ژیلسون اتین

دانشنامه آزاد فارسی

ژیلْسون، اِتیِن (۱۸۸۴ـ۱۹۷۸)(Gilson, Etienne)
ژیلْسون، اِتیِن
ژیلْسون، اِتیِن
مورخ و فیلسوف فرانسوی، هوادار مکتب تومیسمیا فلسفۀ توماس آکوئیناس. پس از فارغ التحصیلی از سوربوندر دانشگاه های لیلو استراسبورگ تدریس کرد و پس از آن کرسی فلسفۀ قرون وسطا را در سوربون و سپس در کولژ دو فرانسبه دست آورد. در تأسیس انستیتو مطالعات قرون وسطا در دانشگاه تورنتونقش داشت و به ریاست آن رسید. در ۱۹۴۶ به عنوان عضو آکادمی فرانسهبرگزیده شد. آثار ژیلسون هم دربرگیرندۀ نوشته های صرفاً تاریخی است و هم تفاسیر انتقادی. به عقیدۀ ژیلسون فقط سه فیلسوف بزرگ وجود دارد: افلاطون، ارسطو و آکوئیناس؛ فلسفۀ آکوئیناس با ایجاد تعادل میان ایمان و عقل، مذهب و علم، می تواند خلأ خطرناکی را که شکست های فلسفۀ مدرن برجا نهاده است پر کند. از آثارش: مفهوم دکارتی اختیار و الهیات(۱۹۱۳)؛ ارزش های اخلاقی و زندگی اخلاقی(۱۹۲۵)؛ روح فلسفۀ در قرون وسطا(۱۹۳۶)؛ تفکر فلسفی غرب، هستی در اندیشۀ فیلسوفان. سه کتاب اخیر به فارسی ترجمه و منتشر شده اند.

پیشنهاد کاربران

بپرس