ژان باپتیست کریر ( ۱۶ مارس ۱۷۵۶–۱۶ دسامبر ۱۷۹۴ ) یک انقلابی و سیاستمدار در دوران انقلاب فرانسه بود که بیش از همه، به دلیل اقدامات خود در جنگ ووندی در دوران حکومت وحشت شناخته شده است. او دستور اعدام ۴۰۰۰ غیرنظامی، که عمدتاً از کشیش ها، زنان و کودکان بودند را در نانت صادر کرد. برخی از آن اعدام ها، با غرق کردن افراد در رود لوآر انجام شد که کریر آن را «حمام ملی» توصیف می کرد. پس از سقوط دولت روبسپیر، کریر به دلیل ارتکاب جنایات جنگی توسط دادگاه انقلابی محاکمه شد، و در نهایت، مجرم شناخته و اعدام شد.
... [مشاهده متن کامل]
کریر در روستایی در نزدیکی اوریاک متولد شد. او و خانواده اش به عنوان کشاورز مستأجر طبقه متوسط، از درآمد حاصل از زراعت زمین یک نجیب زاده فرانسوی زندگی می کردند. پس از تحصیل در مدرسهٔ اوریاک، او توانست طیف گسترده ای از علایق شغلی خود را دنبال کند. کریر تا سال ۱۷۸۵ در یک دفتر وکالت در پاریس کار کرد تا این که به اوریاک بازگشت، ازدواج کرد و با وقوع انقلاب، به گارد ملی فرانسه و باشگاه ژاکوبن ها پیوست. در سال ۱۷۹۰ او یک وکیل ( مشاور برای قلمرو پیشکاری ) بود و در سال ۱۷۹۲ به عنوان معاون کنوانسیون ملی فرانسه از کانتال انتخاب شد. او پیش از آن، به عنوان یکی از اعضای بانفوذ باشگاه کوردلیرز و باشگاه ژاکوبن ها شناخته می شد. پس از انقیاد فلاندر، او یکی از کمیسرهایی بود که در اواخر سال ۱۷۹۲ توسط کنوانسیون، نامزد شد. او به اعدام لوئی شانزدهم پادشاه فرانسه رأی داد و یکی از نخستین افرادی بود که خواستار دستگیری دوک اورلئان شد و در سرنگونی ژیروندیست ها ( در ۳۱ مه ) نیز نقش مهمی داشت.
کریر پس از یک مأموریت به نرماندی، در اوایل اکتبر ۱۷۹۳، به عنوان نمایندهٔ در مأموریت و تحت دستور کنوانسیون ملی، برای سرکوب شورش ضدانقلابیون به نانت فرستاده شد. او یک دادگاه انقلابی در نانت تأسیس کرد که لژیون مارا نامیده می شد، تا به سرعت از توده های زندانیان انباشته شده در زندان ها خلاص شود. محاکمه ها به سرعت پایان یافته و قربانیان به وسیلهٔ گیوتین یا تیرباران کشته، یا به روشی غیرانسانی تر از بین برده شدند.
کریر در نامه ای بیست صفحه ای به جمهوری خواهان هم نظرخود قول داد که حتی یک ضدانقلاب یا انحصارگر ( با اشاره به احتکارکنندگان و صاحبان زمین های اشرافی ) را در نانت آزاد نگذارد. برخوردهای شدید او توسط کمیته امنیت عمومی تأیید شد و در روزهای بعد، کریر تعداد زیادی از زندانیان را سوار کشتی هایی کرد که درهایی در ته آن وجود داشت و آن ها را در رودخانه لوآر غرق کرد. این اعدام ها، به ویژه اعدام کشیش ها و راهبه ها، و همچنین زنان و کودکان، معروف به غرق شدگان در نانت ( نویادس ) و رفتارهای او، باعث شهرت کریر به عنوان شخصی ظالم بی رحم شد. او در نوامبر ۱۷۹۳ دستور غرق کردن ۹۴ کشیش در لوآر را صادر کرد. برخی مدعی بودند که او دستور داده بود تا پیش از غرق شدن، زنان و مردان جوان زندانی را به شکل برهنه به هم ببندند. به این روش، «ازدواج جمهوری» می گفتند، اما بعداً مشخص شد که این اتهام، شایعه ای است که ضدانقلاب ساخته بود.
