کابل ارتباطی زیردریایی ( انگلیسی: Submarine communications cable ) کابلی مستقر در بستر دریا و میان دو ایستگاه زمینی است که انتقال سیگنال های مخابراتی را در امتداد اقیانوس ممکن می سازد. اولین کابل های ارتباطی زیردریایی در دهه ۱۸۵۰ برای انتقال ترافیک تلگراف ساخته و نصب شدند. نسل های بعدی کابل، برای انتقال ترافیک تلفن و سپس انتقال داده نصب شدند. کابل های مدرن از فناوری فیبر نوری برای انتقال داده های دیجیتال استفاده می کنند که شامل: تلفن، اینترنت و ترافیک داده های خصوصی است.
کابل های مدرن معمولاً حدود ۱ اینچ ( ۲۵ میلی متر ) قطر دارند و حدود ۲٫۵ تن در هر مایل ( ۱٫۴ تن در هر کیلومتر ) وزن دارند و بیشتر در بخش های عمیق دریایی در نزدیکی ساحل اجرا می شوند. [ ۱] [ ۲] کابل های زیردریایی تمام قاره های جهان به جز جنوبگان را متصل می کردند، زمانی که جاوه در سال ۱۸۷۱ به داروین ( استرالیا ) متصل شد، در سال ۱۸۷۲ با اتصال از طریق خط تلگراف زمینی استرالیا به آدلاید در جنوب استرالیا و از آنجا به دیگر نقاط استرالیا متصل شد. [ ۳]
نقشه فیبر نوری زیردریایی در سطح جهان
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکابل های مدرن معمولاً حدود ۱ اینچ ( ۲۵ میلی متر ) قطر دارند و حدود ۲٫۵ تن در هر مایل ( ۱٫۴ تن در هر کیلومتر ) وزن دارند و بیشتر در بخش های عمیق دریایی در نزدیکی ساحل اجرا می شوند. [ ۱] [ ۲] کابل های زیردریایی تمام قاره های جهان به جز جنوبگان را متصل می کردند، زمانی که جاوه در سال ۱۸۷۱ به داروین ( استرالیا ) متصل شد، در سال ۱۸۷۲ با اتصال از طریق خط تلگراف زمینی استرالیا به آدلاید در جنوب استرالیا و از آنجا به دیگر نقاط استرالیا متصل شد. [ ۳]
نقشه فیبر نوری زیردریایی در سطح جهان
wiki: کابل ارتباطی زیردریایی