ژیلا

ممنوع القلم بودم، ولی بهیچوجه فکر نمی کردم اینهمه سخت بگیرن،
خیلی سال برام نوشتن، حداکثر کیفر رو، بعد از مدتی که به سال نرسید، ازش عاجزانه خواهش کردم بره و دیگه به من فکر نکنه، نمی تونستم بپذیرم که شریک تنهایی هایی من بشه، بدون هیچ گناهی و حتی بدون اینکه بدونه جرم و گناه و کیفر چی هستند، خیلی نامه نوشتم، خیلی التماس کردم، بالاخره با وساطت خانواده اش به یکی از خواستگاران که انصافا از نظر اجتماعی و مالی از من یک سروگردن بالاتر بود، ازدواج کرد و شکر خدا جسته گریخته می شنوم که زندگی خوبی دارد.
زندگی من بر اثر آن حبس ها ( دو بار ) خیلی از هر نظر باید بهتر از من می بود، ولی این هیچ مشکلی نیست، دو چیز برای من مهم هستند بدون اینکه بخواهم ترتیب قائل شوم اول عشق و علاقه ام به ژیلای عزیزم با اینکه اکنون در ایران نیست و بعد از ازدواج سریعا مهاجرت کردند دوم این آرزوی من که مردمان کشور و مردم وطن عزیزم ایران هر چه زودتر به حکومتی شایسته برسند و از این راه یا راه های دیگر ( جز جنگ و خونریزی ) به جایگاه و پایه و مابه که حق ایشان است دسترسی پیدا کنند و از وضعیت متاسفانه این رقت بار کنونی بیرون آمده و در جهان جایگاه اصلی خود را بیابد
درود به همه عزبزان
و
درود به اولین و آخرین و تنها عشق ابدی قلبم �ژیلا ی عزیزم