ژدانف

کمپینی که او به راه انداخت موجب اخراج شدن تنی چند از هنرمندان شد .
استالین در ۱۹۴۶ ژدانف را مدیر سیاست فرهنگی اتحاد شوروی کرد. که موجب راه افتادن ایدئولوژی ای به نام ژدانوفیسم گردید . این سیاست فرهنگی ای که راه افتاد به شدت موجب سانسور نویسندگان، هنرمندانی شد که به خاطر عدم تطابق با آنچه که توسط استانداردهای ژدانوف قابل قبول بود، اعمال می شد. این سیاست به طور رسمی در سال ۱۹۵۲ به پایان رسید که تأثیر منفی بر فرهنگ و هنر در اتحاد جماهیر شوروی داشت.
نخستین اقدام ژدانف در این مقام محدود کردن کار هنرمندانی مانند آنا آخماتووا و میخائیل زوشنکو بود. او نظریه ای را که به نام خودش به �دکترین ژدانف� معروف شد ارائه داد و در آن هنر درست و مورد پذیرش حزب کمونیست اتحاد شوروی را در برابر �هنر نادرست� شرح داد. او بیشتر به دنبال حذف نفوذ خارجی ، از هنر شوروی بود . او رئالیسم سوسیالیستی را تنها سبک مورد پذیرش در ادبیات شوروی می دانست. یکی از جمله هایی که برای تعریف دکترینش آمده بود، این بود که "تنها درگیری که در فرهنگ شوروی ممکن است، درگیری بین خوب و بهترین است" .
در ۱۹۴۸ جریانی علیه صورتگرایی در موسیقی راه انداخت و طی آن به کارهای آهنگسازانی مانند پروکوفیف و شوستاکوویچ و خاچاطوریان انتقاد کرد و آنان ناچار شدند آشکارا از کارهای خود انتقاد کنند. نظریه های ژدانف درباره هنر تا زمان مرگ استالین نظریه مورد پذیرش حزب کمونیست و دولت شوروی بود و با هنرمندانی که با این نظرات هماهنگ نبودند برخورد می شد.
ژدانف در ژوئن ۱۹۴۸ به خاطر مواضعی که در کنگره کمینفرم ابراز داشته بود از چشم استالین افتاد و از همه مقام های خود برکنار شد. دو ماه بعد در آسایشگاهی در مسکو درگذشت.