چِین، ارنست (۱۹۰۶ـ۱۹۷۹)(Chain, Ernst)
چِین، ارنست
زیست شیمی دان انگلیسی، زادۀ آلمان. در ۱۹۴۵، جایزۀ نوبل فیزیولوژی و پزشکی را مشترکاً با اَلگزاندر فلمینگ و هوارد فلوری دریافت کرد. فلمینگ برای کشف اثر باکتری کشی پنی سیلین، و چِین و فلوری برای جداسازی و آماده کردن آن به منزلۀ داروی پادزی به این جایزه دست یافتند. علاوه بر این، او کشف کرد که آنزیم پنی سیلیناز، پنی سیلین را تخریب می کند. در ۱۹۶۹، لقب سِر گرفت. در برلین زاده شد و در همان جا درس خواند. در ۱۹۳۳، از دست نازی ها به انگلستان گریخت. از ۱۹۳۳ تا ۱۹۳۵، در کیمبریج و پس از آن، با فلوری در آکسفورد کار می کرد. در ۱۹۴۹، به انستیتو عالی بهداشت در رم دعوت شد و تا ۱۹۶۱، استاد آن مرکز بود. بعد از آن، استاد زیست شیمی کالج سلطنتی لندن شد. در آکسفورد، مشاهدات فلمینگ در زمینۀ اشک، ترشحات بینی، و سفیدۀ تخم مرغ را بررسی کرد. در این مشاهدات، فلمینگ برای اولین بار دریافت که این مواد، باکتری ها را ازبین می برند (۱۹۲۴). چِین نشان داد که این مواد حاوی آنزیم لیزوزیماند که دیوارۀ خارجی باکتری ها را تخریب می کند. در ۱۹۳۷، یکی دیگر از مشاهدات فلمینگ را بررسی کرد که در آن، کپک پنی سیلیوم نوتاتوم مانع رشد باکتری ها می شد. او با همکاری فلوری عامل ضدباکتری موجود در کپک را جداسازی و شناسایی کرد. سپس، به تعیین ساختمان شیمیایی پنی سیلین بلوری پرداخت و دریافت که چهار نوع متفاوت پنی سیلین وجود دارد که هرکدام از نظر نسبت اجزای تشکیل دهنده با بقیه متفاوت است. علاوه بر این، چین زهر مارها را بررسی کرد و نشان داد که سم باعث تخریب یکی از کوآنزیمهای اصلی تنفسی درون سلولی می شود و همین امر آثار مسمومیت عصبی را پدید می آورد.
چِین، ارنست
زیست شیمی دان انگلیسی، زادۀ آلمان. در ۱۹۴۵، جایزۀ نوبل فیزیولوژی و پزشکی را مشترکاً با اَلگزاندر فلمینگ و هوارد فلوری دریافت کرد. فلمینگ برای کشف اثر باکتری کشی پنی سیلین، و چِین و فلوری برای جداسازی و آماده کردن آن به منزلۀ داروی پادزی به این جایزه دست یافتند. علاوه بر این، او کشف کرد که آنزیم پنی سیلیناز، پنی سیلین را تخریب می کند. در ۱۹۶۹، لقب سِر گرفت. در برلین زاده شد و در همان جا درس خواند. در ۱۹۳۳، از دست نازی ها به انگلستان گریخت. از ۱۹۳۳ تا ۱۹۳۵، در کیمبریج و پس از آن، با فلوری در آکسفورد کار می کرد. در ۱۹۴۹، به انستیتو عالی بهداشت در رم دعوت شد و تا ۱۹۶۱، استاد آن مرکز بود. بعد از آن، استاد زیست شیمی کالج سلطنتی لندن شد. در آکسفورد، مشاهدات فلمینگ در زمینۀ اشک، ترشحات بینی، و سفیدۀ تخم مرغ را بررسی کرد. در این مشاهدات، فلمینگ برای اولین بار دریافت که این مواد، باکتری ها را ازبین می برند (۱۹۲۴). چِین نشان داد که این مواد حاوی آنزیم لیزوزیماند که دیوارۀ خارجی باکتری ها را تخریب می کند. در ۱۹۳۷، یکی دیگر از مشاهدات فلمینگ را بررسی کرد که در آن، کپک پنی سیلیوم نوتاتوم مانع رشد باکتری ها می شد. او با همکاری فلوری عامل ضدباکتری موجود در کپک را جداسازی و شناسایی کرد. سپس، به تعیین ساختمان شیمیایی پنی سیلین بلوری پرداخت و دریافت که چهار نوع متفاوت پنی سیلین وجود دارد که هرکدام از نظر نسبت اجزای تشکیل دهنده با بقیه متفاوت است. علاوه بر این، چین زهر مارها را بررسی کرد و نشان داد که سم باعث تخریب یکی از کوآنزیمهای اصلی تنفسی درون سلولی می شود و همین امر آثار مسمومیت عصبی را پدید می آورد.
wikijoo: چین،_ارنست_(۱۹۰۶ـ۱۹۷۹)