ژن خودخواه ( به انگلیسی: The Selfish Gene ) ، کتابی دربارهٔ فرگشت ( تکامل ) است که ریچارد داوکینز در سال ۱۹۷۶ ( میلادی ) نوشت. این کتاب در دنبالهٔ کتاب نخست جرج ویلیامز به نام سازگاری و انتخاب طبیعی نوشته شده است. داوکینز اصطلاح ژن خودخواه را برای توضیح فرگشت ژن محور به کار برد، و بر این پایه است که تأثیر فرگشت در سطح ژن ها بارزتر است و فرگشت در سطح جانداران یا جمعیت ها هیچ گاه بالاتر از انتخاب بر پایهٔ ژن ها قرار نمی گیرد.
بر این اساس، انتظار می رود که یک جاندار تا آنجا فرگشت یابد که شایستگی کلی اش ( شمار پخش رونوشت های ژن هایش ) بیشترین حالت ممکن شود ( نه یک جاندار خاص ) . در نتیجه، به سوی یک استراتژی پایدار فرگشتی می رود. در این کتاب برای نخستین بار واژهٔ میم به کار رفته است. میم واحدهای فرهنگی فرگشت است که شبیه ژن ها در محیط زیستی عمل می کند. پیشنهاد شده است که رونوشت برداری خودخواهانه علاوه بر ژن ها در فرهنگ های انسانی هم برابرهایی دارد. پس از انتشار کتاب، میمتیک موضوع بسیاری از پژوهش ها و کتاب ها بوده است. در سال ۲۰۱۷ در رأی گیری جشن ۳۰ سالگی جایزه کتاب انجمن سلطنتی بریتانیا در مورد «اثر گذارترین کتاب علمی تمام ادوار تاریخ علم»، برای نخستین بار کتاب «ژن خودخواه» ریچارد داوکینز بالاتر از کتاب «منشأ انواع داروین» و «اصول ریاضیات طبیعی نیوتون» قرار گرفت. کتاب «ژن خودخواه» در ایران با ترجمهٔ دکتر جلال سلطانی از سوی انتشارات مازیار ( ۱۳۹۶ ) منتشر شد و در عرض ۷ ماه به چاپ سوم رسیده است ( ۷ ) .
• پیش گفتار
• ما از کجا آمده ایم؟
• همانندسازها
• مارپیچ های نامیرا
• ماشین ژن
• ستیز: پایداری و ماشین های خودخواه
• ژن چیرگی
• برنامهٔ خانواه
• نبرد نسل ها
• نبرد جنسیتی
• تو پشت من را بخاران، من به تو سواری می دهم
• میم ها: رونوشت بردارهای نوین
• آدم خوب ها زودتر به پایان می برند
• دسترسی دوردست ژن
• پس گفتار
در تعریف ژن ها به صورت خودخواه، منظور نویسنده ( آن طور که صریحاً اعلام کرده ) این نبوده که هیچ نوع محرکه یا انگیزشی برای آنها وجود دارد، یا ویژگی های آنها به این شکل بهتر توصیف می شوند. ارتباط واژه در اینجاست که ژن هایی که منتقل می شوند، آنهایی هستند که پیامدشان به طور ضمنی باعث بقایشان هم می شود؛ البته نه برای خود جاندار، بلکه در پایین ترین سطح ممکن - یعنی در سطح ژن.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبر این اساس، انتظار می رود که یک جاندار تا آنجا فرگشت یابد که شایستگی کلی اش ( شمار پخش رونوشت های ژن هایش ) بیشترین حالت ممکن شود ( نه یک جاندار خاص ) . در نتیجه، به سوی یک استراتژی پایدار فرگشتی می رود. در این کتاب برای نخستین بار واژهٔ میم به کار رفته است. میم واحدهای فرهنگی فرگشت است که شبیه ژن ها در محیط زیستی عمل می کند. پیشنهاد شده است که رونوشت برداری خودخواهانه علاوه بر ژن ها در فرهنگ های انسانی هم برابرهایی دارد. پس از انتشار کتاب، میمتیک موضوع بسیاری از پژوهش ها و کتاب ها بوده است. در سال ۲۰۱۷ در رأی گیری جشن ۳۰ سالگی جایزه کتاب انجمن سلطنتی بریتانیا در مورد «اثر گذارترین کتاب علمی تمام ادوار تاریخ علم»، برای نخستین بار کتاب «ژن خودخواه» ریچارد داوکینز بالاتر از کتاب «منشأ انواع داروین» و «اصول ریاضیات طبیعی نیوتون» قرار گرفت. کتاب «ژن خودخواه» در ایران با ترجمهٔ دکتر جلال سلطانی از سوی انتشارات مازیار ( ۱۳۹۶ ) منتشر شد و در عرض ۷ ماه به چاپ سوم رسیده است ( ۷ ) .
• پیش گفتار
• ما از کجا آمده ایم؟
• همانندسازها
• مارپیچ های نامیرا
• ماشین ژن
• ستیز: پایداری و ماشین های خودخواه
• ژن چیرگی
• برنامهٔ خانواه
• نبرد نسل ها
• نبرد جنسیتی
• تو پشت من را بخاران، من به تو سواری می دهم
• میم ها: رونوشت بردارهای نوین
• آدم خوب ها زودتر به پایان می برند
• دسترسی دوردست ژن
• پس گفتار
در تعریف ژن ها به صورت خودخواه، منظور نویسنده ( آن طور که صریحاً اعلام کرده ) این نبوده که هیچ نوع محرکه یا انگیزشی برای آنها وجود دارد، یا ویژگی های آنها به این شکل بهتر توصیف می شوند. ارتباط واژه در اینجاست که ژن هایی که منتقل می شوند، آنهایی هستند که پیامدشان به طور ضمنی باعث بقایشان هم می شود؛ البته نه برای خود جاندار، بلکه در پایین ترین سطح ممکن - یعنی در سطح ژن.
wiki: ژن خودخواه