اگرچه ژاپن عضوی از نیروهای محور بود و در نتیجه متحد آلمان نازی، به طور فعال در هولوکاست شرکت نکرد. در ژاپن در طول جنگ جهانی دوم علاقه کمی به مسئله یهود وجود داشت که به عنوان یک موضوع اروپایی تلقی می شد. علاوه بر این، آلمان نازی ژاپن را در این مورد تحت فشار قرار نداد.
همچنین ببینید: هولوکاست و روابط آلمان و ژاپن
در سال ۱۹۳۶، پیمان ضد کمینترن، بین آلمان نازی و ژاپن علیه انترناسیونال کمونیست یا کمینترن، منعقد شد و اجرا شد. این پیمان توسط سفیر آلمان، یواخیم فن ریبنتروپ و سفیر ژاپن در آلمان کینتومو موشانوکوجی امضا شد. علیه اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی، که مطمئناً شوروی ها آن را درک می کردند. پس از اوت ۱۹۳۹، ژاپن در نتیجه پیمان مولوتوف - ریبنتروپ از آلمان فاصله گرفت. پیمان ضد کمینترن توسط پیمان سه جانبه در سپتامبر ۱۹۴۰ دنبال شد، که ایالات متحده آمریکا را به عنوان تهدید اصلی به جای اتحاد جماهیر شوروی معرفی می کرد، اما تا دسامبر ۱۹۴۱ این پیمان نیز عملاً ناکارآمد بود. پیمان ضد کمینترن متعاقباً در نوامبر ۱۹۴۱ تمدید شد و شاهد ورود چندین عضو جدید به این پیمان بود.
در ۶ دسامبر ۱۹۳۸، دولت ژاپن تصمیمی مبنی بر ممنوعیت اخراج یهودیان در ژاپن، مانچوکوئو و بقیه چین تحت اشغال ژاپن گرفت. این امر به عنوان «غیراخلاقی» توصیف شد، که اساساً بر اساس در نظر گرفتن اجتناب از دشمنی با ایالات متحده است. حتی پس از اینکه ژاپن و ایالات متحده درگیر جنگ علیه یکدیگر شدند، بی طرفی دولت ژاپن در قبال یهودیان ادامه یافت.
رسانه های ژاپنی در مورد افزایش یهودستیزی در آلمان گزارش دادند، اما هنگامی که ژاپن به محور پیوست، اخباری که آلمان را در نور منفی قرار می داد، تحت سانسور قرار گرفت. در حالی که برخی از رسان های غربی در نهایت مطالبی را در مورد وضعیت اسفبار یهودیان در زمان جنگ منتشر کردند، این موضوع توسط رسانه های ژاپنی مطرح نشد. آلمان نازی نیز ژاپن را در این زمینه تحت فشار قرار نداد و دولت ژاپن علاقه ای به این موضوع نداشت که اکثر اعضای آنان مانند عموم مردم به سادگی از آن بی خبر بودند.
در سال ۱۹۴۱، اس اس - سرهنگ جوزف مایزینگر، رابط گشتاپو در سفارت آلمان در توکیو، تلاش کرد ژاپنی ها را تحت تأثیر قرار دهد تا حدود ۱۸۰۰۰ تا ۲۰۰۰۰ یهودی فراری از اتریش و آلمان و کسانی که در شهرک بین المللی شانگهای تحت اشغال ژاپن زندگی می کردند را نابود کنند. پیشنهادهای او شامل و ایجاد اردوگاه کار اجباری در جزیره چونگمینگ در دلتای یانگ تسه یا گرسنگی در کشتی های باری در سواحل چین بود. دریاسالار ژاپنی که مسئول نظارت بر شانگهای بود، تسلیم فشار مایزینگر نشد. با این حال، ژاپنی ها یک محله یهودی نشین در همسایگی گتوی شانگهای ساختند که قبلاً توسط توکیو در سال ۱۹۳۹ برنامه ریزی شده بود: یک محله فقیر نشین با تراکم جمعیت بسیار این محله یهودی نشین به شدت توسط سربازان ژاپنی تحت فرمان کانو گویا، مقام رسمی ژاپنی، منزوی شده بود، و یهودیان تنها با اجازه خاص می توانستند آن را ترک کنند. حدود ۲۰۰۰ نفر از آنها در گتوی شانگهای در دوران جنگ جان باختند. با این حال، شرایط در گتو به طور کلی خوب توصیف شده است، زیرا مقامات ژاپنی بیشتر از سایر اروپاییان در شهر اشغالی علیه یهودیان تبعیض قائل نشدند. یک دیپلمات چینی در وین، هو فنگ شان، که از مافوق خود اطاعت نکرد و هزاران ویزا برای پناهندگان یهودی برای رفتن به شانگهای در سال های ۱۹۳۸–۱۹۳۹ صادر کرد، در نهایت عنوان درستکار در میان ملل را دریافت کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهمچنین ببینید: هولوکاست و روابط آلمان و ژاپن
در سال ۱۹۳۶، پیمان ضد کمینترن، بین آلمان نازی و ژاپن علیه انترناسیونال کمونیست یا کمینترن، منعقد شد و اجرا شد. این پیمان توسط سفیر آلمان، یواخیم فن ریبنتروپ و سفیر ژاپن در آلمان کینتومو موشانوکوجی امضا شد. علیه اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی، که مطمئناً شوروی ها آن را درک می کردند. پس از اوت ۱۹۳۹، ژاپن در نتیجه پیمان مولوتوف - ریبنتروپ از آلمان فاصله گرفت. پیمان ضد کمینترن توسط پیمان سه جانبه در سپتامبر ۱۹۴۰ دنبال شد، که ایالات متحده آمریکا را به عنوان تهدید اصلی به جای اتحاد جماهیر شوروی معرفی می کرد، اما تا دسامبر ۱۹۴۱ این پیمان نیز عملاً ناکارآمد بود. پیمان ضد کمینترن متعاقباً در نوامبر ۱۹۴۱ تمدید شد و شاهد ورود چندین عضو جدید به این پیمان بود.
