چکامه های شاه

چکامه های شاه ( انگلیسی: Idylls of the King ) که در برخی منابع تحت عنوان چکامه های پادشاهی هم از آن یاد شده است، میان سال های ۱۸۵۹ و ۱۸۸۵ منتشر شد. این اثر عبارت است از مجموعه ای دوازده گانه از شعر روایت گونه که سرودهٔ آلفرد تنیسون، ملک الشعرا بریتانیا در عصر ویکتوریا است که افسانهٔ شاه آرتور، شوالیه های همراه او به همراه عشق آرتور به گوئینویر را شرح می دهد. مجموع این اثر، تلاش ها و شکست آرتور برای ارتقای نوع بشر و ایجاد یک پادشاهی کامل را بیان می کند که شامل به قدرت رسیدن وی تا زمان مرگش به دست موردرد خائن می باشد.
تنیسون در اندیشهٔ گنجاندن گذشته و حال در این چکامه ها بود. آرتور، در این منظومه به عنوان تجسم آرمان های ویکتوریایی دیده می شود و غالب منتقدان ادبی به این اثر تنیسون به عنوان یک اثر خاص ویکتوریایی اشاره می کنند. [ ۱] در عصر ویکتوریا، اشتیاق دوباره به فکر و عقیدهٔ عشق شهسوارانه یا یافتن رضایت معنوی در خالص ترین شکل عشق رمانتیک ( افسانه ای و شاعرانه ) دوباره رونق گرفته بود. این تفکر به طور خاص در رابطهٔ میان آرتور و گوئینویر در شعر تجسیم یافته است به ویژه آنجا که گوئینویر - آن طور که آرتور انتظار دارد - ناپالوده و بی غش عمل نمی کند. موقعیت تنیسون به عنوان ملک الشعرای بریتانیا در آن زمان و محبوبیت چکامه های پادشاهی، به ترویج بیشتر این دیدگاه در مورد زنان عصر ویکتوریا کمک کرد. [ ۲]