چو ئنِ لای (۱۸۹۸ـ۱۹۷۶)(Chou Enlai)
چو ئنِ لای
دولتمرد کمونیست چینی. عضو حزب کمونیست از دهۀ ۱۹۲۰، نخست وزیر (۱۹۴۹ـ ۱۹۷۶) و وزیر خارجه (۱۹۴۹ـ۱۹۵۸) بود. مائوئیستی میانه رو بود که از انقلاب فرهنگی آسیب ندید. چوئن در امور خارجی نقش اساسی داشت. در خانواده ای اصیل روبه زوالی نزدیک شانگهای به دنیا آمد، در ژاپن و پاریس درس خواند. از اعضای مؤسس شاخۀ ماوراء بحار حزب کمونیست چین بود. او که از مشی مسکو در مورد انقلاب شهری در چین پیروی می کرد، هسته های کمونیستی را در شانگهای سازمان داد و شورش ناموفق نانچانگ را در ۱۹۲۷ به راه انداخت. در ۱۹۳۵ از انتخاب مائو تسه تونگ به رهبری حزب کمونیست چین حمایت کرد و در طول ۴۰ سال بعد، متحد وفادار او باقی ماند. در ۱۹۳۷ـ ۱۹۴۶ افسر رابط حزب کمونیست و حکومت ملی گرای گوئومین دانگ (کومین تانگ) به رهبری جیانگ کای شک بود. در ۱۹۴۹ نخست وزیر چین شد و تا مرگش در ژانویۀ ۱۹۷۶ در این مقام باقی ماند. او که میانجی دسته های متضاد لیوشائوچی و مائو تسه تونگ در حزب کمونیست بود، پس از جهش بزرگ به پیش (۱۹۵۸ـ۱۹۶۰) و انقلاب فرهنگی (۱۹۶۶ـ۱۹۶۹)، کشور را بار دیگر در مسیر پیشرفت منظم قرار داد و طراح برنامه «چهار مدرن سازی» در ۱۹۷۵ بود. در سیاست خارجی، در کنفرانس ۱۹۵۵ باندونگ کوشید وحدت جهان سوم را تحکیم بخشد، از رویارویی مرزی با شوروی با انجام مذاکرات با کاسیگین نخست وزیر شوروی در ۱۹۶۹ جلوگیری کرد و حامی اصلی تنش زدایی با امریکا در اوایل دهۀ ۱۹۷۰ بود.
چو ئنِ لای
دولتمرد کمونیست چینی. عضو حزب کمونیست از دهۀ ۱۹۲۰، نخست وزیر (۱۹۴۹ـ ۱۹۷۶) و وزیر خارجه (۱۹۴۹ـ۱۹۵۸) بود. مائوئیستی میانه رو بود که از انقلاب فرهنگی آسیب ندید. چوئن در امور خارجی نقش اساسی داشت. در خانواده ای اصیل روبه زوالی نزدیک شانگهای به دنیا آمد، در ژاپن و پاریس درس خواند. از اعضای مؤسس شاخۀ ماوراء بحار حزب کمونیست چین بود. او که از مشی مسکو در مورد انقلاب شهری در چین پیروی می کرد، هسته های کمونیستی را در شانگهای سازمان داد و شورش ناموفق نانچانگ را در ۱۹۲۷ به راه انداخت. در ۱۹۳۵ از انتخاب مائو تسه تونگ به رهبری حزب کمونیست چین حمایت کرد و در طول ۴۰ سال بعد، متحد وفادار او باقی ماند. در ۱۹۳۷ـ ۱۹۴۶ افسر رابط حزب کمونیست و حکومت ملی گرای گوئومین دانگ (کومین تانگ) به رهبری جیانگ کای شک بود. در ۱۹۴۹ نخست وزیر چین شد و تا مرگش در ژانویۀ ۱۹۷۶ در این مقام باقی ماند. او که میانجی دسته های متضاد لیوشائوچی و مائو تسه تونگ در حزب کمونیست بود، پس از جهش بزرگ به پیش (۱۹۵۸ـ۱۹۶۰) و انقلاب فرهنگی (۱۹۶۶ـ۱۹۶۹)، کشور را بار دیگر در مسیر پیشرفت منظم قرار داد و طراح برنامه «چهار مدرن سازی» در ۱۹۷۵ بود. در سیاست خارجی، در کنفرانس ۱۹۵۵ باندونگ کوشید وحدت جهان سوم را تحکیم بخشد، از رویارویی مرزی با شوروی با انجام مذاکرات با کاسیگین نخست وزیر شوروی در ۱۹۶۹ جلوگیری کرد و حامی اصلی تنش زدایی با امریکا در اوایل دهۀ ۱۹۷۰ بود.
wikijoo: چو_ین_لای