بزد چنگ واژونه دیو سیاه
دو تا اندرآورد بالای شاه.
فردوسی.
چوافراسیابش بدانگونه دیدبزد چنگ و تیغ از میان برکشید.
فردوسی.
خویشتن را در آب انداخت و چنگ در پسر زد. ( ظهیری ، سندبادنامه ص 116 ). مردی سرخ یک چشم بیامد و چنگ در وی زد که تو یک چشم من بدزدیدی. ( ظهیری ، سندبادنامه ص 305 ). همچنان میراند تا بدرختی رسید چنگ در شاخ درخت زد و بردوید. ( ظهیری ، سندبادنامه ص 221 ).زنگیی گویی بزد در چنگ او در چنگ خویش
هر دو دست خویش ببریده بر او مانند چنگ.
منوچهری.
میتواند چنگ در فتراک زد خورشید رااز تعلق هر که چون شبنم گرفتار آمده.
صائب ( از آنندراج ).
|| بمجاز، متوسل شدن به... توسل جستن به... درآویختن و پیوستن در چیزی یا در کاری : بیدار شو و بدست پرهیز
زن چنگ و بگیر دامن حق.
ناصرخسرو.
شاهراه شرع را بر آسمان علم جوی مرکب گفتار پی کن چنگ در کردار زن.
سنائی.
چنگ در گفته یزدان و پیمبر زن و روکآنچه قرآن و خبر نیست فسانه ست و هوس.
سنائی.
چو من جان ندارم ز خسرو دریغچه باید زدن چنگ در تیر و تیغ.
نظامی.
از او شخصی فرو افتد گرانسنگ ز بیم جان زند در کنگره چنگ.
نظامی.
اگر عشق اوفتد در سینه سنگ بمعشوقی زند در گوهری چنگ.
نظامی.
من خرقه فکنده ام ز عشقت باشد که به وصل تو زنم چنگ.
سعدی ( طیبات ).
|| خراش دادن جانوران چیزی رابا چنگال خود. ( ناظم الاطباء ). عمل خراشیدن یا فروبردن پنج ناخن دست به... چنگ بروی کسی زدن. چنگ بروی کسی انداختن. || بمجاز درآویختن و پیکار کردن : گر چه شاطر بود خروس به جنگ
چه زند پیش باز رویین چنگ.
سعدی ( گلستان ).
|| با انگشتان چیزی را ربودن. ( ناظم الاطباء ). || نواختن چنگ.