ژان پیر بوآیه. ژان پیر بوآیه ( انگلیسی: Jean - Pierre Boyer; ۱۵ فوریهٔ ۱۷۷۶ – ۹ ژوئیهٔ ۱۸۵۰ ) سیاستمدار اهل هائیتی و یکی از رهبران انقلاب هائیتی و رئیس جمهور هائیتی از ۱۸۱۸ تا ۱۸۴۳ بود. او شمال و جنوب این کشور را دوباره متحد کرد. در سال ۱۸۲۰ وارد جمهوری هائیتی شد و هائیتی تازه استقلال یافته اسپانیایی ( سانتو دومینگو ) را نیز ضمیمه کرد و تا سال ۱۸۲۲ تمام هیسپانیولا را تحت یک دولت هائیتی قرار داد. بوآیه که مدتی کمتر از ۲۵ سال رئیس جمهور بود، طولانی ترین دوره حکومت هر رهبر هائیتی را داشت. [ ۲]
بوآیه در پورتو پرنس متولد شد و فرزند دورگه یک خیاط فرانسوی و یک مادر آفریقایی، برده سابق از کنگو، بود. پدرش اورا برای تحصیل به فرانسه فرستاد. در طول انقلاب فرانسه، او در منصب یک فرمانده گردان جنگید[ ۳] و در سال های اولیه انقلاب هائیتی علیه توسان لوورتور به جنگ برخاست. او بعداً با آندره ریگو، که او هم از اصل و نسب مولاتو بود، در قیام نافرجام دومی علیه توسان متحد شد و تلاش کرد کنترل منطقه جنوبی سنت دومینگ را حفظ کند. [ ۴]
پس از تبعید در فرانسه، بوآیه و الکساندر پتیون در سال ۱۸۰۲ دوباره به نیروهای فرانسوی به رهبری ژنرال شارل لکلرک بازگشتند. پس از اینکه مشخص شد فرانسوی ها قصد دارند دوباره برده داری و محدودیت ها را بر رنگین پوستان آزاد شده اعمال کنند، بوآیه به میهن پرستان تحت رهبری پتیون و ژان - ژاک دسالین، که مستعمره را به استقلال رسانده بودند، پیوست. پس از اینکه پتیون در جمهوری هائیتی در جنوب به قدرت رسید، بوآیه را به عنوان جانشین خود انتخاب کرد. گفته می شود که او تحت تأثیر معشوقش، ماری - مادلین لاچنایس، که در نقش مشاور سیاسی او عمل می کرد، قرار داشت. [ ۵]
پس از قیام بردگان آفریقایی در شمال سنت دومینگ در سال ۱۷۹۱، بوآیه به کمیسران فرانسوی پیوست و برای مبارزه با صاحبان مزارع و سلطنت طلبان به آنجا رفت. [ ۶] در سال ۱۷۹۴، نیروهای بریتانیایی که سعی داشتند از ناآرامی ها برای تصرف مستعمره استفاده کنند، به سنت دومینگ حمله کردند. بوآیه به ژاکمل رفت و در آنجا با رهبر مولاتو، ژنرال آندره ریگو، متحد شد. وقتی دیگر رهبران مولاتو تسلیم توسان لوورتور در جنوب سنت دومینگ شدند، بوآیه به همراه ریگو و الکساندر پیتون به فرانسه گریخت. [ ۷]
در آن زمان، ایالات متحده از فرانسه در برقراری مجدد کنترل بر مستعمره حمایت می کرد و فرانسه ۲۰۰۰۰ سرباز را به سنت دومینینگ اعزام کرد. بوآیه به پاریس سفر کرد و تا سال ۱۸۰۱ در آنجا ماند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبوآیه در پورتو پرنس متولد شد و فرزند دورگه یک خیاط فرانسوی و یک مادر آفریقایی، برده سابق از کنگو، بود. پدرش اورا برای تحصیل به فرانسه فرستاد. در طول انقلاب فرانسه، او در منصب یک فرمانده گردان جنگید[ ۳] و در سال های اولیه انقلاب هائیتی علیه توسان لوورتور به جنگ برخاست. او بعداً با آندره ریگو، که او هم از اصل و نسب مولاتو بود، در قیام نافرجام دومی علیه توسان متحد شد و تلاش کرد کنترل منطقه جنوبی سنت دومینگ را حفظ کند. [ ۴]
پس از تبعید در فرانسه، بوآیه و الکساندر پتیون در سال ۱۸۰۲ دوباره به نیروهای فرانسوی به رهبری ژنرال شارل لکلرک بازگشتند. پس از اینکه مشخص شد فرانسوی ها قصد دارند دوباره برده داری و محدودیت ها را بر رنگین پوستان آزاد شده اعمال کنند، بوآیه به میهن پرستان تحت رهبری پتیون و ژان - ژاک دسالین، که مستعمره را به استقلال رسانده بودند، پیوست. پس از اینکه پتیون در جمهوری هائیتی در جنوب به قدرت رسید، بوآیه را به عنوان جانشین خود انتخاب کرد. گفته می شود که او تحت تأثیر معشوقش، ماری - مادلین لاچنایس، که در نقش مشاور سیاسی او عمل می کرد، قرار داشت. [ ۵]
پس از قیام بردگان آفریقایی در شمال سنت دومینگ در سال ۱۷۹۱، بوآیه به کمیسران فرانسوی پیوست و برای مبارزه با صاحبان مزارع و سلطنت طلبان به آنجا رفت. [ ۶] در سال ۱۷۹۴، نیروهای بریتانیایی که سعی داشتند از ناآرامی ها برای تصرف مستعمره استفاده کنند، به سنت دومینگ حمله کردند. بوآیه به ژاکمل رفت و در آنجا با رهبر مولاتو، ژنرال آندره ریگو، متحد شد. وقتی دیگر رهبران مولاتو تسلیم توسان لوورتور در جنوب سنت دومینگ شدند، بوآیه به همراه ریگو و الکساندر پیتون به فرانسه گریخت. [ ۷]
در آن زمان، ایالات متحده از فرانسه در برقراری مجدد کنترل بر مستعمره حمایت می کرد و فرانسه ۲۰۰۰۰ سرباز را به سنت دومینینگ اعزام کرد. بوآیه به پاریس سفر کرد و تا سال ۱۸۰۱ در آنجا ماند.
wiki: ژان پیر بوآیه