در ۶ دسامبر ۱۹۳۸، دولت ژاپن تصمیمی مبنی بر ممنوعیت اخراج یهودیان در ژاپن، مانچوکوئو و بقیه چین تحت اشغال ژاپن گرفت. این امر به عنوان «غیراخلاقی» توصیف شد، که اساساً بر اساس در نظر گرفتن اجتناب از دشمنی با ایالات متحده است. حتی پس از اینکه ژاپن و ایالات متحده درگیر جنگ علیه یکدیگر شدند، بی طرفی دولت ژاپن در قبال یهودیان ادامه یافت.
رسانه های ژاپنی در مورد افزایش یهودستیزی در آلمان گزارش دادند، اما هنگامی که ژاپن به محور پیوست، اخباری که آلمان را در نور منفی قرار می داد، تحت سانسور قرار گرفت. در حالی که برخی از رسان های غربی در نهایت مطالبی را در مورد وضعیت اسفبار یهودیان در زمان جنگ منتشر کردند، این موضوع توسط رسانه های ژاپنی مطرح نشد. آلمان نازی نیز ژاپن را در این زمینه تحت فشار قرار نداد و دولت ژاپن علاقه ای به این موضوع نداشت که اکثر اعضای آنان مانند عموم مردم به سادگی از آن بی خبر بودند.
در سال ۱۹۴۱، اس اس - سرهنگ جوزف مایزینگر، رابط گشتاپو در سفارت آلمان در توکیو، تلاش کرد ژاپنی ها را تحت تأثیر قرار دهد تا حدود ۱۸۰۰۰ تا ۲۰۰۰۰ یهودی فراری از اتریش و آلمان و کسانی که در شهرک بین المللی شانگهای تحت اشغال ژاپن زندگی می کردند را نابود کنند. پیشنهادهای او شامل و ایجاد اردوگاه کار اجباری در جزیره چونگمینگ در دلتای یانگ تسه یا گرسنگی در کشتی های باری در سواحل چین بود. دریاسالار ژاپنی که مسئول نظارت بر شانگهای بود، تسلیم فشار مایزینگر نشد. با این حال، ژاپنی ها یک محله یهودی نشین در همسایگی گتوی شانگهای ساختند که قبلاً توسط توکیو در سال ۱۹۳۹ برنامه ریزی شده بود: یک محله فقیر نشین با تراکم جمعیت بسیار این محله یهودی نشین به شدت توسط سربازان ژاپنی تحت فرمان کانو گویا، مقام رسمی ژاپنی، منزوی شده بود، و یهودیان تنها با اجازه خاص می توانستند آن را ترک کنند. حدود ۲۰۰۰ نفر از آنها در گتوی شانگهای در دوران جنگ جان باختند. با این حال، شرایط در گتو به طور کلی خوب توصیف شده است، زیرا مقامات ژاپنی بیشتر از سایر اروپاییان در شهر اشغالی علیه یهودیان تبعیض قائل نشدند. یک دیپلمات چینی در وین، هو فنگ شان، که از مافوق خود اطاعت نکرد و هزاران ویزا برای پناهندگان یهودی برای رفتن به شانگهای در سال های ۱۹۳۸–۱۹۳۹ صادر کرد، در نهایت عنوان درستکار در میان ملل را دریافت کرد.
wiki: ژاپن و هولوکاست