ژاندارم های سوئدی در ایران گروه کوچکی از افسران نظامی اهل سوئد بودند که بین سال های ۱۹۱۱ و ۱۹۱۶ در ایران فعال بودند. هدف از حضور این نیروها بیشتر سرکوب شورش های محلی و مدرن سازی ارتش ایران بود، اما در نتیجه فشارهای روسیه و بریتانیا بیشتر آن ها در طول جنگ جهانی اول به سوئد بازگشتند.
... [مشاهده متن کامل]
ایران در اوایل دهه ۱۹۰۰ نسبتاً بی ثبات بود و به دلیل یورش های مکرر راهزنان، عبور و مرور در جاده ها دشوار بود. به این دلیل ( و از ترس مداخله بریتانیا ) ، دولت ایران به دنبال قدرتی بی طرف بود که بتواند به مدرن سازی و ایجاد یک ژاندارمری برای مقابله با شورشیان کمک کند. در سال ۱۹۱۱ سوئد برای این کار مناسب شناخته شد و اولین افسران نظامی تحت فرماندهی ژنرال هارالد یالمارسن وارد ایران شدند.
ژاندارم ها مسئول گشت زنی در حدود ۱۷۰۰ کیلومتر جاده بودند و به طور پیوسته بر تعداد آن ها افزوده می شد. آن ها چندین بار با اعضای طوایف و شورشیان برخورد کردند و پیروزی های زیادی به دست آوردند، حتی یک رئیس محلی را نیز کشتند. خونین ترین نبردها در کازرون در سال ۱۹۱۴ روی داد، زمانی که چندین ژاندارم در نبرد زیر نظر یوزف پوست ( که در نبرد با شورشیان در تهران مجروح شده بود ) جان خود را از دست دادند. سوئدی ها لشکرکشی های متعددی مانند لشکرکشی بروجرد و شیراز را نیز در سراسر ایران انجام دادند. اگرچه نبردها خونین بود و افسران سوئدی در ایران در معرض خطر جدی قرار داشتند، اما سوئدی های بسیاری به دلیل دستمزد بالا و فرصت های بهتر نسبت به سوئد جذب ژاندارمری شدند.
انگلستان و روسیه در سال ۱۹۱۴ با شروع جنگ جهانی اول تصمیم گرفتند به ایران حمله کنند. ژاندارم های سوئدی همانند بیشتر مردم کشور خود به آلمان تمایل داشتند؛ بنابراین آن ها در طول اشغال به ایرانیان کمک کردند و در نبردهای متعددی با متفقین از جمله عملیات کرمانشاه، نبرد قم، اشغال بوشهر توسط انگلیس و نبرد رباط کریم شرکت کردند. در سال ۱۹۱۵ روس ها و انگلیسی ها به سوئد فشار آوردند تا افسران خود را فراخواند. دولت سوئد موافقت کرد و تعداد سوئدی های حاضر در ایران کاهش یافت تا اینکه در سال ۱۹۱۶ همه آن ها خارج شدند. با این حال، خصومت با متفقین مانع از مبارزه با شورشیان نشد. چندین سوئدی و ایرانی در نبرد با شورشیان بین سال های ۱۹۱۴ و ۱۹۱۶ در درگیری هایی مانند نبرد بویین و نبرد قزوین جان باختند. همچنین تمام اعضای طایفه ابا خان ( که توسط بوریس مولر به ضرب گلوله کشته شد ) تحت تعقیب قرار گرفتند و اسیر شدند.
... [مشاهده متن کامل]
ایران در اوایل دهه ۱۹۰۰ نسبتاً بی ثبات بود و به دلیل یورش های مکرر راهزنان، عبور و مرور در جاده ها دشوار بود. به این دلیل ( و از ترس مداخله بریتانیا ) ، دولت ایران به دنبال قدرتی بی طرف بود که بتواند به مدرن سازی و ایجاد یک ژاندارمری برای مقابله با شورشیان کمک کند. در سال ۱۹۱۱ سوئد برای این کار مناسب شناخته شد و اولین افسران نظامی تحت فرماندهی ژنرال هارالد یالمارسن وارد ایران شدند.
ژاندارم ها مسئول گشت زنی در حدود ۱۷۰۰ کیلومتر جاده بودند و به طور پیوسته بر تعداد آن ها افزوده می شد. آن ها چندین بار با اعضای طوایف و شورشیان برخورد کردند و پیروزی های زیادی به دست آوردند، حتی یک رئیس محلی را نیز کشتند. خونین ترین نبردها در کازرون در سال ۱۹۱۴ روی داد، زمانی که چندین ژاندارم در نبرد زیر نظر یوزف پوست ( که در نبرد با شورشیان در تهران مجروح شده بود ) جان خود را از دست دادند. سوئدی ها لشکرکشی های متعددی مانند لشکرکشی بروجرد و شیراز را نیز در سراسر ایران انجام دادند. اگرچه نبردها خونین بود و افسران سوئدی در ایران در معرض خطر جدی قرار داشتند، اما سوئدی های بسیاری به دلیل دستمزد بالا و فرصت های بهتر نسبت به سوئد جذب ژاندارمری شدند.
انگلستان و روسیه در سال ۱۹۱۴ با شروع جنگ جهانی اول تصمیم گرفتند به ایران حمله کنند. ژاندارم های سوئدی همانند بیشتر مردم کشور خود به آلمان تمایل داشتند؛ بنابراین آن ها در طول اشغال به ایرانیان کمک کردند و در نبردهای متعددی با متفقین از جمله عملیات کرمانشاه، نبرد قم، اشغال بوشهر توسط انگلیس و نبرد رباط کریم شرکت کردند. در سال ۱۹۱۵ روس ها و انگلیسی ها به سوئد فشار آوردند تا افسران خود را فراخواند. دولت سوئد موافقت کرد و تعداد سوئدی های حاضر در ایران کاهش یافت تا اینکه در سال ۱۹۱۶ همه آن ها خارج شدند. با این حال، خصومت با متفقین مانع از مبارزه با شورشیان نشد. چندین سوئدی و ایرانی در نبرد با شورشیان بین سال های ۱۹۱۴ و ۱۹۱۶ در درگیری هایی مانند نبرد بویین و نبرد قزوین جان باختند. همچنین تمام اعضای طایفه ابا خان ( که توسط بوریس مولر به ضرب گلوله کشته شد ) تحت تعقیب قرار گرفتند و اسیر شدند.
