کابوکی

کابوکی ( به ژاپنی: 歌舞伎 ) نام گونه ای از تئاتر سنتی ژاپنی است که شهرتش به دلیل سبک درام آن و نوع لباس زینتی بازیگرانش می باشد. [ ۱] [ ۲] این واژه از ترکیب سه نویسهٔ کانجی تشکیل شده است، که از چپ به راست، به معنی آواز ( 歌 ) ، رقص ( 舞 ) و مهارت ( 伎 ) می باشند و به همین دلیل است که کابوکی گاهی «هنر آواز و رقص» ترجمه می شود. حروف این کلمه، به دلیل آن که از زبان چینی وارد شده اند، مفهوم واقعی لغت را نشان نمی دهند. در کانجی، مهارت به طور کلی به بازیگر تئاتر کابوکی اشاره می کند و خود لغت کابوکی از kabuku مشتق شده که به معنی تکیه دادن یا غیرمعمول بودن است. پس کابوکی می تواند به مفهوم «تئاتر پیشرو» یا «تئاتر عجیب» نیز باشد. اصطلاح kabukimono به طور کلی به کسانی اشاره می کند که لباس های عجیب می پوشند و با غرور در خیابان راه می روند.
پیدایش کابوکی به سال ۱۶۰۳ برمی گردد، زمانیکه یک مایکو ( زنی که به معبد شینتویی خدمت می کند ) به نام اوکونی ( Okuni ) ، سبک جدیدی از رقص و نمایش را در شهر کیوتو اجرا کرد. [ ۳] در این نمایش ها، زنان نقش زن و مرد را در نمایشنامه های کوتاهی دربارهٔ زندگی روزمره اجرا می کردند. این سبک به سرعت محبوب شد و حتی از اوکونی خواسته شد که در دربار امپراتور آن زمان، نمایش اجرا کند. به دنبال این موفقیت، گروه های بازیگری مشابه به رقابت با اوکونی پرداختند و به این صورت، کابوکی تبدیل به نمایش و رقص دسته جمعی شد که توسط زنان به اجرا درمی آمد. [ ۴] بعد از مدتی، به دلیل اینکه نمایش با امور غیراخلاقی همراه شد و باعث شد حتی بعضی کابوکی را با مفاهیم نادرست بشناسند، در سال ۱۶۲۹ زنان از اجرای کابوکی منع شدند. [ ۵] از آنجا که کابوکی نمایش محبوبی بود، از پسران جوان برای به عهده گرفتن نقش زنان استفاده شد. دلیل انتخاب آن ها این بود که دارای عضلات و صدای ظریف تری نسبت به مردان بودند و جایگزین بهتری برای نقش زنان به حساب می آمدند. به همراه تغییر جنسیت بازیگران، تغییر دیگری نیز در نوع نمایش و رقص ها پیش آمد و آن اضافه شدن هیجان و حتی خشونت به اجراها بود. اما این تغییر نیز به انحراف کشیده شد و به دلیل فساد اخلاقی که بین بازیگران و بعضی از مشتریان پیش آمد، در سال ۱۶۵۲ از حضور پسران جوان به عنوان بازیگر جلوگیری به عمل آمد. در دوره Genroku در سال های ( ۱۶۸۸–۱۷۰۴ ) کابوکی به صورت یک نمایش رسمی درآمد. در این دوره کابوکی و نوع دیگری از تئاترهای خیمه شب بازی به نام ningyō jōruri که بعدها به نام bunraku شناخته می شد، به هم نزدیک شدند و در اجراها با یکدیگر همکاری کردند و از هم تأثیر گرفتند. نمایشنامه نویس معروف به نام Chikamatsu Monzaemon یکی از حرفه ای ترین نمایشنامه نویسان کابوکی، نمایشنامه های زیادی نوشته که مهم ترین آنها نمایشنامه Sonezaki Shinju ( خودکشی بخاطر عشق ) ، که در اصل برای bunraku نوشته شده بود، برای کابوکی دوباره نویسی شد. در نیمه قرن ۱۸ به صورت مقطعی، از محبوبیت کابوکی کاسته شد و جای خود را به بونراکو که در طبقات پایین تر اجتماع پرطرفدار بود داد.