چهارطاقی

شیوه ای در معماری ایران باستان که در آن کالبد بنا از گنبدی سوار بر چهار جرز باربر شکل می گیرد و طرح معماری چهارطاقی، مربع بوده و از چهارسو باز است. برای آن که بتوان گنبد را که دارای طرح مدور است بر طرحی مربع شکل استوار کرد، باید با ساخت فیلپوش شکل مربع را به شکل دایره تغییر داد. به نظر می رسد که معماری چهارطاقی بیشتر برای ساخت آتشکده هایی در اماکن دور از سکونت به کار می رفت. بازبودن چهارسوی بنا اجازه می داد آتش مقدس بدون تماس مستقیم و حضور از نزدیک، مشاهده و نیایش شود.