کاخ شهوند یا کاخ سبز، در نقطه ای مرتفع، در شمال غربی مجموعه سعدآباد قرار دارد. این کاخ در ابتدا به صورت ساختمانی نیمه تمام بود که به علیخان حاکم ( والی ) تعلق داشت و تپه ای که ساختمان روی آن واقع شده بود، به تپهٔ علیخان معروف بود. رضاشاه، پس از این که ساختمان واقع بر این تپه را از علیخان خریداری کرد، کاخ کنونی را بنا نهاد و کار ساخت و تکمیل آن از زمان وزارت جنگی او، تا اوایل سلطنتش ( سال های ۱۳۰۱ تا ۱۳۰۷ خورشیدی ) به طول انجامید. این کاخ با تلاش هنرمندان و معماران ایرانی، پس از هفت سال کار، در دو طبقه ( زیرزمین و همکف ) بنا گردید. رضاشاه از طبقه همکف به عنوان محل زندگی و دفتر کار خود و از زیرزمین به عنوان انباری استفاده می کرد. همچنین یک تالار غذاخوری مجلل با میز و صندلی های منقش و کنده کاری شده و همچنین ظروف نفیس چینی و سرامیک و نقره ایتالیایی مخصوص پذیرایی تشریفاتی میهمانان مورد استفاده قرار می گرفت.
... [مشاهده متن کامل]
این کاخ به دلیل استفاده از سنگ های سبز کمیاب معدن خمسه زنجان و سنگ مرمر خراسان، در نمای خارجی آن، به قصر سنگی یا کاخ مرمر نیز معروف است.
ملات سنگ ها، از جنس سرب است و مانع شکستن آن ها در اثر انقباض و انبساط می شود. دروازهٔ اصلی کاخ، از سمت شمال غربی به سمت رشته کوه های مرتفع البرز گشوده می شود. سَردر و ستون های ورودی کاخ، نیز از جنس سنگ مرمر خراسان و ترکیب و تلفیقی از نقوش و موتیف های هنر ایرانی و اروپایی است. با بازسازی و مرمت کاخ، به کاخ شهوند، معروف گردید و پس از انقلاب ۱۳۵۷، به کاخ سبز تغییر نام داد. گچ بری و آینه کاری ظریف و زیبای درون کاخ، کار دست هنرمندان ایرانی ناشناس است. تذهیب دیوارها، اثر استاد حسین بهزاد و خاتم کاری ها، حاصل کار گروهی کارگاه محمد صنیع خاتم است. مساحت زیربنای کاخ، در دو طبقه، ۱۲۰۳ متر مربع است و معمار آن، میرزا جعفر کاشی معروف به معمارباشی بوده است. یکی از زیباترین قسمت های این کاخ، تالار آیینه روی تمامی آیینه ها، با گل هایی از گچ تزئین شده و با قالی مشهد ۷۰ متری زیبایی، که اثر عبدالمحمد عمواغلی است، فرش شده که دفتر کار رضاشاه نیز بوده است. در این تالار، یک دست مبل گوبلن دوز کار دست، مربوط به دوره قاجار قرار دارد. میز وسط تالار، کار کشور فرانسه و متعلق به قرن ۱۸ میلادی است. پرده ای نقره فام به چوب پرده ای منبت کاری شده، پنجره تالار را مزین کرده است. از ویژگی های این تالار، همخوانی نقش وسط فرش، با طرح سقف است که با ابریشم خاص و ریز بافت به مدت هفت سال ( از ۱۳۰۱ تا ۱۳۰۷ خورشیدی ) توسط هنرمندان مشهد به طول انجامیده است.
... [مشاهده متن کامل]
این کاخ به دلیل استفاده از سنگ های سبز کمیاب معدن خمسه زنجان و سنگ مرمر خراسان، در نمای خارجی آن، به قصر سنگی یا کاخ مرمر نیز معروف است.
ملات سنگ ها، از جنس سرب است و مانع شکستن آن ها در اثر انقباض و انبساط می شود. دروازهٔ اصلی کاخ، از سمت شمال غربی به سمت رشته کوه های مرتفع البرز گشوده می شود. سَردر و ستون های ورودی کاخ، نیز از جنس سنگ مرمر خراسان و ترکیب و تلفیقی از نقوش و موتیف های هنر ایرانی و اروپایی است. با بازسازی و مرمت کاخ، به کاخ شهوند، معروف گردید و پس از انقلاب ۱۳۵۷، به کاخ سبز تغییر نام داد. گچ بری و آینه کاری ظریف و زیبای درون کاخ، کار دست هنرمندان ایرانی ناشناس است. تذهیب دیوارها، اثر استاد حسین بهزاد و خاتم کاری ها، حاصل کار گروهی کارگاه محمد صنیع خاتم است. مساحت زیربنای کاخ، در دو طبقه، ۱۲۰۳ متر مربع است و معمار آن، میرزا جعفر کاشی معروف به معمارباشی بوده است. یکی از زیباترین قسمت های این کاخ، تالار آیینه روی تمامی آیینه ها، با گل هایی از گچ تزئین شده و با قالی مشهد ۷۰ متری زیبایی، که اثر عبدالمحمد عمواغلی است، فرش شده که دفتر کار رضاشاه نیز بوده است. در این تالار، یک دست مبل گوبلن دوز کار دست، مربوط به دوره قاجار قرار دارد. میز وسط تالار، کار کشور فرانسه و متعلق به قرن ۱۸ میلادی است. پرده ای نقره فام به چوب پرده ای منبت کاری شده، پنجره تالار را مزین کرده است. از ویژگی های این تالار، همخوانی نقش وسط فرش، با طرح سقف است که با ابریشم خاص و ریز بافت به مدت هفت سال ( از ۱۳۰۱ تا ۱۳۰۷ خورشیدی ) توسط هنرمندان مشهد به طول انجامیده است.
