کادربندی

کادربندی ( به انگلیسی: Framing ) به محل و چگونگی قرارگیری عناصر موجود در یک صحنه، در عکس یا تابلوی نقاشی، کادربندی گفته می شود. [ ۱] [ ۲]
با وجود این که دوربین ها و تجهیزات عکاسی روزبه روز خودکارتر و دقیق تر می شوند، هنوز تفاوت های بسیاری بین عکس های یک عکاس آماتور و یک عکاس حرفه ای وجود دارد. یکی از نکات مهمی که یک عکس حرفه ای و با ارزش را از یک عکس ضعیف و آماتوری متمایز می کند، کادربندی و ترکیب بندی صحیح عکس است.
پرکاربردترین نوع کادربندی، کادربندی افقی است. این کادر با حالت عناصری که در امتداد خط افق گسترده شده اند، متناسب است.
کادربندی عمودی، پویاتر از افقی است؛ بنابراین موضوع ها در آن پرجنب وجوش تر به نظر می رسد. این کادر با حالت موضوع هایی که شکل کلی آنها با عمودی است، مانند مناره ها و… همخوانی بیشتری دارد.
به دلیل تساوی بین اضلاع این کادر، بیننده به تساوی به چهار ضلع و زاویه آن جلب می شود. این نوع کادربندی کمتر از سایر انواع یاد شده به کار برده می شود.
برای بهبود کادربندی تصاویر، معمولاً عکاسان از اصول زیر بهره می برند:
• قانون یک سوم - ( قرار دادن سوژه روی خطوط یک سوم )
• قانون نقاط طلایی - ( قرار دادن نقاط کلیدی سوژه - مانند چشم ها - روی نقاط طلایی تصویر )
• ایجاد حالت S - ( انحنای سوژه )
• ایجاد حالت X - ( برخورد سوژه با عوامل محیط در طول قطرهای کادر )
• بررسی پس زمینه و پیش زمینه تصویر - ( تنظیم دیافراگم، عمق میدان و نوع کادر عکس )
• استفاده از کادرهای طبیعی - ( استفاده از عناصر موجود - مانند پنجره - به عنوان کادر در تصویر )
• استفاده از قاعده فرد - ( گنجاندن سوژه در کادر با ضریب اعداد فرد )