ژو خاوری ( به چینی: 東周؛ به پین یین: Dōngzhōu؛ ۷۷۰–۲۵۶ پ. م ) ؛ بخش دوم دودمان ژو در چین باستان است. این بخش به دو دوره تقسیم می شود: دوره بهار و پاییز و دوره ایالت های جنگ طلب.
در سال ۷۷۰ پ. م، پایتخت پادشاهی ژو از هائوجینگ ( شهرستان چانگان در شهر شیان ) به لویی ( که امروزه به نام لوئویانگ، استان هنان معروف است ) منتقل شد. این امر باعث آغاز دودمان ژو خاوی ( بر خلاف دودمان ژو باختری ) شد که به دلیل قرار گرفتن لویی در شرق هائوجینگ به این نام خوانده شد. بیش از ۲۵ پادشاه بر دودمان ژو شرقی سلطنت کردند که در مجموع ۵۱۵ سال دوام آورد.
با مرگ پادشاه یو ژو، آخرین پادشاه دودمان ژو باختری، ولیعهد ییجیو توسط اشرافی از ایالت های ژنگ، لو، چین و مرزبان شن به عنوان پادشاه پینگ ژو معرفی شد. در دومین سال سلطنت خود و پس از حمله چوانرونگ به هائوجینگ؛ پادشاه پینگ پایتخت را به شرق به لویی منتقل کرد، این جابه جایی نشان دهنده پایان دودمان ژو باختری است. نیمه نخست دودمان ژو خاوری، تقریباً از ۷۷۱ تا ۴۷۶ پ. م، دوره بهار و پاییز نامیده می شود، که طی آن حاکمان و مرزبان های بسیاری استقلال منطقه ای به دست آوردند و دربار پادشاه در لویی را به چالش کشیدند و بین خود جنگ به راه انداختند. نیمه دوم این دودمان، از ۴۷۵ تا ۲۲۱ پ. م، دوره ایالت های جنگ طلب نامیده می شود، که در طی آن پادشاه ژو به تدریج قدرت خود را از دست داد و صرفاً به عنوان یک مقام اسمی حکومت می کرد. [ ۱]
پس از انتقال پایتخت به شرق، خانواده سلطنتی ژو در وضعیت انحطاط قرار گرفت. همچنین محبوبیت پادشاه پینگ با انتشار شایعاتی مبنی بر کشتن پدرش کاهش یافت. با قدرتمند شدن روزافزون خراج گزاران با تقویت موقعیت خود از طریق شکست سایر ایالت های رقیب و افزایش تهاجم به کشورهای همسایه، پادشاه ژو قادر به تسلط بر کشور نبود. او باید دائماً برای کمک به خراج گزاران قدرتمند متوسل شود. مهم ترین خراج گزاران ( که بعدها به عنوان دوازده خراج گزان شناخته می شوند ) در نشست های منظمی گرد هم می آمدند و در آن در مورد مسائل مهم مانند لشکرکشی های نظامی علیه گروه های خارجی یا علیه اشراف متخلف تصمیم می گرفتند. [ ۲] در طول این نشست ها، گاهی یکی از فرمانروایان خراج گزار فرادست اعلام می شد. صدراعظم گوان ژونگ از چی، سیاست «به پادشاه احترام بگذارید، بربرها را اخراج کنید» ( به چینی: 尊王攘夷، نگاه کنید به سوننو جوئی ) آغاز کرد. حاکم هوان چی با پذیرفتن و پایبندی به آن، خراج گزاران را گرد هم آورد تا تهدید بربرها را از کشور از بین ببرد. در دوره ایالت های جنگ طلب، بسیاری از رهبران خراج گزار ادعای پادشاهی کردند و در نتیجه نفوذ خاندان سلطنتی ژو محدودتر شد. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سال ۷۷۰ پ. م، پایتخت پادشاهی ژو از هائوجینگ ( شهرستان چانگان در شهر شیان ) به لویی ( که امروزه به نام لوئویانگ، استان هنان معروف است ) منتقل شد. این امر باعث آغاز دودمان ژو خاوی ( بر خلاف دودمان ژو باختری ) شد که به دلیل قرار گرفتن لویی در شرق هائوجینگ به این نام خوانده شد. بیش از ۲۵ پادشاه بر دودمان ژو شرقی سلطنت کردند که در مجموع ۵۱۵ سال دوام آورد.
با مرگ پادشاه یو ژو، آخرین پادشاه دودمان ژو باختری، ولیعهد ییجیو توسط اشرافی از ایالت های ژنگ، لو، چین و مرزبان شن به عنوان پادشاه پینگ ژو معرفی شد. در دومین سال سلطنت خود و پس از حمله چوانرونگ به هائوجینگ؛ پادشاه پینگ پایتخت را به شرق به لویی منتقل کرد، این جابه جایی نشان دهنده پایان دودمان ژو باختری است. نیمه نخست دودمان ژو خاوری، تقریباً از ۷۷۱ تا ۴۷۶ پ. م، دوره بهار و پاییز نامیده می شود، که طی آن حاکمان و مرزبان های بسیاری استقلال منطقه ای به دست آوردند و دربار پادشاه در لویی را به چالش کشیدند و بین خود جنگ به راه انداختند. نیمه دوم این دودمان، از ۴۷۵ تا ۲۲۱ پ. م، دوره ایالت های جنگ طلب نامیده می شود، که در طی آن پادشاه ژو به تدریج قدرت خود را از دست داد و صرفاً به عنوان یک مقام اسمی حکومت می کرد. [ ۱]
پس از انتقال پایتخت به شرق، خانواده سلطنتی ژو در وضعیت انحطاط قرار گرفت. همچنین محبوبیت پادشاه پینگ با انتشار شایعاتی مبنی بر کشتن پدرش کاهش یافت. با قدرتمند شدن روزافزون خراج گزاران با تقویت موقعیت خود از طریق شکست سایر ایالت های رقیب و افزایش تهاجم به کشورهای همسایه، پادشاه ژو قادر به تسلط بر کشور نبود. او باید دائماً برای کمک به خراج گزاران قدرتمند متوسل شود. مهم ترین خراج گزاران ( که بعدها به عنوان دوازده خراج گزان شناخته می شوند ) در نشست های منظمی گرد هم می آمدند و در آن در مورد مسائل مهم مانند لشکرکشی های نظامی علیه گروه های خارجی یا علیه اشراف متخلف تصمیم می گرفتند. [ ۲] در طول این نشست ها، گاهی یکی از فرمانروایان خراج گزار فرادست اعلام می شد. صدراعظم گوان ژونگ از چی، سیاست «به پادشاه احترام بگذارید، بربرها را اخراج کنید» ( به چینی: 尊王攘夷، نگاه کنید به سوننو جوئی ) آغاز کرد. حاکم هوان چی با پذیرفتن و پایبندی به آن، خراج گزاران را گرد هم آورد تا تهدید بربرها را از کشور از بین ببرد. در دوره ایالت های جنگ طلب، بسیاری از رهبران خراج گزار ادعای پادشاهی کردند و در نتیجه نفوذ خاندان سلطنتی ژو محدودتر شد. [ ۳]
wiki: ژو خاوری