کار و کیا

لغت نامه دهخدا

کار و کیا. [ رُ ] ( ترکیب عطفی ، اِمرکب ) کار و عمل. ساز. || گاه بجای کار وکیایی آید بمعنی امیری ، پادشاهی ، تسلط :
بر فلک جان راست صد کار و کیا
در زمین این تن چو خر خاید گیا.
مولوی.
عشق آن بگزین که جمله انبیا
یافتند از عشق او کار و کیا.
مولوی.
مه چو بی این ابر بنمایدضیا
شرح نتوان کرد از آن کار و کیا.
مولوی ( امثال و حکم دهخدا ج 3 ).
گفت اطفال من اند این اولیا
در غریبی فرد از کار و کیا.
مولوی.
لیک با باگندمان این آسیا
ملک بخش آمد دهد کار و کیا.
مولوی.

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱ - کار عمل . ۲ - امیری پادشاهی کیایی تسلط : [ بر فلک جان راست صد کار و کیا در زمین این تن چو خر خاید گیا ] . ( مثنوی ) ۳ - جاه و جلال شان و مقام . کار کیا .
کار و عمل

فرهنگ معین

(رُ ) (اِمر. ) ۱ - کار، عمل . ۲ - امیری ، پادشاهی ، تسلط . ۳ - جاه و جلال ، شأن و مقام .

پیشنهاد کاربران

بپرس