کاربادینو ـ بالکاریا

کارْبادینو ـ بالکاریا (Kabardino-Balkaria)جمهوری خودمختار در منتهی الیه جنوب غربی فدراسیون روسیه، در مرز گرجستان. ۱۲,۵۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۷۹۰هزار نفر جمعیت (۱۹۹۶) که ۵۸درصد از آن ها در شهر زندگی می کنند. اقلیت های قوی آن شامل ۴۸درصد کاباردا، ۳۲درصد روس، نُه درصد بالکار است. مرکز این جمهوری نالچیک است و سایر شهرهای مهم آن عبارت اند از تیرْینائوز و پروخلادْنی. این جمهوری در شیب های شمالی و کوه پایه های رشته کوه اصلی قفقاز واقع شده است و بلندترین قلههای قفقاز (اِلبروس و دیختائو) در آن قرار دارند. رودهای تِرِک، چِگِم، باکْسان، و چِرِک در آن جاری اند. منابع معدنی آن شامل مولیبْدِن، سرب، روی، زغال سنگ، و تنگستن است. مهم ترین صنایع آن استخراج از معادن، تولید دستگاه های حفاری، ابزار فلزی و فرآوری مواد غذایی است. گندم، ذرّت، میوه و گل آفتابگردان نیز در آن کشت می شود و پرورش گاو، گوسفند، خوک و اسب (نژاد کاباردا) نیز متداول است. کاربادینو ـ بالکاریا در ۱۵۵۲ تحت الحمایۀ موسکوویت بود که روسیه، کریمه و ترکیه در قرون ۱۷ و ۱۸ بر سر تملک آن رقابت داشتند و سرانجام در ۱۸۲۵ به روسیه واگذار شد. این ناحیه به اتحادیۀ جنوب شرقی ضد کمونیستی (۱۹۱۷ـ۱۹۱۸) و جمهوری خودمختار اقوام کوهستانی تعلق داشت (۱۹۲۱). استان خودمختار کاباردینو در ۱۹۲۱ تأسیس و بخش بالکار در ۱۹۲۲ به آن افزوده شد و در ۱۹۳۶ به صورت جمهوری خودمختار درآمد. بالکارها در ۱۹۴۴ به اتهام همکاری با آلمان ها به آسیای مرکزی و قزاقستان تبعید و نام آن ها از عنوان جمهوری حذف شد؛ در ۱۹۵۷ از آنان اعادۀ حیثیت شد. کاباردینو ـ بالکاریا در ۱۹۹۱ به یکی از جمهوری های فدرال فدراسیون روسیه تبدیل شد.