ژید آندره. ژید، آندرِه (۱۸۶۹ـ۱۹۵۱)(Gide, Andre)
ژید، آندرِه
ژید، آندرِه
ژید، آندرِه
ژید، آندرِه
ژید، آندرِه
ژید، آندرِه
ژید، آندرِه
رمان نویس فرانسوی. آثارش عمدتاً شرح حال گونه اند و مضمون آن ها تضاد میان تمنیات فردی و اخلاقیات سنتی است. از آن جمله اند: مائده های زمینی(۱۸۹۷)، رذل(۱۹۰۲)، دَرِ تنگ(۱۹۰۹)، سردابه های واتیکان(۱۹۱۴)، و سکه سازان(۱۹۲۶). یکی از مؤسسان مجلۀ ادبی و تأثیرگذار نوول روو فرانسزبود (۱۹۰۸)؛ یادداشت های روزانهبیان مشروح زندگی اوست. در ۱۹۴۷ برندۀ جایزۀ نوبل ادبیات شد. نخستین آثار او، سفر اورین(۱۸۹۳) و مرداب ها(۱۸۹۵)، طنزند. ژید زمانی در مذهب به دنبال آرامش و اعتدال بود و زمانی دیگر به کمونیسم روآورد. در داستان تخیلی و طنزآمیز سردابه های واتیکان نظریۀ اخلاقی کنش بدون انگیزه را دستمایۀ کار خود قرار داد که به سبب عقاید ضدکاتولیکی از او انتقاد شد. مائده های زمینی او در آغاز اقبال چندانی نیافت، اما بعدها از محبوب ترین و تأثیرگذارترین آثار ژید شد. ژید در این کتاب با ستایش از همۀ جنبه های زندگی، از ابراز ویژگی های شخصیتی، بی توجه به عرف، دفاع کرد. رذل نمونه ای از سبک ساده و روشن دوران پختگی اوست. ژید سکه سازان را تنها رمان خود می دانست؛ کارهای دیگرش داستان های طنز یا رمان های کوتاه اند که از دید یک شخصیت روایت شده اند؛ این اثر ساختاری پیچیده دارد که روحیۀ عاصی جوانان و مبارزۀ میان دو نسل را تصویر می کند. زندگی نامۀ خودنوشت درِ تنگ، نسبتاً، و اگر دانه نمیرد(۱۹۲۶)، کاملاً، شرح حال گونه اند. کتاب اخیر و نیز یادداشت های روزانه، آثاری طراز اول در زمینۀ سرگذشت های شخصی اند. یادداشت های روزانه مشغله های ذهنی و ضرباهنگ زندگی او را آشکار می کند که بی وقفه میان نظم و بی نظمی، کلاسیسیم و رمانتیسم، ریاضت طلبی و لذت جویی در نوسان است. پس از مسافرت به کنگو در ۱۹۲۵، کتاب سفر به کنگو(۱۹۲۷) را منتشر کرد که حمله ای به استعمار بود.
ژید، آندرِه
ژید، آندرِه
ژید، آندرِه
ژید، آندرِه
ژید، آندرِه
ژید، آندرِه
ژید، آندرِه
رمان نویس فرانسوی. آثارش عمدتاً شرح حال گونه اند و مضمون آن ها تضاد میان تمنیات فردی و اخلاقیات سنتی است. از آن جمله اند: مائده های زمینی(۱۸۹۷)، رذل(۱۹۰۲)، دَرِ تنگ(۱۹۰۹)، سردابه های واتیکان(۱۹۱۴)، و سکه سازان(۱۹۲۶). یکی از مؤسسان مجلۀ ادبی و تأثیرگذار نوول روو فرانسزبود (۱۹۰۸)؛ یادداشت های روزانهبیان مشروح زندگی اوست. در ۱۹۴۷ برندۀ جایزۀ نوبل ادبیات شد. نخستین آثار او، سفر اورین(۱۸۹۳) و مرداب ها(۱۸۹۵)، طنزند. ژید زمانی در مذهب به دنبال آرامش و اعتدال بود و زمانی دیگر به کمونیسم روآورد. در داستان تخیلی و طنزآمیز سردابه های واتیکان نظریۀ اخلاقی کنش بدون انگیزه را دستمایۀ کار خود قرار داد که به سبب عقاید ضدکاتولیکی از او انتقاد شد. مائده های زمینی او در آغاز اقبال چندانی نیافت، اما بعدها از محبوب ترین و تأثیرگذارترین آثار ژید شد. ژید در این کتاب با ستایش از همۀ جنبه های زندگی، از ابراز ویژگی های شخصیتی، بی توجه به عرف، دفاع کرد. رذل نمونه ای از سبک ساده و روشن دوران پختگی اوست. ژید سکه سازان را تنها رمان خود می دانست؛ کارهای دیگرش داستان های طنز یا رمان های کوتاه اند که از دید یک شخصیت روایت شده اند؛ این اثر ساختاری پیچیده دارد که روحیۀ عاصی جوانان و مبارزۀ میان دو نسل را تصویر می کند. زندگی نامۀ خودنوشت درِ تنگ، نسبتاً، و اگر دانه نمیرد(۱۹۲۶)، کاملاً، شرح حال گونه اند. کتاب اخیر و نیز یادداشت های روزانه، آثاری طراز اول در زمینۀ سرگذشت های شخصی اند. یادداشت های روزانه مشغله های ذهنی و ضرباهنگ زندگی او را آشکار می کند که بی وقفه میان نظم و بی نظمی، کلاسیسیم و رمانتیسم، ریاضت طلبی و لذت جویی در نوسان است. پس از مسافرت به کنگو در ۱۹۲۵، کتاب سفر به کنگو(۱۹۲۷) را منتشر کرد که حمله ای به استعمار بود.
wikijoo: ژید،_آندره_(۱۸۶۹ـ۱۹۵۱)