کاراته

کاراته ( به ژاپنی: 空手 ) یکی از رشته های هنرهای رزمی است. مسابقات کاراته مدرن در دو بخش کومیته ( بخش مبارزه ) و کاتا ( بخش اجرای فرم ) برگزار می شود. کاراته نوعی هنر رزمی متعلق به جزایر ریوکیو است، جایی که امروز در جزایر اوکیناوا ژاپن قرار دارد. این رشته از ترکیب روش های جنگی بومی و محلی این منطقه معروف به ته ( معنی تحت اللفظی: دست ) پدید آمده است. [ ۱] [ ۲] کاراته یک هنر رزمی مبتنی بر ضربه زدن است که از ضربات مشت، لگد، زانو، آرنج و تکنیک های دستِ باز، مانند دست چاقویی تشکیل می شود. در برخی سبک های کاراته فنون گلاویزی، قفل مفصل، مهاری، پرتابی و ضربه به نقاط حساس نیز آموزش داده می شود. در کاراته ضربات با حداکثر قدرت و سرعت، به سمت حریف پرتاب می شود. سه بخش مهم کاراته از کیهون ( تکنیک های پایه ) ، کاتا ( اجرای فرم ) و کومیته ( مبارزه ) تشکیل می شود. [ ۳] هنرجویان این رشته کاراته کا نامیده می شوند.
تکامل کاراته تا سدهٔ نوزدهم در جزایر ریوکیو، پیش از آن که به قلمرو ژاپن ملحق شود، اتفاق افتاد. در اوایل سدهٔ بیستم در پی دورانی از تبادلات فرهنگی بین ریوکیو و ژاپن، رشته کاراته نیز به سرزمین اصلی ژاپن معرفی شد. در سال ۱۹۲۲ وزارت آموزش ژاپن گیچین فوناکوشی را برای نمایش کاراته به توکیو دعوت کرد. در ۱۹۲۴ دانشگاه کیو نخستین باشگاه دانشگاهی کاراته را تأسیس کرد و تا سال ۱۹۳۲ در تمام دانشگاه های اصلی ژاپن، باشگاه های کاراته بر پا شده بود. در این دوران که نظامی گرایی ژاپنی اوج گرفته بود، [ ۴] نام این رشته از واژه تو. دی با معنی تحت اللفظی «دست چینی» به واژه ای هم نوا با معنی «دست خالی» تغییر کرد. البته هر دو کلمه کاراته تلفظ می شوند. این تغییر نشانگر اشتیاق ژاپنی ها به معرفی این رشته به عنوان یک هنر رزمی ژاپنی بود. [ ۵] پس از جنگ جهانی دوم اوکیناوا یک قرارگاه نظامی مهم ایالات متحده آمریکا شد و تمرین کاراته در میان نظامیان ساکن این جزیره محبوبیت یافت. کاراته مدرن توسط استاد هیگائونا بنیان نهاده شده است. فیلم های سینمایی رزمی دههٔ ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ کمک زیادی به افزایش محبوبیت کاراته کردند و به گشایش باشگاه های کاراته در بسیاری از نقاط جهان منجر شدند. [ ۶] شیگارو اگامی مدرس ارشد شوتوکان بر این باور است «اکثر هنرجویان کاراته در کشورهای دیگر کاراته را فقط برای تکنیک های مبارزه ای آن دنبال می کنند. فیلم های سینمایی و تلویزیونی، کاراته را به مثابهٔ روشی جادویی برای جنگیدن معرفی می کنند، که قادر به کشتن یا مجروح کردن حریف در یک چشم برهم زدن است. رسانه های جمعی یک هنر ساختگی را معرفی می کنند که بسیار دور از واقعیت است. »[ ۷] شوشین ناگامینه نیز معتقد است «کاراته را می توان یک نبرد درونی یا ماراتنی توصیف کرد که تمام عمر طول می کشد و موفقیت در آن تنها از مسیر خویشتن داری، تمرین سخت و ابتکارات خلاقانه میسر است. »[ ۸]

ورزشی رزمی از منشأ ژاپنی. کاراته دراصل یک سیستم دفاع شخصی، بدون اسلحه، دربرابر مهاجم یا مهاجمان مسلح است و تکامل و تحول سیستم دفاع شخصی جوجیستو شمرده می شود. راهبان بودایی تبت، چین و ژاپن، در حدود ۲هزار سال قبل، برای مقابله با اراذل مسلح، حرکات جوجیستو را به وجود آوردند، تا بدون نقض کیش خشونت گریزشان بتوانند از خود دفاع کنند. در ۱۸۸۲ جیگورو کانو، جوجیستوکار ژاپنی بسیاری از حرکات خطرناک این سیستم را ملایم یا حذف کرد و مکتب دفاع جودو یا کاراته را به وجود آورد. اساس کاراته بر استفاده از وزن و نیروی حریف علیه خود اوست و بدین ترتیب کاراته کا می تواند حریفی قوی تر و سنگین وزن تر از خود را مغلوب کند. کاراته از ۱۹۵۳ به عنوان ورزش شناخته شد و مسابقات سالانۀ جهانی دارد. از ۱۹۶۴ جزو بازی هایی المپیک قرار گرفت و از ۱۹۸۴ زنان نیز در این بازی ها شرکت می کنند. مسابقه های کاراته روی تشکی معروف به تاتامی صورت می گیرد و با تنظیم طرفین مسابقه به یکدیگر و گرفتن گریبان و آستین لباس مخصوص طرف مقابل شروع می شود. هم مردان و هم زنان در هشت وزن مسابقه می دهند. میزان حرفه ای بودن کاراته کا با رنگ کمربند او مشخص می شود. کمربند سفید پایین ترین و کمربند سیاه عالی ترین درجه بندی ورزشکار را نشان می دهد.