چنگیز شهوق

دههٔ ۱۳۴۰ اوج کار شهوق بود. حضور در دانشکدهٔ تربیت معلم مسئولیت ادارهٔ چند نگارخانه و معلمی از دورهٔ ابتدایی تا دبیرستان، به اضافهٔ طراحی روی جلد، مجسمه سازی و نقاشی از فعالیت های او در این دوره بودند. در ۱۳۳۱ وارد هنرستان نقاشی شد. نخستین نمایش آثار او در دی و بهمن ماه ۱۳۳۶ در گالری استتیک ( میدان فردوسی ) به همراه نمایش آثار دوستش کورس سلحشور نظر هنرمندان نوگرا و علاقه مندان به هنر محض را جلب کرد.
یک سال پس از نمایش نخستین، به طور جدی رو به مجسمه سازی آورد. مجسمه های او باور رایج از مجسمه را پس می زد. یک نوع ترکیب تصویر ( کمپوزیسیون ) ایجاد می کرد و معنا را به نفع عنصر خلاقیت، از تصور بیننده می گرفت. او که در اواخر دههٔ ۱۳۳۰ کارمند اداره هنرهای زیبای وزارت فرهنگ و هنر بود در برپایی دومین نمایشگاه پیکرتراشی ( به همت هنرهای زیبا ) سهم زیادی داشت.
شهوق از بنیان گزاران بی ینال های ملی ایران محسوب می شود. در بهمن ۱۳۴۰، به همت ادارهٔ روابط بین الملل و انتشارات هنرهای زیبای کشور، نمایشگاهی از نقاشی ها و پیکره سازی های دانش آموزان دبیرستان «ایران فردا» برپا کرد. از آثار خودش هم مجسمه ای از سیم و فلز را به نمایش گذشت که بی تأثیر از آثار گونزالز نبود. در همان دوره تعداد زیادی کمپوزیسیون های رنگ روغن را در تالار رضا عباسی به نمایش گذشت. بی ینال چهارم، اوج آثار او را نمایش می داد. حضور دو داور ایتالیایی، دکتر پالما بوکارلی ( رئیس موزهٔ هنر مدرن رم ) و پروفسور جولیو کارلو آرگان ( استاد تاریخ هنر دانشگاه رم ) در بی ینال منجر به برنده شدن بورسیه به مدت سه ماه سفر به ایتالیا برای شهوق شد.
علاقه شهوق به کار با پلکسی گلاس و پلی استر منجر به ساخت مجسمه هایی شد که مثل کار دیگران نبود. او از مواد مختلف مانند سیم، پشم شیشه، لعاب و رنگ برای خلق آثارش بهره گرفت و در تمام این آثار به دنبال خلق وضعیتی بود تا مسائل ذهن را در حالت هایی تجسمی نشان دهد. در نیمهٔ دوم دههٔ ۴۰، مس، نیکل و روی را با پشم شیشه و رنگ قاطی می کند. آثار شهوق مشتی به چهرهٔ مجسمه سازی ایرانی ( که در زمان او بیشتر تندیس و سردیس سازی بود ) تلقی می شد.