ژان ژنه ( فرانسوی: Jean Genet فرانسوی: ; ; زاده ۱۹ دسامبر ۱۹۱۰ – درگذشته ۱۵ آوریل ۱۹۸۶ ) شاعر، رمان نویس و نمایش نامه نویس فرانسوی بود که فعالیت سیاسی نیز داشت. در سال های آغازین زندگی، ولگرد و خرده مجرم بود اما بعدها به نویسندگی روی آورد. آثار عمدهٔ او عبارتند از رمان های دعوای برست، روزنگاری های دزد و بانوی گل های ما و نمایشنامه های بالکن، سیاه زنگی ها ( سیاهان ) پیشخدمتان ( کلفت ها ) ، پرده ه، مراقبت شدید و هتل اسپلاندید از مهم ترین آثار ژنه نمایشنامه سیاه زنگی ها است که سه بار به پارسی ترجمه شده. نخستین بار احمد کامیابی مسک این نمایشنامه را از اصل فرانسه ترجمه و چاپ کرد. بهمن محصص و احمد کامیابی مسک از نخستین مترجمان آثار ژنه در ایران به شمار می روند. ژنه برخلاف ساموئل بکت و اوژن یونسکو به دشوارنویسی شهرت دارد.
مادر ژنه روسپی جوانی بود که تنها در سال اول زندگی پیش از آنکه سرپرستی اش را به دیگران بسپارد از او نگه داری کرد. از آن پس ژنه را یک نجار و خانواده اش در شهرستان بزرگ کردند که، بر اساس زندگی نامهٔ نوشتهٔ ادموند وایت، پر محبت و با توجه بودند. در حالی که نمره های مدرسه ای اش عالی بودند، کودکی اش مجموعه ای از فرار از خانه و دزدی های خرده ریز را هم دربرداشت ( اگرچه به نظر وایت ادعاهای بعدی ژنه مبنی برداشتن کودکی غمزده و پر از فقر برای تطابق با تصویر قانون شکن او بزرگنمایی شده است ) .
پس از مرگ مادرخوانده، ژنه به زوجی سالمند سپرده شد اما تنها کمتر از دو سال با آنان ماند. بر اساس گفته های زن آن خانواده، «ژنه شب ها بیرون می رفت و انگار آرایش هم می کرد. » یک بار مقدار زیادی پول را حیف ومیل کرد؛ پولی که در سفرش به نمایشگاهی، به او سپرده بودند. به همین خاطر و به دلیل بدرفتاری های دیگر، از جمله خیابان خوابی های مکرر، در ۱۵ سالگی به «مستعمرهٔ تأدیبی مترِی» فرستاده شد و از ۲ سپتامبر ۱۹۲۶ تا ۱ مارس ۱۹۲۹ در آن جا بازداشت بود. وی در کتاب «معجزهٔ گل سرخ» ( ۱۹۴۶ ) گزارشی از این دوران بازداشت می دهد که در ۱۸ سالگی با پیوستنش به لژیون خارجی به پایان رسید. در نهایت گرفتار اتهام بی شرافتی بر مبنای اعمال همجنسگرایانه شد و دوره ای را به عنوان ولگرد، دزد خرده پا و روسپی در اروپا گشت - تجربه هایی که در روزنگاری های دزد ( ۱۹۴۹ ) بازگو می کند. پس از بازگشت به پاریس در ۱۹۳۷، ژنه با اتهامات دزدی، استفاده از اوراق جعلی، ولگردی، اعمال شهوت بازانه و جرم های دیگر مدام بازداشت، زندانی و سپس آزاد می شد. ژنه در زندان نخستین شعرش، «نکوهش مرگ»، را سرود و به هزینهٔ شخصی چاپ کرد، و رمان «بانوی گل های ما» را نوشت ( ۱۹۴۴ ) . وی در پاریس پس از دوندگی خود را به ژان کوکتو شناساند؛ کسی که تحت تأثیر