چینی وو

چینی وو ( چینی ساده شده: 吴语، چینی سنتی: 吳語، پین یین: wúyǔ ) گروهی از گویش ها و زبان های چینی است که در شانگهای، استان چجیانگ، نیمه جنوبی استان جیانگسو و مناطق همجوار کاربرد دارد. وو همچنین در جوامع چینی دور از وطن بسیاری که از شانگهای، نانگبو، چینگ تیان و ونژو مهاجرت کرده اند، کاربرد دارد.
سوژو به طور سنتی مرکز زبانی وو بوده است و احتمالاً اولین جایی است که گونه هایی وو از بدنه زبان های چینی جدا شدند. گویش سوژو به طور گسترده ای به عنوان نماینده خانواده شناخته می شود و پایهٔ بیشتر ووی میانجی است که در شانگهای توسعه یافته و به نام شانگهایی معیار شناخته می شود. شانگهایی به دلیل مرکزیت اقتصادی شانگهای و داشتن بیشترین جمعیت در بین سخنوران وو، بیشترین توجه را به خود جلب کرده است. به دلیل تأثیر شانگهایی، وو به طور کلی به اشتباه به سادگی «شانگهایی» معرفی می شود اما در واقع وو اصطلاح دقیق تری برای گروه بندی بزرگتری است که گونهٔ شانگهایی بخشی از آن است.
زبان های وو، به ویژه ووی جنوبی، میان زبان شناسان به دلیل تنوع بسیار نسبت به سایر گونه های چینی و فهم متقابل اندک بین زیرگروه ها معروفند. برای سخنوران سایر زبان های چینی، وو اغلب زبانی نرم، سبک و روان به نظر می رسد. اصطلاحی در ماندارین وجود دارد که به طور خاص این خصوصیات گفتار وو را توصیف می کند: 吴 侬 软 语 که به معنای «سخنرانی دلپذیر وو» است. از طرف دیگر، برخی از گونه های وو مانند ونژویی به دلیل تفاوت بسیار با سایر زبان های وو و غیر وو مشهورند. این تفاوت ونژویی به حدی است که در جنگ جهانی دوم برای جلوگیری از استراق سمع ژاپنی ها مورد استفاده قرار می گرفت. ووزبانانی همچون چیانگ کای شک و لو شون به موقعیت های مهمی در فرهنگ و سیاست چین نوین به دست آوردند.