چشمه ٔ خور

لغت نامه دهخدا

چشمه خور. [ چ َ / چ ِ م َ / م ِ ی ِ خوَرْ / خُر ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) آفتاب. ( ناظم الاطباء ). قرص خورشید. خورشید :
بفسرد چون نمک ز چشمه خور
چشمه خور ز آذر تیغش.
خاقانی.
نور گیتی فروز چشمه خور
زشت باشد بچشم موشک کور.
سعدی.
بگفت آنچه دانست و شایسته گفت
بگل چشمه خور نشاید نهفت.
سعدی.
رجوع به چشمه ٔخورشید شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس