چشمه خیز

لغت نامه دهخدا

چشمه خیز. [ چ َ / چ ِ م َ / م ِ ] ( نف مرکب ) جائی که استعداد جاری ساختن چشمه آب را دارد. زمین یا کوهی که بتوان از آنجا آب بیرون آورد. چشمه زای :
هوا از لطافت در او مشک ریز
زمین از نداوت در او چشمه خیز.
نظامی.
رجوع به چشمه شود.

فرهنگ فارسی

( صفت اسم ) جایی که استعداد جاری ساختن چشم. آب را دارد ( زمین یا کوه ) .

فرهنگ عمید

ویژگی زمینی که هر جای آن را بکنند آب بیرون آید، ویژگی زمین یا دامنۀ کوهی که بتوان از آن چشمه ای جاری ساخت، پرآب.

پیشنهاد کاربران

بپرس