چشمه خیز. [ چ َ / چ ِ م َ / م ِ ] ( نف مرکب ) جائی که استعداد جاری ساختن چشمه آب را دارد. زمین یا کوهی که بتوان از آنجا آب بیرون آورد. چشمه زای : هوا از لطافت در او مشک ریز زمین از نداوت در او چشمه خیز.
نظامی.
رجوع به چشمه شود.
فرهنگ فارسی
( صفت اسم ) جایی که استعداد جاری ساختن چشم. آب را دارد ( زمین یا کوه ) .
فرهنگ عمید
ویژگی زمینی که هر جای آن را بکنند آب بیرون آید، ویژگی زمین یا دامنۀ کوهی که بتوان از آن چشمه ای جاری ساخت، پرآب.
