چوخا

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

چوقا، بالاپوش مردان ایل بختیاری است. بلندای چوقا تا زیر زانو است و این بالاپوش دکمه، آستین و یقه ندارد. این لباس توسط زنان بختیاری ، با استفاده از پشم گوسفند یا پنبه برای مردان تهیه می شود. چوقای بختیاری تنها یک پوشش محلی نیست بلکه دارای فلسلفه عمیق که به آیین مهر پرستی و زرتشتی باز می گردد.
لینک رو پاین قرار می دهم
بنده آدم این قد هفت خط ندیدم از اینور بوم میفته آنور بوم
استاد هزار چهره آبادیس قدیمی ترین حساب بش جدیری عضو از�٥ سال پیش هست
العطّار، محمّد علی یا
عطار، محمد علی و قرآن عربی مبین
عبدالرضا و تورک اوغلان و بهنام رضایی با اسم انگلیسی و فارسی و امیر و محمد پرزاد سعید سرور مهدی سید سرور قشقایی رضا اصغریان ( اشکبوس )
زبان و تاریخ تورک و
امین و سید سرور
حساب های دیگر
شغل تکنیکال روانشناسی بازار
سعید سرور
شغل کاشف واقعیت سابق
رضا اصغریان ( اشکبوس )
زبان و تاریخ تورک
عبدالرضا
پزشک
اردبیل

است. چنانکه در این رابطه نوشته: ( ( چون علی الرسم تمام اهل قلم به شال کلاه و دولاغ و جوخابارانی که لباس سلام آن عصر بود. . . ) ) ( احمدمیرزاعضدالدوله. تاریخ عضدی. 1362. کرج: انتشارات سرو. ص54 )

لَم چُغا [lam - chogha] ( نمد - چوخا ) شولای چوپانان منطقه استرآباد بوده است. این شولا مانند عبا تا زیر زانو و یا مچ پا، بدون آستین و دارای سرشانه‏ های افراشته است؛ به صورتی که وقتی آن را میپوشند، تداعی کننده شکل صلیب خواهد بود. ساختار اصلی لم چُخا از نمدِ مالیده شده است که روی آن یک لایه پارچه چوخا دوخته شده و برای جلوگیری از نفوذ آب باران به آن، سطح بیرونی آن ( روی چوخا ) را به روغن حیوانی ( روغن دنبه ) آغشته میکنند. لَم چُغا علاوه بر اینکه نوعی تنپوش است، برای چوپانان حکم زیرانداز و کیسه خواب را نیز دارد؛ چنانکه موقع خواب ( به ویژه در برف و بوران ) سَرِ خود را به داخل یکی از سرشانه های افراشته ی آن کرده و آن را دور خود می پیچند تا از سرما و نفوذ رطوبت مصون بمانند.
با توجه به اینکه ایالت استرآباد از ادوار بسیار دور مهاجرپذیر بوده، ممکن است نام چوخا ریشه در هریک از زبان ها یا گویش های بومی ایراناعم از لری، ترکی، کردی و. . . داشته باشد. ( هرچند در تبرستان که مانند استرآباد مهاجرپذیر نبوده نیز این واژه مستعمل و پرکاربرد است )