کاتناچیو

کاتناچیو ( تلفظ ایتالیایی:ka - te - nattʃo ) یا دفاع بتونی سیستم تاکتیکی در فوتبال با تاکید فراوان بر دفاع است. catenaccio در ایتالیایی به معنی «چفت و بست» است، که بر خط دفاع بسیار سازمان یافته و مؤثر، متمرکز بر خنثی کردن حملات و جلوگیری از ایجاد موقعیت های گل حریف با کمک نفرات دفاعی متعدد اشاره دارد.
این سیستم توسط مربی آرژانتینی باشگاه فوتبال اینتر میلان، هلنیو هررا در دهه ۱۹۶۰ به شهرت رسید جایی که با استفاده از آن تیمش را با پیروزی برابر حریفان با بردهای خفیفی چون ۱–۰ یا ۲–۱ به پیش می برد. [ ۱] [ ۲]
کاتناچیو به قفل نیز معروف است. این سبک توسطکارل راپان مربی اتریشی بنیان گذاری شد. [ ۳] راپان به عنوان سرمربی تیم ملی سوئیس دههٔ ۱۹۳۰و دههٔ ۱۹۴۰، از یک سوییپر دفاعی که ورویلر ( verrouilleur ) نامیده می شد استفاده می کرد، این مهره بازیکنی بسیار دفاعی بود که درست جلوی دروازه بان قرار می گرفت. [ ۴] در دهه ۱۹۵۰ پادوا تیم تحت هدایت نرئو روکو پیشگام استفاده از این سبک در ایتالیا بود که این مقدمهٔ استفاده دوباره از این سبک در اوایل دههٔ ۱۹۶۰ توسط اینترمیلان شد. [ ۵] [ ۶]
سیستم قفل راپان در ۱۹۳۲ زمانی که مربی سروت بود مطرح شد، که با چهار مدافع ثابت و تأکید بر یاریگیری نفر به نفر ( man - to - man ) بعلاوه یک بازیساز در میانهٔ میدان و دو هافبک کناری اجرا می شد.
تاکتیک روکو که اغلب با عنوان کاتناچیو «واقعی» شناخته می شد، اولین بار در سال ۱۹۴۷ با تریستیانا به نمایش درآمد: نحوه عملکرد این تیم معمولاً یک آرایش ۱ - ۳ - ۳ - ۳ به همراه رویکرد دفاع تیمی محض بود. تریستیانا با استفاده از کاتناچیو رقابت های سری آ را با جایگاه حیرت آور «دوم» به پایان رساند. برخی تغییرات آرایش شامل ۱ - ۴ - ۴ - ۱ و ۱ - ۴ - ۳ - ۲ می شد.
کلید ابداع کاتناچیو معرفی نقش یک مدافع لیبرو ( "آزاد" ) بود که "سویپر" نیز نامیده می شد و پشت خطی متشکل از سه مدافع جای می گرفت. وظیفهٔ سویپر بازپسگیری توپ های لو رفته، رویارویی با مهاجمان حریف ( که از خط دفاع عبور کرده اند ) و در صورت لزوم دابل مارک کردن ( اضافه شدن به مدافعین برای ایجاد موقعیت دو به یک ) بود. نوآوری مهم دیگر ضد - حمله بود، که به طور عمده با پاس های بلند از دفاع شکل می گرفت.
در نسخه دهه ۶۰ هررا، چهار مدافع یارگیر ( Man - Marking ) مختص رویارویی با حمله حریف بودند، مادامی که یک سویپر برای جمع کردن توپ های لو رفته و عبور داده شده از پوشش مدافعان تائین شده بود. اهمیت این سیستم در فوتبال ایتالیا موجب برخاستن مدافعین سطح بالایی شد که با تکل های خشن و دفاع بی رحمانه شان شناخته می شدند. مدافعانی مانند تارچسیو بورنییک، آرماندو پیکی و جاچینتو فاکتی در دهه ۶۰، کلاودیو جنتیل و گائتانو شیره آ دهه ۷۰، جوزپه برگومی، پیترو ویرکووود و فرانکو بارزی دهه ۸۰، چهار دفاع معروف تمام ایتالیایی میلان فرانکو بارزی، پائولو مالدینی، الساندرو کاستاکورتا و مائورو تاسوتی دهه ۹۰ و دارندگان عنوان قهرمانی جام جهانی فوتبال ۲۰۰۶ فابیو کاناوارو، الساندرو نستا، مارکو ماتراتزی و بسیاری دیگر در دههٔ ۲۰۰۰ که ستون فقرات تیم ملی ایتالیا را تشکیل می دادند و نیز نقش حیاتی در موفقیت تیم های باشگاهی شان در سری آ ایفا کردند. با وجود معانی ضمنی دفاعی اما، هررا اندکی پیش از مرگش ادعا کرد سیستمش بالاتر و بیشتر از آنچیزی که مردم به خاطر می آورند تهاجمی بوده است، 'مسئله این است که بیشتر کسانی که از من نسخه برداری کردند متأسفانه اینکار را اشتباه انجام دادند. آن ها فراموش کردند که اصول تهاجمی را که در کاتناچیویِ من شامل می شد مدنظر قرار دهند. من پیکی را به عنوان سویپر دراختیار داشتم، بله، اما فراموش نکنید که فاکتی را نیز داشتم، مدافع میانی که مانند یک مهاجم گل های پرشماری به ثمر می رساند. '