چچن ـ اینگوش

نامی که روس ها به قومی مسلمان، بومی دامنه های شمالی قسمت مرکزی قفقاز بزرگ، اطلاق کرده اند. زبان آن ها از زبان های قفقازی شمالی است. از تاریخ آن ها تا قرن ۱۸ چندان اطلاعی در دست نیست. مذهب حنفی از قرن ۱۷م از طریق داغستان و کریمه بین آن ها نفوذ کرد و در اواخر آن قرن، درنتیجه فعالیت نقشبندیه راسخ شد و در نیمۀ اول قرن ۱۹م بین قوم اینگوش راه یافت. اولین زد و خورد آن ها با روس ها در ۱۷۳۲ روی داد. چچن ها در مقابل پیشروی روس ها با منتهای سرسختی مقاومت کردند. در نیمۀ اول قرن ۱۹، سرزمین چچن ها مرکز عمدۀ قیام شیخ شامل بود. استیلای روسیه در ۱۸۵۹ صورت گرفت. در سال ۱۸۶۵ حدود ۴۰ هزار چچنی به خاک عثمانی مهاجرت کردند. پس از انقلاب اکتبر، مرکز مقاومت بر ضد رژیم شوروی شد. در سال ۱۹۳۴، ناحیۀ خودمختار چچن- اینگوش، از سرزمین های این دو منطقه تشکیل شد که مرکز آن گروزنی بود. در سال ۱۹۴۴ دولت شوروی آن را منحل و ساکنانش را به آسیای مرکزی منتقل کرد. پس از کودتای نافرجام سال ۱۹۹۱ و بازنگری در قانون اساسی روسیه، چچن ها به رهبری ژنرال جوهر دودایف اعلام استقلال کردند و اینگوش ها از آن ها جدا شدند. اینگوش ها، که در نیمۀ غربی چچن- اینگوش ساکن هستند، بستگی زیادی با چچن ها دارند، اما با همسایگان شمالی خود، اوست های شمالی، اختلاف سرزمینی دارند. تعداد یهودی ها و روس های این منطقه در سال های اخیر رو به کاهش نهاده است. در سال ۱۹۹۸، چچن ۳۱۳ هزار و اینگوش ۷۹۷ هزار نفر و روی هم (۱.۱۱۰.۰۰۰ هزار نفر) جمعیت داشته اند. نیز ← چچن