چلو

چلو (آبخاز). چلو ( به لاتین: Chlou ) یک روستا در گرجستان است که در ناحیه اوچامچیرا واقع شده است. [ ۱] چلو ۱٬۶۰۹ نفر جمعیت دارد.

چلو (گهره). روستای چَلو در دهستان گهره از توابع بخش فین شهرستان بندرعباس در استان هرمزگان در جنوب ایران است. چَلو در گویش محلی ساکنان اطراف بندرعباس به محلی گفته می شود که مالامال و لبریز از آب باشد، و مناطقی که آب فراوانی دارند به این نام خوانده می شوند. ارتفاع این روستا از سطح دریا ۶۱۰ متر است. روستای چَلو در دو کیلومتری غرب روستای گهره واقع شده است. پیشه بیشتر اهالی این روستا دامپروری و کشاورزی است. خرما، تنباکو، ذرت، جو، سیر و پیاز، حبوبات و سایر محصولات جالیزی در این روستا کشت می شود. سد مخزنی چَلو در هفت کیلومتری غرب این روستا بر روی رودخانه فصلی گهره احداث و موجب آبادی بیشتر این منطقه شده است. این سد از نوع خاکی با هسته رسی و سرریز بتونی و طول تاج ۴۹۰ و عرض آن در پی ۱۳۰ و در تاج ۷ متر بوده و با ۲۹ متر ارتفاع گنجایش ذخیره ده میلیون متر مکعب آب را دارد . چشمه ها و قناتهای آب در فین و حومه آن بعد از آبگیری کامل این سد در سال ۱۳۸۷ بسیار پرآب شده است.
جمعیت این روستا ۲۹۶ نفر ( در حدود ۸۲ خانوار ) می باشند ( سرشماری سال ۱۳۹۰ ) . روستای ( چَلو گهره ) هرچند از خشکسالی آسیب زیادی دیده اما هنوز هم از جمله آبادترین مناطق گهره است. [ ۱] همچنین روستایی به همین نام در نزدیکی شهر میناب استان هرمزگان قرار دارد که روستای چَلو گاومیشی نام دارد . در شهرستان اندیکا استان خوزستان نیز بخش و دهستانی به نام چِلو وجود دارد .

چِلو
از مشهورترین غذاهای ایرانی (← آشپزی_ایرانی،_مکتب). برنجی ساده است که به خلاف کَتۀ آب کِش شده با روغن پخته می شود و دَم آمدۀ آن را، به ویژه با کباب و خورِش، صرف می کنند. چلو از اجزای اصلی چلوکباب (← چلوکبابی) است. تزیین سفره یا بشقاب چلو با قشر نازک سرخ شدۀ ته دیگ، اصطلاحاً تهْ دیگ، از آداب ویژۀ سفرۀ ایرانی است. گاه برای خواستنی ترکردن تهْ دیگ چند برش سیب زمینی حلقه حلقه یا چند پَر کاهو یا لایه ای تخم مرغ یا چند تکه نان لواش در کف دیگ می گذارند و برنج آب کش شده را روی آن می ریزند. به چلویی که قدری شُل و آب دارتر برداشته باشند، «تَرچلو» می گویند. ترچلو را با کره می پزند.