نوشتار ژنه قرار گرفت. کوکتو از روابطش بهره گرفت تا رمان ژنه را به چاپ برساند و در سال ۱۹۴۹، هنگامی که ژنه زیر سایهٔ تهدید اعدام بعد از ده محکومیت قرار داشت، کوکتو و دیگر چهره های سرشناس همچون ژان پل سارتر و پابلو پیکاسو، در اقدامی موفقیت آمیز به رئیس جمهور فرانسه طومار نوشتند تا حکم به تعلیق در آید. ژنه دیگر به زندان بازنگشت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمادر ژنه روسپی جوانی بود که تنها در سال اول زندگی پیش از آنکه سرپرستی اش را به دیگران بسپارد از او نگه داری کرد. از آن پس ژنه را یک نجار و خانواده اش در شهرستان بزرگ کردند که، بر اساس زندگی نامهٔ نوشتهٔ ادموند وایت، پر محبت و با توجه بودند. در حالی که نمره های مدرسه ای اش عالی بودند، کودکی اش مجموعه ای از فرار از خانه و دزدی های خرده ریز را هم دربرداشت ( اگرچه به نظر وایت ادعاهای بعدی ژنه مبنی برداشتن کودکی غمزده و پر از فقر برای تطابق با تصویر قانون شکن او بزرگنمایی شده است ) .
پس از مرگ مادرخوانده، ژنه به زوجی سالمند سپرده شد اما تنها کمتر از دو سال با آنان ماند. بر اساس گفته های زن آن خانواده، «ژنه شب ها بیرون می رفت و انگار آرایش هم می کرد. » یک بار مقدار زیادی پول را حیف ومیل کرد؛ پولی که در سفرش به نمایشگاهی، به او سپرده بودند. به همین خاطر و به دلیل بدرفتاری های دیگر، از جمله خیابان خوابی های مکرر، در ۱۵ سالگی به «مستعمرهٔ تأدیبی مترِی» فرستاده شد و از ۲ سپتامبر ۱۹۲۶ تا ۱ مارس ۱۹۲۹ در آن جا بازداشت بود. وی در کتاب «معجزهٔ گل سرخ» ( ۱۹۴۶ ) گزارشی از این دوران بازداشت می دهد که در ۱۸ سالگی با پیوستنش به لژیون خارجی به پایان رسید. در نهایت گرفتار اتهام بی شرافتی بر مبنای اعمال همجنسگرایانه شد و دوره ای را به عنوان ولگرد، دزد خرده پا و روسپی در اروپا گشت - تجربه هایی که در روزنگاری های دزد ( ۱۹۴۹ ) بازگو می کند. پس از بازگشت به پاریس در ۱۹۳۷، ژنه با اتهامات دزدی، استفاده از اوراق جعلی، ولگردی، اعمال شهوت بازانه و جرم های دیگر مدام بازداشت، زندانی و سپس آزاد می شد. ژنه در زندان نخستین شعرش، «نکوهش مرگ»، را سرود و به هزینهٔ شخصی چاپ کرد، و رمان «بانوی گل های ما» را نوشت ( ۱۹۴۴ ) . وی در پاریس پس از دوندگی خود را به ژان کوکتو شناساند؛ کسی که تحت تأثیر نوشتار ژنه قرار گرفت. کوکتو از روابطش بهره گرفت تا رمان ژنه را به چاپ برساند و در سال ۱۹۴۹، هنگامی که ژنه زیر سایهٔ تهدید اعدام بعد از ده محکومیت قرار داشت، کوکتو و دیگر چهره های سرشناس همچون ژان پل سارتر و پابلو پیکاسو، در اقدامی موفقیت آمیز به رئیس جمهور فرانسه طومار نوشتند تا حکم به تعلیق در آید. ژنه دیگر به زندان بازنگشت.
wiki: ژان ژنه