ژان آنتوان دو بائیف. ژان - آنتوان دُ بائیف ( به فرانسوی: Jean - Antoine de Baïf ) ( زادهٔ ۱۵۳۲ـ درگذشتهٔ ۱۵۸۹م ) شاعر، مورخ، مقاله نویس، مترجم و دانشمند فرانسوی و فاضل ترین فرد از ۷شاعر گروه پلئیاد.
بائیف فرزند نامشروع لازار دُ بائیف انسانگرا و دیپلمات و معشوقهٔ ونیزی اش بود. او در ونیز به دنیا آمد. پس از بازگشت خانواده اش به پاریس ژان دُرا، او و پیر دُ رُنسار را در کالج کنکئورت آموزش داد. این دو به همراه یوآخیم دوبلای کوشیدند تا شعر فرانسوی را با پیروی از قدما و شاعران ایتالیایی دگرگون کنند. بائیف دو مجموعه غزل "عشقهای ملین" ( ۱۵۵۲م ) و "عشقهای فرانسین" ( ۱۵۵۵م ) را به شیوهٔ پترارک و اپیکور و با همین هدف سرود. در ۱۵۶۷م، کمدی "شجاع" اقتباسی از "سرباز لاف زن " اثر پلاوتوس به روی صحنه آمد و منتشر شد.
بائیف مورد توجه شاهانهٔ شارل نهم و آنری ( هانری ) سوم قرار داشت و از ایشان مستمری دریافت می کرد. او شاعری ذوفنون، نوآور و تجربه گر بود که نظام تلفظ آواشناختی را ابداع کرد ومورد استفاده قرار دادو همچنین به همراه تیبُل دُ کُرویلِ آهنگساز مدرسه ای عالی برای ترویج برخی نظریات افلاطون دربارهٔ اتحاد شعر و موسیقی بنیاد نهاد که چندان نپایید. "شعر بائیفی"ـ شعر ۱۵ هجایی ـ از جمله ابداعات وزنی او بود. "نظریاتش در" نوبرانه های شعر فرانسه در ادبیات موزون " ( ۱۵۷۴م ) و ترانه هایش همراه با موسیقیِ، نوشتهٔ ژاک مودویی ـ در" سرودهای کوچک موزون" ( ۱۵۸۶م ) آمده است.
شعر بائیف شخصی است و قریحهٔ او از نبوغش درخلق صورت و زبان کمتراست، ولی استعداد بیشتری برای بیان توصیفات واقعی و روشن، به ویژه درعرصهٔ زندگی روستایی و طنز، دارد.
بائیف بیشتر به نوآوری در شکل و زبان پرداخته است اما قریحه ای در هجو و نیز بیان توصیفات واقع گرایانه و زنده از زندگی روستایی دارد. "آثار مقفی" ( ۱۵۷۳م ) دانش او را آشکار می کند زیرا در شعرهای اسطوره ای، سروده های شبانی، هجویات و غزلواره های این مجموعه از نمونه های یونانی، لاتینی، لاتینی نو و ایتالیایی تقلید کرده است. مهمترین اثر او"میمها، آموزشها و ضرب المثلها " ( ۱۵۷۶م ) به علم، سیاست و اخلاق پرداخته است. نظریاتش در"نوبرانه های شعر فرانسه در ادبیات موزون" ( ۱۵۷۴م ) و ترانه هایش در"سرودهای کوچک و موزون" ( ۱۵۸۶م ) آمده است.
از دیگر آثار اوست: نخستین بارقه ها ( ۱۵۶۷م ) تقدیم به کاترین دُ مدیچی، ( ۱۵۷۴م ) سرگرمیها و ترجمهٔ منظوم «خواجه» اثر ترنتیوس و آنتیگونهٔ سوفوکل.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبائیف فرزند نامشروع لازار دُ بائیف انسانگرا و دیپلمات و معشوقهٔ ونیزی اش بود. او در ونیز به دنیا آمد. پس از بازگشت خانواده اش به پاریس ژان دُرا، او و پیر دُ رُنسار را در کالج کنکئورت آموزش داد. این دو به همراه یوآخیم دوبلای کوشیدند تا شعر فرانسوی را با پیروی از قدما و شاعران ایتالیایی دگرگون کنند. بائیف دو مجموعه غزل "عشقهای ملین" ( ۱۵۵۲م ) و "عشقهای فرانسین" ( ۱۵۵۵م ) را به شیوهٔ پترارک و اپیکور و با همین هدف سرود. در ۱۵۶۷م، کمدی "شجاع" اقتباسی از "سرباز لاف زن " اثر پلاوتوس به روی صحنه آمد و منتشر شد.
بائیف مورد توجه شاهانهٔ شارل نهم و آنری ( هانری ) سوم قرار داشت و از ایشان مستمری دریافت می کرد. او شاعری ذوفنون، نوآور و تجربه گر بود که نظام تلفظ آواشناختی را ابداع کرد ومورد استفاده قرار دادو همچنین به همراه تیبُل دُ کُرویلِ آهنگساز مدرسه ای عالی برای ترویج برخی نظریات افلاطون دربارهٔ اتحاد شعر و موسیقی بنیاد نهاد که چندان نپایید. "شعر بائیفی"ـ شعر ۱۵ هجایی ـ از جمله ابداعات وزنی او بود. "نظریاتش در" نوبرانه های شعر فرانسه در ادبیات موزون " ( ۱۵۷۴م ) و ترانه هایش همراه با موسیقیِ، نوشتهٔ ژاک مودویی ـ در" سرودهای کوچک موزون" ( ۱۵۸۶م ) آمده است.
شعر بائیف شخصی است و قریحهٔ او از نبوغش درخلق صورت و زبان کمتراست، ولی استعداد بیشتری برای بیان توصیفات واقعی و روشن، به ویژه درعرصهٔ زندگی روستایی و طنز، دارد.
بائیف بیشتر به نوآوری در شکل و زبان پرداخته است اما قریحه ای در هجو و نیز بیان توصیفات واقع گرایانه و زنده از زندگی روستایی دارد. "آثار مقفی" ( ۱۵۷۳م ) دانش او را آشکار می کند زیرا در شعرهای اسطوره ای، سروده های شبانی، هجویات و غزلواره های این مجموعه از نمونه های یونانی، لاتینی، لاتینی نو و ایتالیایی تقلید کرده است. مهمترین اثر او"میمها، آموزشها و ضرب المثلها " ( ۱۵۷۶م ) به علم، سیاست و اخلاق پرداخته است. نظریاتش در"نوبرانه های شعر فرانسه در ادبیات موزون" ( ۱۵۷۴م ) و ترانه هایش در"سرودهای کوچک و موزون" ( ۱۵۸۶م ) آمده است.
از دیگر آثار اوست: نخستین بارقه ها ( ۱۵۶۷م ) تقدیم به کاترین دُ مدیچی، ( ۱۵۷۴م ) سرگرمیها و ترجمهٔ منظوم «خواجه» اثر ترنتیوس و آنتیگونهٔ سوفوکل.
wiki: ژان آنتوان دو بائیف