چینی معیار یا ماندارین معیار گونهٔ معیار زبان چینی است که بر پایهٔ گویش پکن بنا شده و زبان رسمی جمهوری خلق چین، جمهوری چین ( تایوان ) و یکی از چهار زبان رسمی سنگاپور است. این زبان یکی از ۶ زبان رسمی سازمان ملل نیز می باشد. در محاوره روزمره منظور از ماندارین، زبان چینی معیار است نه زبان ماندرین که خود خانواده ای از زبان ها را پوشش می دهد.
زبان غالب در چین که به هشت گروه زبان اصلی ( که به دلایل سیاسی به عنوان لهجه تقسیم بندی می شوند ) تقسیم می شود، به عنوان هانیو شناخته می شود و به عنوان یک رشته علمی مجزا در چین در نظر گرفته شده و مطالعه می شود. هانیو یا زبان هان، هشت گونه اصلی را شامل می شود که از نظر ساخت شناسی واژگانی و آوایی از یکدیگر به حدی متفاوت هستند که اغلب از نظر متقابل برای گویشوران خود غیرقابل درک خواهند بود شبیه زبان انگلیسی و زبان آلمانی یا زبان دانمارکی. زبان هایی که بیشتر مورد مطالعه و پشتیبانی دولت قرار گرفته اند شامل چینی، مغولی، تبتی، اویغوری و ژوانگ است. چین ۳۰۲ زبان زنده دارد که در اتنولوگ ذکر شده است. بر اساس برآوردها در سال ۲۰۱۰ میلادی ۹۵۵ میلیون نفر از جمعیت ۱۳۴۰ میلیون نفری چین به گونه های مختلف زبان ماندارین به عنوان زبان اول صحبت می کنند که در حدود ۷۱ درصد از جمعیت این کشور می باشند.
گونهٔ معیار چینی در این زبان دارای نام های گوناگونی است:
• 普通话 ( چینی سنتی: 普通話; پین یین: Pǔtōnghuà; به معنای «گفتار مشترک» ) در چین و همچنین هنگ کنگ و ماکائو
• 國語 ( چینی ساده: 国语; پین یین: Guóyǔ; به معنای «زبان ملی» ) در تایوان، دیگر جاها در میان چینی های دور از وطن و در برخی موارد در چین
• 華語 ( چینی ساده: 华语; پین یین: Huáyǔ; به معنای «زبان چینی» ) در سنگاپور، مالزی، اندونزی، فیلیپین و سایر مناطق جنوب شرق آسیا و درخی موارد در چین و تایوان; [ ۳]
• 漢語 ( چینی ساده: 汉语; پین یین: Hànyǔ; به معنای «زبان مردم هان» ) در ایالات متحده آمریکا و دیگر جاها در میان چینی های دور از وطن و در برخی موارد در چین.
از دیدگاه رسمی، چینی معیار یک زبان میانجی و راه برقراری ارتباط بین سخنوران دو گونه متفاوت چینی و همچنین اقلیت های قومی در چین است. همین نام پوتونگهوا یا «گفتار مشترک» این ایده را تقویت می کند. اما در عمل، به دلیل «عمومی» بودن زبان چینی معیار، سایر گونه های چینی و حتی زبان های غیرچینی نشانه هایی از باختن به چینی معیار را نشان می دهند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفزبان غالب در چین که به هشت گروه زبان اصلی ( که به دلایل سیاسی به عنوان لهجه تقسیم بندی می شوند ) تقسیم می شود، به عنوان هانیو شناخته می شود و به عنوان یک رشته علمی مجزا در چین در نظر گرفته شده و مطالعه می شود. هانیو یا زبان هان، هشت گونه اصلی را شامل می شود که از نظر ساخت شناسی واژگانی و آوایی از یکدیگر به حدی متفاوت هستند که اغلب از نظر متقابل برای گویشوران خود غیرقابل درک خواهند بود شبیه زبان انگلیسی و زبان آلمانی یا زبان دانمارکی. زبان هایی که بیشتر مورد مطالعه و پشتیبانی دولت قرار گرفته اند شامل چینی، مغولی، تبتی، اویغوری و ژوانگ است. چین ۳۰۲ زبان زنده دارد که در اتنولوگ ذکر شده است. بر اساس برآوردها در سال ۲۰۱۰ میلادی ۹۵۵ میلیون نفر از جمعیت ۱۳۴۰ میلیون نفری چین به گونه های مختلف زبان ماندارین به عنوان زبان اول صحبت می کنند که در حدود ۷۱ درصد از جمعیت این کشور می باشند.
گونهٔ معیار چینی در این زبان دارای نام های گوناگونی است:
• 普通话 ( چینی سنتی: 普通話; پین یین: Pǔtōnghuà; به معنای «گفتار مشترک» ) در چین و همچنین هنگ کنگ و ماکائو
• 國語 ( چینی ساده: 国语; پین یین: Guóyǔ; به معنای «زبان ملی» ) در تایوان، دیگر جاها در میان چینی های دور از وطن و در برخی موارد در چین
• 華語 ( چینی ساده: 华语; پین یین: Huáyǔ; به معنای «زبان چینی» ) در سنگاپور، مالزی، اندونزی، فیلیپین و سایر مناطق جنوب شرق آسیا و درخی موارد در چین و تایوان; [ ۳]
• 漢語 ( چینی ساده: 汉语; پین یین: Hànyǔ; به معنای «زبان مردم هان» ) در ایالات متحده آمریکا و دیگر جاها در میان چینی های دور از وطن و در برخی موارد در چین.
از دیدگاه رسمی، چینی معیار یک زبان میانجی و راه برقراری ارتباط بین سخنوران دو گونه متفاوت چینی و همچنین اقلیت های قومی در چین است. همین نام پوتونگهوا یا «گفتار مشترک» این ایده را تقویت می کند. اما در عمل، به دلیل «عمومی» بودن زبان چینی معیار، سایر گونه های چینی و حتی زبان های غیرچینی نشانه هایی از باختن به چینی معیار را نشان می دهند.
wiki: چینی معیار