کارّاتْچی، خانوادۀ (Carracci)
تابلوی ایمان آوردن قدیس ژروم، اثر اوگوستینو کاراتچی
تابلوی ایمان آوردن قدیس ژروم، اثر اوگوستینو کاراتچی
تابلوی ایمان آوردن قدیس ژروم، اثر اوگوستینو کاراتچی
سه نقاش ایتالیایی به نام های، لودوویکو کارّاتچی (۱۵۵۵ـ۱۶۱۹)، و پسر عموهایش، برادران اوگوستینو کارّاتچی (۱۵۵۷ـ۱۶۰۲) و آنیباله کاراتچی (۱۵۶۰ـ۱۶۰۹). آنان در اواخر قرن ۱۶، مدرسه ای معتبر برای آموزش نقاشی در بولونیا تأسیس کردند، که بر مطالعۀ دقیق در احوال و آثار استادان رنسانس، و طراحی از مُدل زنده تأکید داشت. هر سه نقاش در تکامل شیوۀ باروک آغازین سهمی بسزا داشتند.لودوویکو کاراتچی بنیادگذار مدرسۀ نقاشی بود، لیکن چون نمی توانست به تنهایی از عهدۀ کلیۀ مسئولیت ها برآید، اوگوستینو و آنیباله را برای رسیدگی به امور مدرسۀ بولونیا ترغیب کرد، و مدرسۀ نقاشی آنان در ۱۵۸۵ افتتاح شد. لیکن از ۱۶۰۰، لودوویکو به تنهایی ادارۀ آن را برعهده گرفت. از آن جا که گرایش های علمی و دانشگاهی داشت، دربارۀ استادان رنسانس تحقیق گسترده ای کرد؛ به ویژه دربارۀ آنتونیو کورّدجو، و تیسین. تابلوی سوزانا و ریش سفیدان (نگارخانۀ ملی لندن) از آثار برجستۀ اوست.
اوگوستینو در آکادمی بولونیا امور آموزشی را زیرنظر گرفت، و آن را براساس احتراز از ویژگی های شیوه گری (مانریسم) طراحی کرد. در تزیینات کاخ فارنسه در رُم، با برادرش آنیباله همکاری داشت (۱۵۹۵ـ۱۵۹۷)؛ و در ۱۶۰۰ به پارما عزیمت کرد. تابلوی ایمان آوردن قدیس ژروم (بولونیا) شاهکار اوست.
آنیباله در این گروه سه نفری، نوآورترین نقاش بود. آثار کورّدجو و تیسین را بررسی کرد. به ویژه در طراحی مهارت داشت (مهارتی که میان هرسه کاراتچی مشترک بود). تمایل آنیباله به صحنه های سادۀ زندگی روزمرّه در آثاری همچون لوبیاخور (ح ۱۵۸۴؛ گالریا کولونا، رم) و دکان قصابی (ح ۱۵۸۳؛ کلیسای مسیح، آکسفورد)، مشهود است. کار برجسته اش تزیین کاخ فارِنسه بود، که سفارش آن را از سوی کاردینال اودوئاردو فارِنسه دریافت کرد (۱۶۱۲ـ۱۶۴۶). این سلسله نقاشی ها با درون مایه ای دربارۀ عشق های خدایان، و عناصر پرتحرک، و رویکرد پرنشاط به مضامین اسطوره ای، از نخستین آثار باروک آغازین شمرده می شوند. اوگوستینو در اجرای این کار با برادرش همکاری کرد، ولی بعدها روابطشان به کدورت انجامید.
تابلوی ایمان آوردن قدیس ژروم، اثر اوگوستینو کاراتچی
تابلوی ایمان آوردن قدیس ژروم، اثر اوگوستینو کاراتچی
تابلوی ایمان آوردن قدیس ژروم، اثر اوگوستینو کاراتچی
سه نقاش ایتالیایی به نام های، لودوویکو کارّاتچی (۱۵۵۵ـ۱۶۱۹)، و پسر عموهایش، برادران اوگوستینو کارّاتچی (۱۵۵۷ـ۱۶۰۲) و آنیباله کاراتچی (۱۵۶۰ـ۱۶۰۹). آنان در اواخر قرن ۱۶، مدرسه ای معتبر برای آموزش نقاشی در بولونیا تأسیس کردند، که بر مطالعۀ دقیق در احوال و آثار استادان رنسانس، و طراحی از مُدل زنده تأکید داشت. هر سه نقاش در تکامل شیوۀ باروک آغازین سهمی بسزا داشتند.لودوویکو کاراتچی بنیادگذار مدرسۀ نقاشی بود، لیکن چون نمی توانست به تنهایی از عهدۀ کلیۀ مسئولیت ها برآید، اوگوستینو و آنیباله را برای رسیدگی به امور مدرسۀ بولونیا ترغیب کرد، و مدرسۀ نقاشی آنان در ۱۵۸۵ افتتاح شد. لیکن از ۱۶۰۰، لودوویکو به تنهایی ادارۀ آن را برعهده گرفت. از آن جا که گرایش های علمی و دانشگاهی داشت، دربارۀ استادان رنسانس تحقیق گسترده ای کرد؛ به ویژه دربارۀ آنتونیو کورّدجو، و تیسین. تابلوی سوزانا و ریش سفیدان (نگارخانۀ ملی لندن) از آثار برجستۀ اوست.
اوگوستینو در آکادمی بولونیا امور آموزشی را زیرنظر گرفت، و آن را براساس احتراز از ویژگی های شیوه گری (مانریسم) طراحی کرد. در تزیینات کاخ فارنسه در رُم، با برادرش آنیباله همکاری داشت (۱۵۹۵ـ۱۵۹۷)؛ و در ۱۶۰۰ به پارما عزیمت کرد. تابلوی ایمان آوردن قدیس ژروم (بولونیا) شاهکار اوست.
آنیباله در این گروه سه نفری، نوآورترین نقاش بود. آثار کورّدجو و تیسین را بررسی کرد. به ویژه در طراحی مهارت داشت (مهارتی که میان هرسه کاراتچی مشترک بود). تمایل آنیباله به صحنه های سادۀ زندگی روزمرّه در آثاری همچون لوبیاخور (ح ۱۵۸۴؛ گالریا کولونا، رم) و دکان قصابی (ح ۱۵۸۳؛ کلیسای مسیح، آکسفورد)، مشهود است. کار برجسته اش تزیین کاخ فارِنسه بود، که سفارش آن را از سوی کاردینال اودوئاردو فارِنسه دریافت کرد (۱۶۱۲ـ۱۶۴۶). این سلسله نقاشی ها با درون مایه ای دربارۀ عشق های خدایان، و عناصر پرتحرک، و رویکرد پرنشاط به مضامین اسطوره ای، از نخستین آثار باروک آغازین شمرده می شوند. اوگوستینو در اجرای این کار با برادرش همکاری کرد، ولی بعدها روابطشان به کدورت انجامید.
wikijoo: کاراتچی،_خانواده