چینی زبان

چینی، زبان
شاخه ای از خانوادۀ زبان های چین و تبتی، که گاه همراه با زبان های تای در شاخۀ سینیتیک خانوادۀ زبان های چین و تبتی قرار داده می شود. چینی شامل انواعی است که هر نوع آن برای نوع دیگر قابل فهم نیست. برخی زبان شناسان این انواع را زبان هایی جداگانه و بعضی دیگر گویش های مختلف چینی می شمارند. رایج ترین زبان چینی ماندارین، خود گویش های متعدد و در حدود ۹۰۰میلیون متکلم، به ویژه در مرکز و شمال چین و جزیرۀ تایوان دارد و زبان معیار چین است. ماندارین از لحاظ شمار سخنگویان به آن، بزرگ ترین و اولین زبان جهان است. ماندارین در اصل زبان دربار چین امپراتوری بود. این زبان در چین زباناصلی و در تایوان زبان رسمی است و یکی از پنج زبان رسمی سازمان ملل نیز به شمار می آید. دیگر زبان های مهم چین عبارت اند از ووا (۵۵میلیون) فوکی یینی (۵۰میلیون)، کانتونی (۶۴میلیون). زبان های چینی از نظر دستوری کمتر و از لحاظ تلفظ بیشتر اختلاف دارند. واژه های چینی تک هجایی اند و معانی لغات با لحن ادای آن ها تغییر می کند. خط چینی بیش از ۴هزار سال پیش ابداع شد. این خط الفبایی نیست و به جای هر کلمه نشانه ای قرار می گیرد و به صورت ستونی عمودی از بالا به پایین و از راست به چپ، نوشته و خوانده می شود، امّا می توان آن را افقی، از چپ به راست نیز نوشت و خواند. تعدد نشانه ها یکی از موانع بزرگ سوادآموزی در چین بوده است و دولت های بعد از انقلاب کوشیده اند تا حد ممکن از شمار آن ها بکاهند.