ژان شاردَن ( به فرانسوی: Jean Chardin ) ( ۱۶ نوامبر ۱۶۴۳ – ۵ ژانویهٔ ۱۷۱۳ ) جواهرفروش و جهانگرد فرانسوی بود که کتاب ۱۰ جلدی او سفرهای سِر ژان شاردَن به عنوان یکی از بهترین کارهای پژوهشگران غربی دربارهٔ ایران و خاور نزدیک برشمرده می شود. این کتاب برای نخستین بار در ایران با نام سیاحتنامه شاردن با برگردان محمد عباسی توسط انتشارات امیرکبیر در سال ۱۳۳۵ شمسی منتشر شد.
... [مشاهده متن کامل]
ژان شاردن در سال ۱۶۴۳ میلادی، در شهر پاریس متولد گردید و در همان محل به تحصیل پرداخت. پدرش جواهرساز بود و او از کودکی آشنایی با سنگ های قیمتی و فن جواهرسازی را آموخت.
خانوادهٔ او که از فرقهٔ پروتستان هوگِنو بودند، با کلیسای کاتولیک و مقامات رسمی فرانسه مشکل داشتند؛ به همین روی، او علاقه ای به ماندن در فرانسه نداشت و در ۲۲ سالگی نخستین سفر خود را آغاز کرد که در این سفر ۶ ساله ( ۱۶۶۴–۱۶۶۵ م ) ایران بیش از دیگر کشورها توجه او را به خود جلب نمود.
در سفر دومش ( ۱۷ ماه اوت ۱۶۷۱ م ) که خانم بازرگانی به نام لسکو او را همراهی می کرد، و سرانجام در تابستان ۱۶۷۳ م. به اصفهان رسیدند و تا سال ۱۶۷۷ م. در این شهر اقامت کردند. سپس به هندوستان رفته و پس از دو سال آنجا را به مقصد اروپا ترک کرد. این سفر آخرین سفر او به ایران بود. او لقب «تاجرشاه» را از شاه عباس دوم دریافت کرده بود.
مسافرت اول شاردن به مشرق زمین در سال ۱۶۶۴ میلادی از پاریس به ایران انجام شد که شش سال به طول انجامید. مسافرت اول در طول پادشاهی شاه عباس دوم انجام شده است و در طول این سفر، شاه از او خواسته که در بازگشت به اروپا، برایش جواهرات و سنگ های تراشیده قیمتی برای خرید بیاورد.
مسافرت دوم او در سال ۱۶۷۱ شروع شد و این نیز شش سال طول کشید. مسافرت دوم در طول پادشاهی شاه سلیمان یکم انجام شده است و طی آن شاردن به عنوان یک بازرگان، جواهرات درخواستی شاه قبلی را برای فروش به دربار در اصفهان عرضه کرده است.
این سفر نامه حاصل مسافرت دوم شاردن می باشد. شاردن در ابتدای سفرنامه خود توضیح می دهد که با زبان فارسی بسیار آشنا است و حتی اصفهان را بهتر از پاریس می شناسد.
در این سفرنامه شاردن ابتدا مسافرت خود از فرانسه تا اصفهان را شرح می دهد. مسیر حرکت او از فرانسه و دریای مدیترانه و استانبول و دریای سیاه و سپس منطقه قفقاز گذشته و او از شمال آذربایجان وارد خاک ایران می گردد. شاردن به خوبی شرح وقایع مسیر حرکت و چیزهایی که مشاهده کرده را به صورت علمی و به دور از احساسات با یادآوری جزئیات در اختیار خواننده قرار می دهد.
... [مشاهده متن کامل]
ژان شاردن در سال ۱۶۴۳ میلادی، در شهر پاریس متولد گردید و در همان محل به تحصیل پرداخت. پدرش جواهرساز بود و او از کودکی آشنایی با سنگ های قیمتی و فن جواهرسازی را آموخت.
خانوادهٔ او که از فرقهٔ پروتستان هوگِنو بودند، با کلیسای کاتولیک و مقامات رسمی فرانسه مشکل داشتند؛ به همین روی، او علاقه ای به ماندن در فرانسه نداشت و در ۲۲ سالگی نخستین سفر خود را آغاز کرد که در این سفر ۶ ساله ( ۱۶۶۴–۱۶۶۵ م ) ایران بیش از دیگر کشورها توجه او را به خود جلب نمود.
در سفر دومش ( ۱۷ ماه اوت ۱۶۷۱ م ) که خانم بازرگانی به نام لسکو او را همراهی می کرد، و سرانجام در تابستان ۱۶۷۳ م. به اصفهان رسیدند و تا سال ۱۶۷۷ م. در این شهر اقامت کردند. سپس به هندوستان رفته و پس از دو سال آنجا را به مقصد اروپا ترک کرد. این سفر آخرین سفر او به ایران بود. او لقب «تاجرشاه» را از شاه عباس دوم دریافت کرده بود.
مسافرت اول شاردن به مشرق زمین در سال ۱۶۶۴ میلادی از پاریس به ایران انجام شد که شش سال به طول انجامید. مسافرت اول در طول پادشاهی شاه عباس دوم انجام شده است و در طول این سفر، شاه از او خواسته که در بازگشت به اروپا، برایش جواهرات و سنگ های تراشیده قیمتی برای خرید بیاورد.
مسافرت دوم او در سال ۱۶۷۱ شروع شد و این نیز شش سال طول کشید. مسافرت دوم در طول پادشاهی شاه سلیمان یکم انجام شده است و طی آن شاردن به عنوان یک بازرگان، جواهرات درخواستی شاه قبلی را برای فروش به دربار در اصفهان عرضه کرده است.
این سفر نامه حاصل مسافرت دوم شاردن می باشد. شاردن در ابتدای سفرنامه خود توضیح می دهد که با زبان فارسی بسیار آشنا است و حتی اصفهان را بهتر از پاریس می شناسد.
در این سفرنامه شاردن ابتدا مسافرت خود از فرانسه تا اصفهان را شرح می دهد. مسیر حرکت او از فرانسه و دریای مدیترانه و استانبول و دریای سیاه و سپس منطقه قفقاز گذشته و او از شمال آذربایجان وارد خاک ایران می گردد. شاردن به خوبی شرح وقایع مسیر حرکت و چیزهایی که مشاهده کرده را به صورت علمی و به دور از احساسات با یادآوری جزئیات در اختیار خواننده قرار می دهد.
