ژک

لغت نامه دهخدا

ژک. [ ژَ / ژُ ] ( اِ ) کسی بود که با خود همی دندد نرم نرم و خشم آلود گویند میژکد. ( لغت نامه اسدی ). سخنی که از روی غضب وخشم در زیر لب گویند. کسی که با خود همی تندد. در شیراز و خراسان لُنْد گویند. ( برهان ). سخنی بود که ازروی خشم و اعراض در زیر لب گویند و آن را دندنه نیزخوانند و ژکیدن مصدر آن است. ( جهانگیری ). کسی بود که با خود می تندد و میگرید نرم نرم به تندی و خشم آلودگی گویند همی ژکد و سودائی مزاج بود که با خود گوید و گرید. زُک. لُند. لُندش ِ زیر لب. لُندلُند. غر و لُند. || ( فعل امر ) امر به ژکیدن. ( برهان ).
ژک. [ ژَ ] ( اِ ) گردبرگرد دهن. ( اوبهی ) :
ز برما [ ز سرما؟ ] ژک و پوز سگ بسته بود
بز و میش بر جای بربسته بود [ کذا ].
عسجدی.
شاید اصل دک باشد ( دک و پوز ).

فرهنگ فارسی

سخن زیرلب، سخنی که ازخشم وغضب زیرلب بگویند
( اسم ) سخنی که از روی خشم و غضب در زیر لب گویند .

فرهنگ معین

(ژَ ) (اِ. ) سخنی که از روی خشم و غضب زیر لب گویند.

فرهنگ عمید

۱. سخن زیر لب.
۲. سخنی که از روی خشم، غضب، یا دلتنگی زیر لب بگویند.

پیشنهاد کاربران

در زبان کردی اورامی
ژک = شیر مایل به زرد که خیلی غلیظ است و در روزهای اول متولد شدن حیوانات به وجود میاد سپس تمام می شود
به چم پچ پچ کردن و زیر لب سخن گفتن و غرولند کردن در پارسی
آغوز به زبان کردی = شیر ماک = اولین شیری که یک ماده به نوزادش می دهد .

بپرس