کار و کیایی

لغت نامه دهخدا

کار و کیایی. [ رُ ]( حامص مرکب ) کارکیایی. پادشاهی. امیری :
طاقت آن کار و کیایی نداشت
کز غم کار تو رهایی نداشت.

نظامی.

چو وقت آن نماند پادشایی
بکاری نامد آن کار و کیایی.

نظامی.

ملک بدین کار و کیایی تراست
سینه کن این سینه گشایی تراست.

نظامی.

امیری پادشاهی کیایی : [ چو وقت آن نماند پادشاهی بکاری ناید آن کار و کیایی ] . ( نظامی )

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید