «مشتریان»، «فرایندهای داخلی» و «رشد و یادگیری» بایک منطق فازی و برگرفته از قضاوت شهودی که توسط پرسشنامه های استاندارد از مدیران وکلیه کارکنان سازمان می خواهد باپاسخ به سوالات پرسشنامه به بررسی و صورت بندی مسایل استراتژیک سازمان بپردازند. روش کار به این صورت است که ابتدا در وجه مسایل استراتژیک، موضوع های استراتژیک تعیین می شود. سپس برای شناخت دقیق تر نحوه امکان دستیابی به اهداف مورد نظر در موضوع های استراتژیک، به سراغ وجه فرایند و عملیات رفته، مشخص می کنیم که برای برآورده ساختن انتظارهای ذی نفعان و تحقق موضوع های استراتژیک، فرایندهای داخلی سازمان باید چه شرایط و ویژگی هایی داشته باشند و در این حوزه باید به چه اهدافی دست یابیم. در نهایت در وجه رشد و یادگیری به شناسایی سرمایه گذاری های لازم بر روی منابع انسانی، سیستم های اطلاعاتی و فرهنگ سازمانی می پردازیم تا امکان و بستر دستیابی به اهداف تعیین شده در وجه فرایندهای داخلی فراهم شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتا دو دهه قبل برنامه ریزی استراتژیک به موارد زیر محدود می شد:
• بررسی فرصت ها و تهدیدهای محیطی
• بررسی قابلیت های و ضعف های درونی
• بیانیه چشم انداز خروجی برنامه ریزی استراتژیک نیز با بررسی موارد بالا به انتخاب چند موضوع یا جهت گیری استراتژیک عمومی محدود می شد. این موضوع ها و جهت گیری های آن قدر کلی بودند ـ برای مثال، نفوذ به بازارهای جدید یا کاهش قیمت تمام شده ـ که می توانستند برای هر سازمانی به کار روند. در برخی موارد نیز برنامه ای عملیاتی توصیه می شد که در اغلب مواقع به سایر خروجی های پروژها ارتباط نداشت. حل این مشکلات در گرو ارائه راه حلی بود که نتایج حاصل از انتخاب استراتژی را به عملیات های روزمره پیوند بزند. به عبارت دیگر، آمال و آرزوهایی که در برنامه ریزی استراتژیک تدوین شده بودند، باید به عبارت های عملیاتی و قابل اندازه گیری ترجمه می شد. کارت امتیازی متوازن با چنین هدفی توسعه یافته است.
نقشی که کارت امتیازی متوازن در برنامه ریزی استراتژیک بازی می کند ایجاد ارتباط میان استراتژی سازمان و اقدام های اجرایی در زنجیره ای از روابط علت و معلولی است. به این ترتیب، نتایج برنامه ریزی استراتژیک معلق نمانده و به شکلی روشن و شفاف به اقدام پیوند می خورند.
کارت امتیازی متوازن ابزاری برای شناسایی موضوع های استراتژیک یا توسعه استراتژی های سازمان نیست، بلکه موضوع های استراتژیک را صورت بندی می کند و سنجه های اندازه گیری تحقق اهداف و اقدام های عملی را روشن می سازد و به این ترتیب استراتژی سازمان را به اقدام و عبارت های عملیاتی ترجمه می کند.
کارت امتیازی متوازن نظامی برای مدیریت عملکرد است؛ که ایده اولیه آن سال ۱۹۹۲، در خلال تحقیقات رابرت کاپلان و دیوید نورتون، در زمینه روش های نوین سنجش عملکرد سازمان ها شکل گرفت. این ایده در طول زمان توسعه و تکامل فراوان یافت تا جایی که از یک ابزار سنجش و اندازه گیری عملکرد، اکنون به یک نظام مدیریت استراتژیک تبدیل شده است. کارت امتیازی متوازن استراتژی سازمان را از چهار جنبه کلیدی «مالی»، «مشتریان»، «فرایندهای داخلی» و «رشد و یادگیری» بایک منطق فازی و برگرفته از قضاوت شهودی که توسط پرسشنامه های استاندارد از مدیران وکلیه کارکنان سازمان می خواهد باپاسخ به سوالات پرسشنامه به بررسی و صورت بندی مسایل استراتژیک سازمان بپردازند. روش کار به این صورت است که ابتدا در وجه مسایل استراتژیک، موضوع های استراتژیک تعیین می شود. سپس برای شناخت دقیق تر نحوه امکان دستیابی به اهداف مورد نظر در موضوع های استراتژیک، به سراغ وجه فرایند و عملیات رفته، مشخص می کنیم که برای برآورده ساختن انتظارهای ذی نفعان و تحقق موضوع های استراتژیک، فرایندهای داخلی سازمان باید چه شرایط و ویژگی هایی داشته باشند و در این حوزه باید به چه اهدافی دست یابیم. در نهایت در وجه رشد و یادگیری به شناسایی سرمایه گذاری های لازم بر روی منابع انسانی، سیستم های اطلاعاتی و فرهنگ سازمانی می پردازیم تا امکان و بستر دستیابی به اهداف تعیین شده در وجه فرایندهای داخلی فراهم شود.
wiki: کارت امتیازی متوازن