... [مشاهده متن کامل]
کریر در روستایی در نزدیکی اوریاک متولد شد. او و خانواده اش به عنوان کشاورز مستأجر طبقه متوسط، از درآمد حاصل از زراعت زمین یک نجیب زاده فرانسوی زندگی می کردند. پس از تحصیل در مدرسهٔ اوریاک، او توانست طیف گسترده ای از علایق شغلی خود را دنبال کند. کریر تا سال ۱۷۸۵ در یک دفتر وکالت در پاریس کار کرد تا این که به اوریاک بازگشت، ازدواج کرد و با وقوع انقلاب، به گارد ملی فرانسه و باشگاه ژاکوبن ها پیوست. در سال ۱۷۹۰ او یک وکیل ( مشاور برای قلمرو پیشکاری ) بود و در سال ۱۷۹۲ به عنوان معاون کنوانسیون ملی فرانسه از کانتال انتخاب شد. او پیش از آن، به عنوان یکی از اعضای بانفوذ باشگاه کوردلیرز و باشگاه ژاکوبن ها شناخته می شد. پس از انقیاد فلاندر، او یکی از کمیسرهایی بود که در اواخر سال ۱۷۹۲ توسط کنوانسیون، نامزد شد. او به اعدام لوئی شانزدهم پادشاه فرانسه رأی داد و یکی از نخستین افرادی بود که خواستار دستگیری دوک اورلئان شد و در سرنگونی ژیروندیست ها ( در ۳۱ مه ) نیز نقش مهمی داشت.
کریر پس از یک مأموریت به نرماندی، در اوایل اکتبر ۱۷۹۳، به عنوان نمایندهٔ در مأموریت و تحت دستور کنوانسیون ملی، برای سرکوب شورش ضدانقلابیون به نانت فرستاده شد. او یک دادگاه انقلابی در نانت تأسیس کرد که لژیون مارا نامیده می شد، تا به سرعت از توده های زندانیان انباشته شده در زندان ها خلاص شود. محاکمه ها به سرعت پایان یافته و قربانیان به وسیلهٔ گیوتین یا تیرباران کشته، یا به روشی غیرانسانی تر از بین برده شدند.
کریر در نامه ای بیست صفحه ای به جمهوری خواهان هم نظرخود قول داد که حتی یک ضدانقلاب یا انحصارگر ( با اشاره به احتکارکنندگان و صاحبان زمین های اشرافی ) را در نانت آزاد نگذارد. برخوردهای شدید او توسط کمیته امنیت عمومی تأیید شد و در روزهای بعد، کریر تعداد زیادی از زندانیان را سوار کشتی هایی کرد که درهایی در ته آن وجود داشت و آن ها را در رودخانه لوآر غرق کرد. این اعدام ها، به ویژه اعدام کشیش ها و راهبه ها، و همچنین زنان و کودکان، معروف به غرق شدگان در نانت ( نویادس ) و رفتارهای او، باعث شهرت کریر به عنوان شخصی ظالم بی رحم شد. او در نوامبر ۱۷۹۳ دستور غرق کردن ۹۴ کشیش در لوآر را صادر کرد. برخی مدعی بودند که او دستور داده بود تا پیش از غرق شدن، زنان و مردان جوان زندانی را به شکل برهنه به هم ببندند. به این روش، «ازدواج جمهوری» می گفتند، اما بعداً مشخص شد که این اتهام، شایعه ای است که ضدانقلاب ساخته بود.
