چهره پردازان سینمای ایران

چهره پردازی سینمای ایران را سه گروه در امتداد هم پیش بردند: در دو دهۀ ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ش آرایش و پیرایش بازیگران ـ به ویژه بازیگران زن ـ را خود آنان یا آرایشگاه های مخصوص شان انجام می دادند، و چهره پرداز، به جز در صحنه های درگیری و برای نشان دادن آثار جراحات بر سر و صورت بازیگر، حضور فعال و مؤثری نداشت. آنیسا، روحی، و آی بی اس از آرایشگا ه هایی بودند که بازیگران بیشتر برای آرایش و پیرایش مو و چهرۀ خود به آن جا مراجعه می کردند؛ گروه دوم گریمورهای تماشاخانه های تهران بودند که افراط و اغراق در آرایش و پرداخت چهرۀ بازیگران ویژگی اصلی کار آنان بود. علی دلپذیر، فریدون دیهیم، حسین محسنی، ناصر لاله زاری، رضا هوشمند و صنعان کیانی نمایندگان فعال این جریان بودند؛ جریان سوم را چهره پردازان تحصیل کرده ای به وجود آوردند که چهره پردازی را به شکل اصولی پایه ریزی کردند، کلاس های آموزشی تشکیل دادند، و حاصل کارشان را در این کلاس ها به شکل نظری و در پشت صحنۀ فیلم برداری به صورت عملی به علاقه مندان جوان این حرفه انتقال دادند. بیژن محتشم، مسعود ولدبیگی، عبدالله اسکندری، فرهنگ معیری، جلال الدین معیریان، مهری شیرازی و مهران روحانی شاخص ترین چهره پردازان این گروه اند، که حاصل کارشان در فیلم های داش آکل (۱۳۵۰)، گوزن ها (۱۳۵۴)، دستفروش (۱۳۶۵)، دلشدگان (۱۳۷۰)، تماس شیطانی (۱۳۷۲)، بلندی های صفر (۱۳۷۲) و روز واقعه (۱۳۷۳) بدیع و ماندگار است.