چین شی هوانگ ( به چینی: 秦始皇، پین یین:Qín Shǐ Huáng، وید - جایلز:Ch'in Shih - huang ) ( زاده نوامبر یا دسامبر ۲۶۰ - ۱۰ سپتامبر۲۱۰ ( پیش از میلاد ) ) اولین پادشاه دودمان چین در میان سال های ۲۴۷ تا ۲۲۱ ( پیش از میلاد ) و سپس نخستین امپراتوری بود که چین را یکپارچه نمود و از ۲۲۱ پیش از میلاد تا سال مرگش بر آن سامان فرمان راند. نام اصلی او یینگ ژنگ بود. میان سال های فرمان رواییش بر همه چین بدو نام نخستین امپراتور ( به چینی:始皇帝، پین یین:Shǐ Huáng Dì، وید - جایلز:Shih Huang - Tih ) دادند. او به جز یکپارچه کردن چین به قانون گرایی نامور بود.
... [مشاهده متن کامل]
او به همراهی مهتر رایزنانش لی سی یک رشته اصلاحات و طرح ها را در چین پیاده کرد که نامدارترینش تکمیل دیوار بزرگ چین بود که قبلاً توسط حکومت های محلی برای جلوگیری از ورود قوم های بیابانگرد از شمال چین پایه گذاری شده بود. همچنین ساخت آرامگاهی بزرگ با ارتش سفالی و نیز سامانه انبوه راه های ملی که البته همه این ها به بهای جان هایی به پایان رسید. وی همچنین پس از استواری فرمانروایی اش کنفوسیوس گرایی را منع کرد و بر اساس ادعایی بسیاری از پیروان او را زنده به گور کرد و کتاب هایشان را نهی نموده و به خاک سپرد. درک این موضوع با توجه به سیاست های وی که پیرو "مکتب قانون" ارباب شانگ، فیلسوف چینی است عجیب نیست. مکتب قانون راه حل آشوب دوران ایالت های متخاصم را برپایی حکومتی قدرتمند دارای ارتشی قوی می دانست.
او با همه خودکامگی اش نقشی محوری در تاریخ چین دارد، چرا که این کشور را یکپارچه ساخت و این یکپارچگی - اگرچه گسسته - ولی دو هزاره پایدار ماند. این پادشاه خود در اثر نوشیدن آمیخته ای از جیوه و گَرد یشم سبز که کیمیاگران دربار دودمان چین آن را درست کرده بودند، کشته شد. او گمان می کرد با نوشیدن این معجون، جاودان خواهد شد. او با نوشیدن این معجون دچار نارسایی کبدی، مسمومیت جیوه و در پایان مرگ مغزی شده بود.
این امپراتور در دوران پیری در جستجوی اکسیر حیات بود و بارها به دلیل استفاده از معجون های ادعایی برخی کیمیاگران دچار حال نامساعد شد و در نتیجه، کیمیاگرانی را که بعدها مدعی کشف چنین چیزی بودند برای راستی آزمایی ادعایشان زنده به گوری می کرد. اما نهایتا جستجو برای جاودگانی به استفاده از فلز جیوه انجامید و چین شی هوانگ بر اثر مسمویت جیوه از دنیا رفت.
... [مشاهده متن کامل]
او به همراهی مهتر رایزنانش لی سی یک رشته اصلاحات و طرح ها را در چین پیاده کرد که نامدارترینش تکمیل دیوار بزرگ چین بود که قبلاً توسط حکومت های محلی برای جلوگیری از ورود قوم های بیابانگرد از شمال چین پایه گذاری شده بود. همچنین ساخت آرامگاهی بزرگ با ارتش سفالی و نیز سامانه انبوه راه های ملی که البته همه این ها به بهای جان هایی به پایان رسید. وی همچنین پس از استواری فرمانروایی اش کنفوسیوس گرایی را منع کرد و بر اساس ادعایی بسیاری از پیروان او را زنده به گور کرد و کتاب هایشان را نهی نموده و به خاک سپرد. درک این موضوع با توجه به سیاست های وی که پیرو "مکتب قانون" ارباب شانگ، فیلسوف چینی است عجیب نیست. مکتب قانون راه حل آشوب دوران ایالت های متخاصم را برپایی حکومتی قدرتمند دارای ارتشی قوی می دانست.
او با همه خودکامگی اش نقشی محوری در تاریخ چین دارد، چرا که این کشور را یکپارچه ساخت و این یکپارچگی - اگرچه گسسته - ولی دو هزاره پایدار ماند. این پادشاه خود در اثر نوشیدن آمیخته ای از جیوه و گَرد یشم سبز که کیمیاگران دربار دودمان چین آن را درست کرده بودند، کشته شد. او گمان می کرد با نوشیدن این معجون، جاودان خواهد شد. او با نوشیدن این معجون دچار نارسایی کبدی، مسمومیت جیوه و در پایان مرگ مغزی شده بود.
این امپراتور در دوران پیری در جستجوی اکسیر حیات بود و بارها به دلیل استفاده از معجون های ادعایی برخی کیمیاگران دچار حال نامساعد شد و در نتیجه، کیمیاگرانی را که بعدها مدعی کشف چنین چیزی بودند برای راستی آزمایی ادعایشان زنده به گوری می کرد. اما نهایتا جستجو برای جاودگانی به استفاده از فلز جیوه انجامید و چین شی هوانگ بر اثر مسمویت جیوه از دنیا رفت.
