ژاپنی دین های

ژاپُنی، دین های (Japanese religions)
دروازه معبد شینتو، جزیره میاجیما، هیروشیما
دو دین در ژاپن غالب اند: شینتو۱ و انواع گوناگونی از بوداییگری۲ ژاپنی. بیشتر مردم ژاپن در حالی که می گویند دینی ندارند، از عناصری از هر دو دین در اوقاتی از سال و مناسبت هایی از زندگی شان استفاده می کنند. برای مثال در مورد تولد از شعایر شینتو پیروی می کنند و با مردگان اغلب رفتار بودایی دارند. دین بودا نخست در نیمه های قرن ۶م به ژاپن وارد شد، هنگامی که مجسمه ای از بودا به همراه پیامی از پادشاه کره با توصیۀ دین بودا به امپراتور ژاپن به این کشور فرستاده شد. نایب السلطنه شوتوکو تایشی۳ (۵۷۳ـ۶۲۱م) در ۵۹۴م آن را دین رسمی کشور اعلام کرد. با وجود این، رسیدن نسب خانوادۀ امپراتور به الهۀ آفتاب دین شینتو نیز از قرن ۷م (تا ۱۹۴۵) رسمیت داشت. تشریفات تاج گذاری امپراتوران جدید نیز پیرو آیین های شینتوست. نخستین راهب۴ چینی که دین بودا را در ژاپن ترویج کرد گانجین۵ (۶۸۸ـ۷۶۳م) بود که در ۷۵۹م مکتب ریتسو۶ را بنیاد نهاد. این مکتب بیش از محتوا بر شکل تأکید داشت و پس از آن مکتب های شینگون۷ و تِندائی۸ تأسیس شدند. شینگون نوعی بوداییگری باطنی تنترایی۹ است که تنها پیروانش آن را می فهمند. در تندائی تأکید بر سرشت بودایی نهفته در وجود انسان به اعتقاد به نیروی نجات بخش آمیدا بودا۱۰ منجر شد. در دورۀ هی یان۱۱ (۷۹۴ـ۱۱۸۵م) بوداییگری ژاپنی با شینتو درآمیخت و ترکیبی جدید پدید آورد. آنگاه ادعا شد که همۀ کامی۱۲ های شینتو (خدایان، ارواح، نیروها) مظاهری از بوداها و بُدهی سَتواها۱۳ هستند. تحت تأثیر دین بودا برای نخستین بار تمثال ها و مجسمه هایی از کامی های شینتو ساخته شد و حتی در معابد بودایی قرار گرفت. ریاضت های شینتو و بودایی نیز ترکیب شدنی بودند و مکتب کاهنان کوهیِ شوگندو۱۴ یکی از ثمرات آن بود. اگرچه جنبشی در قرن ۱۷ شروع به جداکردن شینتو از دین بودا کرد و سرانجام در ۱۸۷۰ـ۱۹۴۵ «شینتو دولتی۱۵» در کشور مستقر شد که تحمل آمیختگی با دین بودا را نداشت. دو دین هنوز به صورت مجموعه ای از آداب و رسوم در زندگی ژاپنی ها هم زیستی مسالمت آمیزی با یکدیگر دارند. بوداییگری ذن۱۶ که در اواخر قرن ۱۲م پدید آمد، زیبایی شناسی و بینش ژاپنی را بسیار تحت تأثیر قرار داد. مثلاً مراسم چای ژاپنی ریشۀ ذن دارد. دین کنفوسیوس۱۷ در قرن ۵م به ژاپن رسید و زیرساخت دستگاه حکومتی و دیوانی کشور را در قرن های بعد فراهم آورد. به لحاظ فکری، بیشترین اهمیت را در عهد شوگون های توکوگاوا۱۸ (۱۶۰۳ـ۱۸۶۷) پیدا کرد و به صور مختلف، تقویت کنندۀ عقاید ذن و شینتو و نیز آیین سلحشوری بوشیدو۱۹ تلقی شد. مسیحیت۲۰ را یسوعیان۲۱ در قرن ۱۶ به ژاپن بردند. چندی باب روز بود؛ اما طولی نکشید که رنگ سیاسی به خود گرفت و از ۱۵۸۷ سرکوب رسمی آن آغاز شد و در سال های ۱۶۳۸ـ ۱۸۸۹ ممنوع بود. در حال حاضر تنها کمتر از ۱درصد مردم ژاپن مسیحی اند. هفت خدای نیک بختی، که اغلب به شکل گروهی تصویر می شوند، خاستگاه های هندی و چینی و ژاپنی دارند. کامیِ ایناری۲۲ که تصویرش پیکی است در قالب روباهی، بیش از هر چیز توفیق تجاری را تداعی می کند. ژاپن دارای گنجینه ای از اساطیر عامیانه است. دین های جدید بسیاری در قرون ۱۹ و ۲۰ در ژاپن پا گرفته اند. برخی تبدیل به فرقه هایی از شینتو شده اند، بعضی از دل دین بودا بیرون آمده اند، و تعدادی مستقل اند. یکی از آن ها به نام تِنریکیو۲۳ که در ۱۹۳۸ تأسیس شده و دارای گرایش های شمنی۲۴ و فمینیستی۲۵ است و در ۱۹۹۲ کمابیش ۲.۳میلیون نفر پیرو داشت. دیگری به نام «کیودان آزادی کامل۲۶» که از ۱۹۵۵ سر برآورده است، با شعار «دین یعنی هنر» اشتغال به هنرها را تشویق می کند. توکل درمانی۲۷ هم رواج خود را دارد.ShintoBuddhismShotoku TaishimonkGanjinRitsuShingonTendaiTantricAmida BuddhaHeianKamibodhisattvasShugendoState ShintoZenConfucianismTekugawa shogunatebushidoChristianityJesuitsKami InariTenrikyoshamanistrefeministPerfect Liberty Kyodanfaith healing